Baby Bag

10 ლიდერი პროდუქტი ბავშვის მეხსიერების განვითარებისთვის - ნუტრიციოლოგ მარი მალაზონიას რეკომენდაცია

ნუტრიციოლოგმა მარი მალაზონიამ ბავშვის მეხსიერების განვითარებისთვის 10 საუკეთესო პროდუქტი დაასახელა:

„რა სჭირდება ბავშვის ტვინის განვითარებას და ბავშვის მეხსიერების განვითარებას? ბავშვის მეხსიერებას სჭირდება ცილა, ცხიმი, ნახშირწყალი, სხვადასხვა ვიტამინი, მათ შორის B ჯგუფის ვიტამინები, A ვიტამინი, D, C ვიტამინები, რკინა, თუთია, მაგნიუმი, სელენი და ა.შ.

წყლის მოხმარება სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია თავის ტვინისთვის, რადგან ტვინის დიდი ნაწილი, 70%-ზე მეტი არის წყალი. ჩვენ უკვე ვიცით, რომ ნაწლავის კეთილდღეობა განსაზღვრავს ჩვენს გუნება-განწყობას და ტვინის აქტივობის დონეს, აქედან გამომდინარე, მოვუწესრიგოთ ჩვენს შვილებს კუჭ-ნაწლავის ტრაქტი იმისთვის, რომ მათი ტვინი მუშაობდეს გამართულად.

10 პროდუქტს დავასახელებ, რომელიც დაასახელეს მეცნიერებმა, ეს არის თევზეული, კვერცხი, თხილეული, სხვადასხვა თესლი, კენკროვანი მცენარეები, განსაკუთრებით ლურჯი მოცვი, მწვანე ჩაი, მწვანე ბოსტნეული, ციტრუსები, შავი შოკოლადი და საგანგებოდ უნდა გამოვყო სუნელ-საკაზმი, განსაკუთრებით კურკუმის შემცველი ტურმენიკი, რომელიც განსაკუთრებით კარგად მუშაობს ნერვულ უჯრედებზე და მეხსიერებას ეხმარება. ეს პროდუქტები არის კონკრეტული კვლევების შედეგად დასახელებული და არის ლიდერი პროდუქტები. ამ პროდუქტებზე დადარაჯება და შერჩევითად მხოლოდ ამ პროდუქტების ჩართვა რაციონში არ იქნება სწორი. ყველაფერი ინდივიდუალურია და ბავშვის მეხსიერებაც სხვადასხვა რეცეპტით მიწოდებულ საკვებს მოითხოვს.

მშობელი, შესაძლოა, ნერვიულობს: „ბავშვი არ იღებს ლურჯ მოცვს და დავიღუპეთ, მეხსირება არ განვითარდება, არ იღებს თევზს და დავიღუპეთ, არ განვითარდება მეხსიერება.“ სინამდვილეში ასე არ არის, იმიტომ, რომ თავის ტვინს, ისევე როგორც მთლიან ორგანიზმს სჭირდება ყველა ჯგუფის პროდუქტი. ეს არის 5 ჯგუფის სულ ცოტა 5 ფერის პროდუქტი. დღიური რაციონის გადანაწილება უნდა მოხდეს ბოსტნეულის, ხილის, მარცვლეულ-ბურღულეულის, ცილოვანი კომპონენტის და ბავშვების შემთხვევაში რძის ნაწარმის გათვალისწინებით,“- მოცემულ საკითხზე მარი მალაზონიამ საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“ ისაუბრა.

წყარო:​ „პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“ 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მთელი ცხოვრება რასაც არ უნდა მიაღწიო, დაუფიქრებლად გავცვლიდი 70-იანი წლების ქუთაისის რომელიმე თოვლიან ახალ წელზე,“- თეა გვასალია

„მთელი ცხოვრება რასაც არ უნდა მიაღწიო, დაუფიქრებლად გავცვლიდი 70-იანი წლების ქუთაისის რომელიმე თოვლიან ახალ წელზე,“- თეა გვასალია

ყოფილმა ტელეწამყვანმა თეა გვასალიამ სოციალურ ქსელში პოსტი გამოაქვეყნა, რომელშიც ბავშვობაში ქუთაისში გატარებულ საახალწლო არდადეგებს და იქ გატარებულ საოცარ დღეებს იხსენებს:

„არ მახსოვს, რამდენ ხანს გრძელდებოდა ჩვენს დროს საახალწლო არდადეგები, ალბათ ათი დღე ან ორი კვირა, მაგარამ ის კი მახსოვს, 1 სექტემბრიდან რომ ველოდებოდით და დღეებს ვითვლიდით. მაშინ, ახლანდელისგან განსხვავებით, დრო ძლივს მიიზლაზნებოდა და როდის-როდის დგებოდა ის ბედნიერი დღე, მშობელთა კრებიდან დაბრუნებული დედაჩვენის აღმზრდელობით ხასიათის „სპიჩის“ შემდეგ, ქუთაისში გასამგზავრებელ მზადებას რომ ვიწყებდით. რაღა დროსია, მაგრამ ახლა ვბრაზობ, რატომ გვევალებოდა საუკეთესო ნიშნებზე სწავლა და რატომ ითვლებოდა ყოველი ოთხიანი სამშობლოსა და ოჯახის ღალატად. ხომ შეიძლებოდა ეთქვათ, კარგი შვილო, გასაგებია რომ არ გესმის და არც გაინტერესებს ეს ტექნიკური საგნები, მაშინ ჰუმანიტარულები გავაძლიეროთ და მოდი ერთის ნაცვლად სამი ენა ვისწავლოთო. მაგრამ არა, თან მე, როგორც უფროსს, რატომღაც მეტს მთხოვდნენ და ორივეს მაგივრად მე ვიტუქსებოდი.

აი, სადაც არავინ კითხულობდა ჩვენს აკადემიურ მოსწრებას, ყოფაქცევას და მუსიკის გამოცდების შედეგებს, ბებია-ბაბუის სახლი იყო საფიჩხიაზე. იქ ჩვენ ვიყავით სამყაროს ცენტრი და ჩვენს ირგვლივ ბრუნავდა დედამიწა. გაფიქრებული არ გვქონდა სურვილი, რომ უკვე შესრულებული იყო. ნანატრ თოვლს ბაბუ ვერ მოიყვანდა, მაგრამ ათასში ერთხელ ხდებოდა სასწაული და ქუთაისიც თეთრად გადაპენტილი ეგებებოდა ახალ წელს. მაშინ ორმაგად გვიხაროდა, რადგან რიკოთი იკეტებოდა ხოლმე და მატარებლით გვიწევდა მგზავრობა. ეს იყო ენითაუწერელი სიხარული და რაღაც უჩვეულოს მოლოდინი. ვაგონის ფანჯრებზე ცხვირმიჭყლეტილები კარგი ფილმივით მივჩერებოდით სახურავდათოვლილ სახლებს, მათ სარკმელებში მოციმციმე შუქებს, ნაადრევად დაღამებულზე დაცარიელებულ ქუჩებს და ლიმონისფრად განათებულ სადგურებზე მატარებლის მომლოდინე ხალხს. ქუთაისის თოვლი კი თბილისისაზე სველი და წყალწყალა იყო, თოვლჭყაპი უფრო ეთქმოდა. მაგრამ ვინ დაეძებდა. თეთრი ხომ იყო და ცივი, გუნდები ხომ კეთდებოდა და ცხვირის ადგილზე სტაფილოგარჭობილ თოვლის ბაბუასაც შეაკოწიწებდი მონდომებული ბავშვი ეზოში.

ავირბენდით სახლში ხელ-ფეხგაყინულები და ბედნიერები და იქ ბებიაჩვენის საოცარი ხელიდან გამოსული კულინარიული შედევრები გვხვდებოდა, გოზინაყთან, ჩურჩხელებთან და ფელამუშთან ერთად.

და ის „გრილიაჟი“ და „დათუნია“, მაშინ რომ ძლივს შოულობდნენ და ახლა ყოველ ნაბიჯზე ყრია, ჩემთვის დღესაც ახალი წლის სიმბოლოებიდან ერთ-ერთი პირველთაგანია და 31-ში სხვა კანფეტებს არც ვყიდულობ.

საღამოს თუ ისევ წამოთოვდა, არც ტელევიზორი გვახსოვდა, არც წიგნები. სანამ ძილის დრო არ დაგვიდგებოდა, ვისხედით ფანჯარასთან და სათითაოდ ვითვლიდით ერევნის ქუჩის ლამპიონების გაცრეცილ შუქზე როგორ მშვიდად ტრიალებდნენ სხვადასხვა ზომის ფიფქები ჰაერში და აუჩქარებლად ეშვებოდნენ ქვაფენილზე, რომლის პრიალა ქვებს ჯერ ტალღისებურად ედებოდა თოვლის საფარველი, შემდეგ ჩაღრმავებულ ადგილებსაც თოვლი ავსებდა და ყველა ხმას ახშობდა.

აი, ეს იყო სიჩუმე, ყველა სხვა ხმისგან რომ ისვენებს სული და ხორცი და ეს იყო სიმშვიდე, რომელსაც მაშინ ვერ აფასებ, რომელიც იქ, ბავშვობაში რჩება და მთელი მომდევნო ცხოვრება რასაც არ უნდა მიაღწიო, რომელი შვეიცარიის ალპებშიც არ უნდა ეძიო რელაქსი, რა მონბლანის ხედითაც არ უნდა დატკბე ღია ცის ქვეშ ცხელ ჯაკუზში მოლივლივე, სხვისი არ ვიცი და მე დაუფიქრებლად გავცვლიდი 70-იანი წლების ქუთაისის რომელიმე, თოვლიან ახალ წელზე, ჩემს მაგივრად რომ სხვები ფიქრობდნენ, ადამიანები, ვისაც ყველაზე მეტად ვუყვარდი ცოცხლები იყვნენ და ერთადერთი რაც მევალებოდა იმ ბედნიერი ბავშვობით დატკბობა იყო,“ - წერს თეა გვასალია.

წაიკითხეთ სრულად