Baby Bag

„შესაძლოა, კოვიდი ცხიმის უჯრედებში იმალება,“ - გიორგი ფხაკაძე ახალი კვლევის შედეგებზე

„შესაძლოა, კოვიდი ცხიმის უჯრედებში იმალება,“ - გიორგი ფხაკაძე ახალი კვლევის შედეგებზე

პროფესორი გიორგი ფხაკაძე სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს, რომელშიც ახალი კვლევის შესახებ ინფორმაციას ავრცელებს. ახალი კვლევის თანახმად, კოვიდის ვირუსი ადამიანის დაინფიცირების შემდეგ ცხიმის უჯრედებში ილექება:

მეცნიერები ეძებდნენ, თუ სად „ილექება”/„გროვდება” კოვიდი ადამიანის დაინფიცირების შემდეგ. ეს საკმაოდ მნიშვნელოვანია, ვინაიდან, რომ დაამარცხო ან შეამცირო პოსტკოვიდური მდგომარეობა, აუცილებელია, ვიცოდეთ, სად არის ვირუსი და „მივხედოთ” მას.

ახალი კვლევა, ჯერ არ არის ბოლომდე გადამოწმებული სხვა კოლეგების მიერ, თუმცა მან აჩვენა, რომ კოვიდი შესაძლოა „იმალება” ცხიმის უჯრედებში.

შესაძლოა, ეს იყოს მიზეზი, თუ რატომ მიმდინარეობს ჭარბწონიან პაციენტებში, კოვიდი და პოსტკოვიდი უფრო რთულ/მწვავე ფორმებში.

ისეირნეთ ყოველდღე 10,000 ნაბიჯი. შეეცადეთ, მიხედოთ ჭარბ კოლოგრამებს და შესაძლოა, ესეც დაგეხმაროთ კოვიდთან ბრძოლაში.

ნაკლები ცხიმოვანი უჯრედები - ნაკლები კოვიდი.

ჯანმრთელობას გისურვებთ!“ - წერს გიორგი ფხაკაძე

შეიძლება დაინტერესდეთ

რა არის მშობლის მთავარი შეცდომა ჭირვეულ ბავშვთან ურთიერთობისას? - ევგენი კომაროვსკის რეკომენდაციები

რა არის მშობლის მთავარი შეცდომა ჭირვეულ ბავშვთან ურთიერთობისას? - ევგენი კომაროვსკის რეკომენდაციები

მშობლებს, რომლებსაც მცირეწლოვანი ბავშვები ჰყავთ, ხშირად აწუხებთ შემდეგი სახის პრობლემები:

  • ბავშვები დამატებით კვებაზე ღამის საათებშიც რთულად ამბობენ უარს. ისინი წყალს არ ეკარებიან და მხოლოდ თბილი ხელოვნური ნარევის მიღებაზე არიან თანახმა.
  • ბავშვები კვებასთან დაკავშირებით პრეტენზიულები ხდებიან, იწყებენ საკვების დაწუნებას, ტირილს და ჭამაზე უარს ამბობენ.
  • ზოგიერთი ბავშვი დედას 10 მეტრის დაშორებით გადაადგილების საშუალებასაც არ აძლევს, მას არსად უშვებს და მამასთან გაჩერებაზეც კი უარს ამბობს. ​თუ დედა თვალს მიეფარება, ბავშვი ხმამაღლა ტირილს იწყებს.

როდესაც ბავშვი პრეტენზიული ხდება და ჭირვეულობს, როგორ უნდა მოიქცეს მშობელი ამ შემთხვევაში?

ბავშვის ჭირვეულობის მიზეზი ამ შემთხვევაში ჯანმრთელობის პრობლემები არ არის. ყველა ეს პრობლემა პედაგოგიკის სფეროს განეკუთვნება. თქვენ გადაწყვეტილებას იღებთ, ბავშვი აპროტესტებს, ყვირის, წინააღმდეგობას გიწევთ, რის გამოც თქვენ გადაწყვეტილებას ცვლით. აუცილებელია, რომ მშობლებმა მოილაპარაკონ და გარკვეულ შეთანხმებამდე მივიდნენ. თუ თქვენ გადაწყვეტთ, რომ ჭამის დროა, ან გარკვეული საკვები ბავშვმა არ უნდა მიიღოს, ან რამდენიმე წამით მისი მარტო დატოვება გინდათ, ეს გადაწყვეტილება აღარ უნდა შეცვალოთ.

​თუ მშობლები ბავშვის წინააღმდეგობის და ჭირვეულობის გამო მიღებულ გადაწყვეტილებებს ცვლიან, ეს იმაზე მიგვანიშნებს, რომ ბავშვის ნება გაცილებით ძლიერია მშობლების ნებაზე.

მშობლებს ეშინიათ, რომ ხანგრძლივი ტირილი ბავშვის ფსიქიკურ განვითარებაზე ნეგატიურად აისახება. ამ შიშის გამო ისინი ხელს უწყობენ ბავშვის ისეთი ქცევის მოდელის ჩამოყალიბებას, რომელიც მის განვითარებაზე უარყოფითად ზემოქმედებს და მას ადამიანებთან ჯანსაღი ურთიერთობების ჩამოყალიბებაში ხელს უშლის. ჩემი გულწრფელი რჩევაა, ​ატირებულ ბავშვთან თავი ხელში აიყვანოთ და ბავშვი პედაგოგიკის საზოგადოდ აღიარებული კანონების მიხედვით აღზარდოთ. აღზრდის მთავარი პასუხისმგებლობა სწორედ მშობლებს ეკისრებათ და არა ერთი წლის ბავშვს.

​წყარო

წაიკითხეთ სრულად