Baby Bag

„ერთადერთი, რაც მშობიარობის შემდეგ საშვილოსნოს ძალიან სწრაფად დააპატარავებს იქამდე, რომ არ დარჩეს მუცელი, არის ძუძუთი კვება,“- მეან-გინეკოლოგი ვერიკო ბაზიარი

„ერთადერთი, რაც მშობიარობის შემდეგ საშვილოსნოს ძალიან სწრაფად დააპატარავებს იქამდე, რომ არ დარჩეს მუცელი, არის ძუძუთი კვება,“- მეან-გინეკოლოგი ვერიკო ბაზიარი

მეან-გინეკოლოგმა ვერიკო ბაზიარმა მშობიარობის შემდეგ საშვილოსნოს ბუნებრივ ფორმაში ჩადგომისთვის საუკეთესო საშუალება დაასახელა:

„ქალს აინტერესებს გარეგნობა, აინტერესებს ფორმა, სილამაზე, მუცელი არ დარჩეს, მკერდის ფორმა არ შეიცვალოს. ათასნაირი ჩასაცმელია მშობიარობის შემდეგ, რომ შეიკრან და გამოიკრან. მუცლის ღრუს ისეთ ნაწილშია საშვილოსნო, რომ გარედან ვერაფრით ვერ გაუწევ მას ზეწოლას, ვერ შეიკრავ და ვერც დააპატარავებ. ერთადერთი, რაც საშვილოსნოს ბუნებრივ, მშობიარობამდელ მდგომარეობაში მიიყვანს, თან ძალიან სწრაფად, დააპატარავებს იქამდე, რომ არ დარჩეს მუცელი, იყოს აბსოლუტურად იდეალურ ფორმაში, არის ძუძუთი კვება. ბავშვის თითოეული მოწოვის დროს, გამომუშავდება ჰორმონი ოქსიტოცინი, რომელიც კრავს საშვილოსნოს, იკუმშება, ძალიან სწრაფად ჩადის მენჯის ღრუში და მუცელიც ქრება. მე მივესალმები იმას, რომ ქალი იყოს კარგ ფორმაში. ორსულობა და მშობიარობა არ ნიშნავს იმას, რომ ქალი 500 კილო გახდეს და მოიფლაშოს. ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს ამ განწყობილებას.

ექიმის პროფესია ძალიან ასოცირებულია ფსიქოლოგის პროფესიასთან. როდესაც ორსულს ელაპარაკები, შენს წინ ორი ვარიანტია: ან ზის დედა, ან ზის ქალი. თუ ქალთან საუბრობ, მისი გარეგნობა, სილამაზე, ფორმაში ყოფნა, აქ რა სჭირდება, მას უნდა მიაწოდო ეს ინფორმაცია. ძუძუთი კვებას ძალიან დიდი ბონუსი აქვს, როგორც ქალისთვის, ასევე ბავშვისთვის . პირველ ბავშვზე ქალი ძალიან სწრაფად შედის დედის ფუნქციაში. მამაკაცებს უჭირთ. ისინი უფრო ეგოისტები ხდებიან, იმიტომ, რომ ქალის ყურადღება გადადის ბავშვზე. მეორე ბავშვზე უკვე მამად ყალიბდებიან,“- მოცემულ საკითხზე ვერიკო ბაზიარმა საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „განთიადი“ ისაუბრა.

წყარო:​ „განთიადი“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

ფსიქოლოგმა თინათინ ჭინჭარაულმა ბავშვისთვის კონკრეტული ქცევის დასწავლის მნიშვნელობაზე ისაუბრა. მისი თქმით, უფროსებს თუ სურთ, რომ ბავშვისგან რაღაც ქცევა დაინახონ, მათ ეს ქცევა ბავშვს თავად უნდა ასწავლონ:

„თუ ჩვენ გვინდა, რომ ბავშვისგან დავინახოთ რაღაც ტიპის ქცევა, გამოდის, რომ ეს ქცევა უნდა ვასწავლოთ. ვასწავლოთ რა თვალსაზრისით? ყვირილზე როდის გადადიხართ ხოლმე? როდესაც ბავშვი რაღაცას ვერ აკეთებს, ​წყნარად ვერ ვაგებინებთ, ძალა არ გვაქვს და ვყვირივართ. შეიძლება ბავშვი მოვიდა, მოგქაჩა, შენ სხვა რაღაცით ხარ დაკავებული. მერე ძლიერად მოგქაჩა, უცებ „ბახ“ რაღაც გატყდა. მომენტალურად იქ ხარ. ყვირილი ხშირ შემთხვევაში ასრულებს კომუნიკაციის ფუნქციას.“

თინათინ ჭინჭარაულმა აღნიშნა, რომ ყვირილი კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგია არ არის და მის ნაცვლად ურთიერთობის სხვა ფორმა უნდა გამოვნახოთ:

„დიდები ვიწყებთ გარკვევას, გვინდა აღმოვაჩინოთ კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგიები. ​თვითონ ვაცნობიერებთ, რომ ყვირილი არ არის ის ფორმა, რომლითაც გარესამყაროსთან უნდა ვურთიერთობდე. ჩვენ თვითონ ვიწყებთ მოძებნას რაღაც ახალი ეფექტიანი სტრატეგიების. ბავშვების შემთხვევაში ყვირილი არის ჩვენთან კომუნიკაციის ფორმა. უფროსების პასუხისმგებლობაა ვასწავლოთ მათ ჩვენთვის უფრო გასაგები ენით გაგებინება.“

თინათინ ჭინჭარაულის თქმით, ბავშვს ყურადღება მაშინ უნდა მივაქციოთ, როდესაც ის მოსაწონ ქცევას ავლენს და არაფერს აშავებს:

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა. დაშავების პროცესი ხმამაღალია ხოლმე. სრული სიჩუმე ნიშნავს, რომ ბავშვი რაღაცით ერთობა. ​სიჩუმე უნდა იყოს უფრო მნიშვნელოვანი ინდიკატორი ჩემ მიერ ყურადღების ბავშვისკენ წარმართვის, ვიდრე ყვირილი. ამ შემთხვევაში ბავშვი სწავლობს, რომ ყვირილი კი არ იპყრობს ადამიანების ყურადღებას, არამედ სხვა რაღაც. მე ვასწავლი ბავშვს იმ კანონზომიერებას, რომ როდესაც რაღაცას კარგად აკეთებს, მე ამას ვხედავ. როდესაც ბავშვი ხატავს, უნდა ვიპოვო რა არის იქ ლამაზი და ეს წავახალისო.“

„როდესაც ვხედავ, რომ ბავშვს პირველად აქვს მცდელობა და თვითონ იწყებს დამოუკიდებლად კოვზით ჭამას, პირველად გამობაჯბაჯდება თავისი საძინებლიდან უცნაურად, მაგრამ დამოუკიდებლად ჩაცმული, უნდა წავახალისო. მას უნდა ჰქონდეს ჩვენი მხარდაჭერა, რომ ახალი ნაბიჯები გადადგას. ​ეს გაცილებით მეტ ძალისხმევად მოითხოვს ხოლმე ოჯახის წევრებისგან, მაგრამ საბოლოო შედეგი არის ჩვენთვის ბევრად უფრო სასიხარულო. მშობლები 12-14 წლის ასაკში არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად არ ჭამს ბავშვი. ისინი არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად ჩაცმა არ შეუძლია ბავშვს,“ - აღნიშნა თინათინ ჭინჭარაულმა.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად