Baby Bag

როგორ მოვიქცეთ, როდესაც ვგრძნობთ, რომ ყვირილისგან თავს ვერ ვიკავებთ? - ნეიროფსიქოლოგი ნინო მარგველაშვილი

როგორ მოვიქცეთ, როდესაც ვგრძნობთ, რომ ყვირილისგან თავს ვერ ვიკავებთ? - ნეიროფსიქოლოგი ნინო მარგველაშვილი

ნეიროფსიქოლოგმა ნინო მარგველაშვილმა მშობლებს გაღიზიანების დროს თავის დამშვიდების წესების შესახებ საინტერესო რჩევები მისცა:

„შეიძლება ვერ დავიჭირო თავი და უცბად დავიწყო ყვირილი. ამ მომენტში თუ დავაფიქსირე, რომ მე უკვე ვყვირი, პაუზის გაკეთება არის ძალიან მნიშვნელოვანი. შეიძლება მუხლებში ჩავჯდე და ვიგრძნო მიწა, ან უბრალოდ ხელი დავიდოთ გულზე, რაც ასევე ამშვიდებს ჩვენს ნერვულ სისტემას. გული ისე არის აჩქარებული იმ მომენტში, როდესაც ბავშვი არ მეცადინეობს, გრძნობ, რომ გიდუღს ყველაფერი.“

ნინო მარგველაშვილის თქმით, ადამიანმა ემოციას თავი არ უნდა აარიდოს:

​პირველი არის, რომ უფლება მივცე საკუთარ თავს, რომ ამ ემოციამ გაიაროს ჩემში. ვთქვათ, მეგობართან დავნიშნეთ შეხვედრა და დააგვიანა ნახევარი საათით. თუ ჩემი საჭიროება არის ვიგრძნო, რომ მე მისთვის მნიშვნელოვანი ვარ, ნახევარი საათი რომ დააგვიანა, ეს ჩემთვის იქნება ძალიან მტკივნეული. თუ ჩვენ საქმეზე ვხვდებით და რაღაც უნდა დავგეგმოთ, მე ვიქნები ფრუსტრირებული. თუ ჩემი საჭიროებაა, რომ რაღაც უნდა მოვასწრო პარალელურად, ბავშვს რაღაც მივწერო, მაშინ მადლობელიც კი დავრჩები, რომ დააგვიანა. ის ადამიანი არ არის ჩემი გაღიზიანების გამომწვევი.“

„ბრაზი არის, რომ ჩემი მოთხოვნილებები არ კმაყოფილდება. მე ეს მეორე ადამიანს ისე უნდა ვუთხრა, რომ უფრო მეტი იყოს ალბათობა იმის, რომ მან ჩემი საჭიროება დააკმაყოფილოს. გამოვხატოთ ჩვენი ბრაზი სრულად, გულწრფელად. ვთქვათ: „შენ რომ კარი მოაჯახუნე, ამ დროს ვიგრძენი შოკი, იმიტომ, რომ არ ველოდებოდი, მეწყინა. მჭირდებოდა მეგრძნო, რომ ჩემი აზრი გაინტერესებს. კარი რომ გააჯახუნე, ვიფიქრე, რომ პატივს არ მცემ და ამიტომ დავიწყე ჩხუბი.“ ასე ვკავშირდებით, ნაცვლად იმისა, რომ დავშორდეთ ერთმანეთს,“ - აღნიშნულ საკითხზე ნინო მარგველაშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

„ხმის აწევაზე გული უსკდება ბავშვს. ეს არის ყველაზე ცუდი, რაც შეიძლება მას გავუკეთოთ,“ - ფს...
​ფსიქოლოგმა მარინა კაჭარავამ ბავშვის აღზრდისას სიმკაცრისა და თანმიმდევრულობის მნიშვნელობაზე ისაუბრა. მისი თქმით, მთავარია ბავშვთან გულწრფელები ვიყოთ:„​მე პირადად ვთვლი, რომ ბავშვთან ურთიერთობაში აუცილ...

შეიძლება დაინტერესდეთ

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

რატომ არ აწყობენ იაპონელი ბავშვები ისტერიკას?

იაპონელი ხალხის თვისებები მსოფლიოში ბევრ ადამიანს აღაფრთოვანებს. ისინი უდიდეს ტრაგედიებს შესაშური სტოიციზმით ხვდებიან. იაპონელები საკუთარ თავზე კონტროლს თითქმის არასდროს კარგავენ. ისინი სხვებისადმი ყოველთვის პატივისცემას იჩენენ და სამსახურეობრივი მოვალეობის შესრულებისასაც ეთიკურ ნორმებს არასდროს ღალატობენ.

იაპონელი ზრდასრულების მსგავსად ბავშვებიც ძალიან მშვიდები და გაწონასწორებულები არიან. ისინი ისტერიკას არ აწყობენ და საკუთარ თავზე კონტროლს არ კარგავენ. როგორ ახერხებენ იაპონელები ბავშვებში მსგავსი დისციპლინის ჩამოყალიბებას? ჩვენს სტატიაში სწორედ ამ საკითხს განვიხილავთ.

იაპონიაში ოჯახის სხვადასხვა თაობის წარმომადგენლებს შორის განსაკუთრებული ურთიერთობაა ჩამოყალიბებული. მოხუცებსა და ახალგაზრდებს შორის ურთიერთობა ემპათიური და სიყვარულით სავსეა. იაპონელები თვლიან, რომ მოხუცებს უდიდესი სიბრძნე აქვთ და მათ ყურადღებით უნდა უსმინონ. თავის მხრივ, ასაკოვანი ადამიანები ბავშვებს ზრდასრულებივით ექცევიან. ისინი ბავშვების ცხოვრებაში წინამძღოლის როლს ასრულებენ და არა ინსპექტორის ან დამსჯელის. ეს ყოველივე უფროსებსა და ბავშვებს შორის ჰარმონიული ურთიერთობის ჩამოყალიბებას უწყობს ხელს.

იაპონელებს დიდი ოჯახებისადმი უდიდესი პატივისცემა აქვთ, თუმცა არსებობს საზღვრები, რომლებსაც მკაცრად იცავენ. მათთვის მიუღებელია, რომ ბავშვის აღზრდასა და მოვლაზე პასუხისმგებლობა ბებია-ბაბუას დაეკისროს, მხოლოდ იმიტომ, რომ მშობლებს დრო არ აქვთ.

იაპონელები თვლიან, რომ ბავშვთან დამოკიდებულება მოსიყვარულე უნდა იყოს. ისინი ნეგატიურად უყურებენ ყვირილს. მშობლები ბავშვებს სამყაროსთან ურთიერთობას და სხვების გრძნობების დაფასებას ასწავლიან. როდესაც ბავშვი ცუდად იქცევა, იაპონელი მშობლები უკმაყოფილებას ჟესტით ან მზერით გამოხატავენ. ამგვარად ისინი ბავშვს მიანიშნებენ, რომ მისი ქცევა მიუღებელია. ისინი ხშირად იყენებენ ფრაზებს: „შენ მას ატკენ,“ „შენ ის დააზიანე.“ ბავშვი ხვდება, რომ მისმა ქცევამ სხვას ზიანი მიაყენა. მსგავსი ფორმულა ნივთების მიმართაც გამოიყენება. თუ ბავშვი თოჯინას გატეხავს, იაპონელი მშობელი მას ეტყვის, რომ თოჯინას ეტკინა და დაზიანდა. ის არ გამოიყენებს სიტყვას „გატყდა.“ ბავშვები ნივთების პატივისცემას სწორედ ასე სწავლობენ.

იაპონელები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ ბავშვთან ერთად დროის ხარისხიანად გატარებას. იაპონიაში იშვიათია შემთხვევები, როდესაც ბავშვი ბაღში 3 წლამდე ასაკში მიჰყავთ. პატარები დროის უდიდეს ნაწილს დედებთან ერთად ატარებენ. იაპონელი მშობლებისთვის მნიშვნელოვანია შვილთან საუბარი.

იაპონელები ხშირად მართავენ ოჯახურ სადილებს, სადაც ბავშვებს წინაპრების ისტორიებს და ოჯახის თავგადასავლებს უამბობენ. მსგავსი შეკრებები ბავშვს ოჯახისადმი მიკუთვნებულობის განცდას უჩენს. გარემო, რომელიც იაპონელი ბავშვების ირგვლივ არის შექმნილი, მათ ამბოხების საფუძველს ნაკლებად აძლევს, რის გამოც ისინი ისტერიკებს არ აწყობენ. იაპონელ ბავშვებს უფროსებისგან ყურადღება არ აკლიათ. ისინი მიჩვეული არიან წესრიგს, სადაც ყველა ადამიანს თავისი ადგილი და როლი აქვს. ეს ყოველივე ბავშვს სიმშვიდეს ანიჭებს და ემოციური აფეთქებებისკენ ნაკლებას მიდრეკილს ხდის.

წყარო: ​exploringyourmind.com 

წაიკითხეთ სრულად