Baby Bag

„მომუშავე დედებმა უნდა შეუქმნან თავს პირობები, რომ ამოისუნთქონ, ამოსუნთქვის მომენტები დააგეგმარონ,“ - ნინო გოგიჩაძე

„მომუშავე დედებმა უნდა შეუქმნან თავს პირობები, რომ ამოისუნთქონ, ამოსუნთქვის მომენტები დააგეგმარონ,“ - ნინო გოგიჩაძე

​​ფსიქოლოგმა ნინო გოგიჩაძემ მომუშავე დედების პრობლემებსა და სტრესულ ცხოვრებაზე ისაუბრა. მან დედებს განტვირთვასა და ცხოვრების დაგეგმვასთან დაკავშირებით საინტერესო რჩევები მისცა:

„როდესაც ვსაუბრობთ მომუშავე დედაზე, შეუძლებელია, რომ მარტო ქალზე ვისაუბროთ. უნდა ვისაუბროთ იმ გარემოზე, კულტურულ ფონზე, რომელშიც ეს ქალი არსებობს. რა არის ამ თემაში მნიშვნელოვანი? არსებობს თუ არა კონფლიქტი? სჭირდება თუ არა ქალს ამ კონფლიქტში შესვლა? კარიერა თუ ოჯახი, ბავშვები თუ სამსახური? - უდგება თუ არა ქალს ეს არჩევანი. როდესაც ეს კონფლიქტი დგას და ყოველდღიურობაში შემოდის სიმწვავით, ქალისთვის ეს ძალიან რთულია. არიან კარიერისტი ქალები, არიან ქალები, რომლებიც ცდილობენ კარიერა და ოჯახი შეათავსონ, არიან ქალები, რომელთათვის ბედნიერება არის ის, რომ დრო გაატარონ ოჯახთან, შვილებთან.“

ნინო გოგიჩაძის თქმით, ქალმა არჩევანი საკუთარ ღირებულებებზე დაყრდნობით უნდა გააკეთოს:

„ჩვენ ვცდილობთ, რომ ქალს ვუბიძგოთ, მან არჩევანი გააკეთოს თავის ღირებულებებზე დაყრდნობით. მან არჩევანი არ გააკეთოს მხოლოდ საჭიროებიდან გამომდინარე, არამედ საჭიროებები დაუკავშიროს თავის შინაგან ღირებულებებს. უმრავლესობა ჩვენგანი ამბობს, რომ მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი არის ოჯახი, შვილები, მეუღლე, მშობლები. ჩვენს საზოგადოებაში მარტო ერთი ადამიანი შეიძლება არ იყოს დამოკიდებული ქალის ზრუნვაზე, შეიძლება იყვნენ მშობლებიც, შვილებიც, ოჯახის სხვა წევრები. ზრუნვის სფერო, შესაძლოა, ძალიან დიდი იყოს. ამ დროს მე ძალიან ბევრ დროს ვატარებ სამსახურში და ​ამ ადამიანებთან ურთიერთობის შესაძლებლობა არ მაქვს.“

​სტრესულ სიტუაციაში ურთიერთობა დაიყვანება შენიშვნებამდე, ნეგატიურ კომენტარებამდე, ინსტრუქციებამდე: „ეს გააკეთე, ის გააკეთე.“ მომუშავე დედებს გვჭირდება, რომ გავჩერდეთ, შევხედოთ ჩვენს ურთიერთობას შვილებთან. დავინახოთ, სად მიდის ეს ურთიერთობა. დედის კეთილდღეობა ცალსახად განსაზღვრავს შვილების კეთილდღეობას. თუ დედას სამსახურში ეტყვიან საყვედურს, საღამოს დედა გაღიზიანებულია, ეს აისახება ბავშვზე. ბავშვს მეტი საყვედური და მეტი ნეგატიური კომენტარი აქვს. მნიშვნელოვანია, რომ დედა 5 წუთი შხაპში მოდუნდეს, არაფერზე არ იფიქროს. ჰქონდეს იმის საშუალება, რომ არაფერზე არ იფიქროს. დედებმა, რომლებიც მუშაობენ, ამოსუნთქვის მომენტები უნდა დააგეგმარონ, შეუქმნან თავს პირობები, რომ ამოისუნთქონ,“ - აღნიშნულ საკითხებზე ნინო გოგიჩაძემ საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“ ისაუბრა.

წყარო: ​„პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

„იქ, სადაც ოჯახში არის პრობლემური სიტუაცია, ხშირი ყვირილი, ბავშვებს ხშირად აქვთ სუნთქვასთა...
​ფსიქოლოგმა ნინო გოგიჩაძემ ადამიანის ჯანმრთელობასა და კეთილდღეობაზე ბავშვობის ტრავმის ნეგატიური გავლენის შესახებ ისაუბრა. მისი თქმით, ნეგატიური გამოცდილების მქონე ადამიანებს სომატური ჩივილები ხშირად ა...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ჰუმანური პედაგოგიკა არანაირად არ არის დაუსჯელობის, „რაც გინდა ქენის“ და „თავზე დამაჯექის“ პედაგოგიკა,“ - პაატა ამონაშვილი

„ჰუმანური პედაგოგიკა არანაირად არ არის დაუსჯელობის, „რაც გინდა ქენის“ და „თავზე დამაჯექის“ პედაგოგიკა,“ - პაატა ამონაშვილი

ფსიქოლოგმა პაატა ამონაშვილმა ჰუმანურ პედაგოგიკაში დასჯის მეთოდებზე ისაუბრა და მშობლებს საინტერესო რეკომენდაციები მისცა:

„ჰუმანური პედაგოგიკა არანაირად არ არის დაუსჯელობის, „რაც გინდა ქენის“ და „თავზე დამაჯექის“ პედაგოგიკა. ჰუმანური პედაგოგიკა არ გულისხმობს, რომ თავდაყირა იარე და მე მოგეფერები. ჰუმანურ პედაგოგიკაში, რა თქმა უნდა, არის დასჯა, მაგრამ ის ძირეულად განსხვავდება ავტორიტარული პედაგოგიკის დასჯისგან. მბრძანებლურ პედაგოგიკაში დასჯაში აქვს გარეგნული სახე, მაგალითად, „წადი კუთხეში,“- თავისუფლება მოვაკელით. თუ წამოარტყამს ვინმე ბავშვს, მაშინ ფიზიკური შეურაცხყოფაც მიაყენეს. ჰუმანურ პედაგოგიკაში დასჯას აქვს სინდისის გახსნის ხასიათი. აქ ისეთი ფორმაა დასჯის, როდესაც ბავშვში იხსნება სინდისი. ის თვითონ გრძნობს ხოლმე თავის დანაშაულს. ის თვითონ წუხს ჩადენილის გამო. გარეგნულად შეიძლება საყვედური არავინ არ უთხრას.

ერთხელ მე სახლიდან დაუკითხავად რაღაც ფული ავიღე, იმიტომ, რომ შატალოზე მივდიოდით. 5 მანეთი მოვიპარე. იმ ფულით ნახევარმა კლასმა ვისეირნეთ. ყველა დავპატიჟე კარუსელებზე, ნაყინებზე. სახლში რომ მოვედი, რა თქმა უნდა, დაინახეს, რომ ჩემი აღებული იყო ეს ფული, მაგრამ არც შემარცხვინეს, არც თავში ჩამარტყეს. უბრალოდ საღამოს დედაჩემმა თქვა, დილით რძეზე ვარ წასასვლელი და შენ ხომ არ წახვალო? მე ვუთხარი, წავალ-თქო. მან მითხრა, მაშინ იქ გუშინ დადებული 5 მანეთი დევს და ის აიღეო. აქ დაიწყო ჩემი ტანჯვა. ის 5 მანეთი უკვე დახარჯული მქონდა. მე ვუთხარი, რომ აღარ იდო იქ ფული, მაგრამ არ ვთქვი, რომ მე ავიღე. არავინ არ შემარცხვინა მაინც. ყველამ ერთხმად დაიწყო იმ 5 მანეთის ძებნა. ეძებდნენ უჯრებში და ყველგან. უსინდისოდ მეც ვეძებდი მათთან ერთად, ვითომც არაფერი. ძებნისას შინაგანად ძალიან ვიტანჯებოდი. მოგვიანებით ამ ვითარებას რომ ვაანალიზებდი, ვფიქრობდი, რა იქნებოდა, რომ დავესაჯე სიტყვიერად, გაველანძღე. ბავშვი როდესაც ასე ისჯება, ცხადია, იწყებს თავის მართლებას. არავინ არაფერი მითხრა და ვის შევეწინააღმდეგებოდი? ერთადერთი სინდისი იღვიძებს და სინდისს ხომ ვერ დაემალები? ბოლოს დედაჩემმა თქვა, არაუშავს, მეორე 5 მანეთიც მაქვს, დაანებეთ თავი, ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს, ქვიშაა ეგ ფული, სხვა არაფერიო და დადო მეორე 5 მანეთი, ეს აიღეო. იმის მერე ფული რომ დევს, ხელი აღარ გამირბის. ეს არის დასჯის ფორმა. საუკეთესო დასჯა არის დასჯა ბრჭყალებში. დასჯის საუკეთესო ფორმა არის, როდესაც ბრძენი აღმზრდელი კარგ განსჯას ჩაუდებს თავის აღსაზრდელს."

წყარო: ​„ამონაშვილის აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად