Baby Bag

„ხელს რომ დავიბანთ, ტელეფონს შევეშვათ, საჭმელი ვჭამოთ და კვების დასრულების შემდეგ დავუბრუნდეთ ტელეფონს,“- გიორგი ღოღობერიძის რეკომენდაცია

ონკოლოგმა გიორგი ღოღობერიძემ ვირუსებისგან თავის დაცვის წესებზე ისაუბრა და ფაღარათის შემთხვევაში დიეტის საჭიროებას გაუსვა ხაზი:

„ძალიან მარტივი ტაქტიკა არსებობს. ჩვენ ასეთი ჩვევა გვაქვს. შევდივართ აბაზანაში, ხელს დავიბანთ, გამოვდივართ და ტელეფონს ისევ ხელში დავიჭერთ. ასე ვჭამთ მერე საჭმელს. ამ ტელეფონზეა სწორედ ის ბაქტერიები, რომლებიც შენ მთელი დღის განმავლობაში შეგხვდა. ყოველ ჯერზე, როდესაც ჩვენ რაღაცას პირში მოვითავსებთ, ეს იქნება საკვები, თუ ბავშვის შემთხვევაში თითი, ის ყოველთვის უნდა იყოს დაბანილი.

ბაქტერიები არ ვრცელდება დაჟინებული მზერით. ისინი ვრცელდება სწორედ ფეკალურ-ორალური გზით. მოკიდე ხელი, შემდეგ ხელი პირში ჩაიდე და გავრცელდა. შეიძლება ჩვენ ნივთები მუდმივად არ ვწმინდოთ, მაგრამ ხელს რომ დავიბანთ, ტელეფონს შევეშვათ. საჭმელი ვჭამოთ და კვებას რომ დავასრულებთ, მერე ისევ განვაახლოთ ეს პროცესი.

ფაღარათის დროს დიეტის დაცვა საჭიროა. თუ ადამიანი იღებს მარტივ ნახშირწყლებს, რაც უცებ ათვისებადია, ეს შეიძლება კიდევ უფრო ზრდიდეს ფაღარათის სიმძიმეს. ჩემი ბავშვობის დროს ასეთი პრაქტიკა იყო, რომ ფაღარათის შემდეგ კომპოტს დაგალევინებდნენ. ასეთი მარტივი ნახშირწყლებით გაჯერებული სასმელები ერთ-ერთი ყველაზე არასასურველი რაღაც არის, რაც უნდა გააკეთო ფაღარათის დროს. რა სჭირდება ფაღარათს? სითხე და ელექტროლიტები, რაც ადამიანს ფაღარათის დროს სჭირდება და აფთიაქში იყიდება,“- მოცემულ საკითხზე გიორგი ღოღობერიძემ TV პირველის გადაცემაში „პირველამდე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„პირველამდე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დედაჩემი ცუდი მასწავლებელი იყო. განა ცოდნა ან გადმოცემა არ უვარგოდა, უბრალოდ, დაბალი ნიშნის დაწერა არ შეეძლო“

„დედაჩემი ცუდი მასწავლებელი იყო. განა ცოდნა ან გადმოცემა არ უვარგოდა, უბრალოდ, დაბალი ნიშნის დაწერა არ შეეძლო“
„დედაჩემი ცუდი მასწავლებელი იყო. განა ცოდნა ან გადმოცემა არ უვარგოდა, უბრალოდ, დაბალი ნიშნის დაწერა არ შეეძლო. ყველას, ოროსანს, ხუთოსანს, სპორტსმენს, ძველ ბიჭს, მოცეკვავეს, რუსულში მაღალი ნიშანი ჰყავდა.
- გაგაგდებენ - ვეტყოდი ხოლმე.
- კარგი ერთი...
- მაშინ დაგიჭერენ.
- კიბატონო, მაგრამ ჯერ ისინი დაიჭირონ, ზევით - ამბობდა და თვალს მიკრავდა. მთავრობას გულისხმობდა, ცხადია.
- რუსულად “დედა” როგორაა, იცის?
- არა, მაგრამ კარგი ბავშვია. მომეშვი დათუნა.
მანანასთვის არ არსებობდა ცუდი ბავშვი. ყველა კარგი იყო, რაღაცნაირად.
დღეს ყველაზე ცუდი მასწავლებლის და ყველაზე კეთილშობილი ადამიანის დაბადების დღეა. არ მიყვარს, რომ ამბობენ ამდენი და ამდენი წლის გახდებოდაო. ვერ გახდა, ფაქტია. დედაჩემი სულ 42 წლისაა. ამდენის იყო, როცა პირველად ვკითხე და ამდენის იქნება სულ - ცივ სამარეშიც და ჩემს მეხსიერებაშიც.
ხანდახან, როცა მისი არყოფნა განსაკუთრებით აუტანელი ხდება, ვაზისუბანში მივდივარ და მისი ზარდახშის მუსიკას ვუსმენ - ეს უფრო ცუდად მხდის. სუსტი კაცი ვარ, რომ იცოდეთ.
ზოგჯერ იმ ადგილებში ვსეირნობ, ერთად რომ დავდიოდით. ამასწინათ, ბაზრობაზე მისი საყვარელი დახლის მეპატრონემ მკითხა, დედა როგორ არის, სად დაიკარგაო. კარგადაა, ვეღარ იცლის, საქმეები და რამე, ხომ ხვდებით-მეთქი. გამოვბრუნდი და გავსკდი ჯღავილით.
სიტყვა-სიტყვით მახსოვს ჩვენი უკანასკნელი დიალოგი. ასეთივე სიცხადით წარმოვიდგენ ჩვენს სამომავლო შეხვედრას. არ ვიცი, მე რამდენის ვიქნები, მაგრამ დედა... დედაჩემი, როგორც გითხარით, 42 წლისაა. მორცხვად გამიღიმებს, აქ სად მოსულხარ შე მაიმუნოო, მეტყვის და ბევრს მაკოცებს. მერე ამ მთისასაც მოვყვებით და იმ ბარისასაც.
დაბადების დღეს გილოცავ ყველაზე მაგარო გოგო.
დღეს გინახულებ.“

წყარო: ტელეწამყვან და ბლოგერ დათო გორგილაძის ​ფეისბუქი.

წაიკითხეთ სრულად