„თუ შენ ლოცულობ, მაგრამ არ გეძლევა ის, რასაც ლოცულობ, ამას ორი მიზეზი აქვს...“ - დეკანოზი საბა ჭიკაიძე ლოცვის ძალის შესახებ

​ნეიროფსიქოლოგმა თამარ გაგოშიძემ მშობლების მხრიდან ბავშვის თავისუფლების ზედმეტად შეზღუდვაზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ ორი წლის ასაკში ბავშვის ჭარბი აქტიურობა ნორმალური მოვლენაა:

„ორი წლის ბავშვზე რომ გეტყვიან ჰიპერაქტიურიაო, უნდა იყოს! ჩვენ არ გვინდა, რომ იყოს და ვცდილობთ, რომ გავაჩეროთ, მივაჩეჩოთ ტელეფონი. გვეშინია, რომ არ დაეცეს. ეს არის მისი ინტელექტის განვითარების აუცილებელი პირობა. ცხადია, ბავშვს უსაფრთხო გარემო უნდა შეუქმნა. ფანჯრები კარგად უნდა ჩაკეტო. ​საშუალება უნდა მისცე ბავშვს მოძრაობის. ხელში აყვანილი რომ დაგყავს მთელი ცხოვრება, იატაკზე არ სვამ, არაფრის საშუალება არ აქვს ამ ბავშვს, ასე არ შეიძლება.“

თამარ გაგოშიძის თქმით, ბავშვს ძალიან დიდი ყურადღება და უსაფრთხო გარემოს შექმნა სჭირდება:

„​ბავშვს დიდი ყურადღება სჭირდება. გვერდით გაიხედავ და მართლა შეიძლება ორი წლის ბავშვმა რაღაც ისეთი გააკეთოს, რომ გული გაგიხეთქოს. სწორედ ამიტომ, მჭრელი საგნები ზემოთ უნდა იყოს. ზემოთაც აძვრება ბავშვი, არ არის პრობლემა. ამის დაშლა არ შეიძლება. უნდა მიჰყვე ბავშვს. აიღო დანა? აჩვენე, რა არის, როგორ არის. ამის მოთმინება, დრო და ნერვები ვის აქვს ახლა?! შენ კიდევ ყველაფერს უკრძალავ. ეუბნები: „ამას ხელი არ მოკიდო, იმას ხელი არ მოკიდო.“ ეგ არ არის თავისუფლების შეზღუდვა?!“

„საფრთხის შესახებ ინფორმაციის მიწოდებისას ბავშვი ძალიან არ უნდა შევაშინოთ.​ ბავშვები ძალიან შემეცნებითი ტიპები არიან. ინფორმაცია უნდა იყოს ობიექტური, არაემოციური. ძალიან შეშინება, როგორც ვიცით ხოლმე, რომ „ცეცხლი წაგეკიდება და ვიღაცები შეგჭამენ,“ ასე არა. ჩვეულებრივად ვეუბნებით ბავშვს: „დაგეწვება ხელი, გაგიწითლდება, გეტკინება.“ ვამბობთ იმას, რაც რეალურია, ყოველგვარი ემოციური რაღაცების გარეშე. ხშირად არის, აინტერესებს ბავშვს, რატომ უნდა გაიხედოს მარჯვნივ, მარცხნივ ქუჩაზე გადასვლისას. ამ შემთხვევაში უნდა ვუთხრათ: „იმიტომ, რომ დაგეჯახება მანქანა, თუ არ გაიხედავ.“ არიან ბავშვები, ვისაც რისკის შეგრძნება არ აქვს. ჰიპერაქტიური და ყურადღების დეფიციტის მქონე ბავშვები ამით გამოირჩევიან,“ - აღნიშნა თამარ გაგოშიძემ.

წყარო: ​„დიალოგოსი“