Baby Bag

„სტიგმაა, მაგალითად, მსჯელობა, რომ მე ვერავინ ვერაფერს ამიკრძალავს, როგორ გეკადრებათ, ჩემი უფლებები იქ მთავრდება, სადაც სხვის თავისუფლებას ვეხები“ - ფსიქოლოგი

ფსიქიატრი ნინო ოკრიბელაშვილი სტიგმებთან ბრძოლას თანამედროვე საზოგადოებისთვის ერთ-ერთ უმთავრეს გამოწვევად მიიჩნევს:

„ძალიან მნიშვნელოვანია სტიგმებთან ბრძოლა. სტიგმა არ ეხება მხოლოდ ფსიქიკურ ჯანმრთელობას, სტიგმაა მაგ. მსჯელობა, რომ მე ვერავინ ვერაფერს ამიკრძალავს, როგორ გეკადრებათ, ჩემი უფლებები იქ მთავრდება, სადაც სხვის თავისუფლებას ვეხები. როდესაც სახელმწიფო გიზღუდავს რაღაცას, ამ შემთხვევაში ადამიანი პროტესტანტია. ეს კარგად აჩვენა 23-ში დილის პირველი საათისთვის განვითარებულმა მოვლენებმა, რაც წინასწარაც ვიცოდი. ერთ-ერთ ჩაწერაზე ვთქვი, რომ მოველოდი სერიოზულ ეიფორიას. ამდენი ხანი შეზღუდული ქართული მოსახლეობისგან, მთელი თავისი წარმოდგენებით და გარკვეული კომპლექსებით (გარდა იმისა, რომ გვაქვს ბევრი დადებითი, კომპლექსებიც ძალიან ბევრი გვაქვს), მე მოველოდი მსგავსი ტიპის ეიფორიულ მდგომარეობას. მჯერა, რომ ადამიანები, რომლებიც ამ დროს გარეთ იყვნენ, არ საუბრობდნენ იმაზე, რომ ვირუსი არ არსებობს, ისინი მიესალმნენ შეზღუდვების მოხსნას.“

ქალბატონი ნინო იმედს გამოთქვამს, რომ ადამიანებმა იზოლაციის პირობებში ბევრი რამ ისწავლეს:

„იმედი მაქვს, რომ ამ ორთვე-ნახევარმა ადამიანებს ასწავლა ინდივიდუალური დაცვის საშუალებების სწორად გამოყენება, რომ ამ ორმა თვემ ადამიანებს ასწავლა პირად და სხვათა უსაფრთხოებაზე ზრუნვა. თავშეყრის ადგილებში დისტანციას თუ ვერ ვიცავთ, რა თქმა უნდა, უმჯობესია გავიკეთოთ ნიღაბი. დავიცვათ ასეთი ტიპის შეზღუდვები, დავიბანოთ ხელები, მაგრამ არა გადაჭარბებით. ეს უნდა დავიმახსოვროთ ჩვენი გამოცდილებიდან, რაც ახალ სამყაროში ცხოვრებას შეუწყობს ხელს.“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„პირველი შეცდომა არის იღბალზე ლაპარაკი, იმის თქმა, რომ არ მიმართლებს,“- ფსიქოლოგი მარინა კაჭარავა

„პირველი შეცდომა არის იღბალზე ლაპარაკი, იმის თქმა, რომ არ მიმართლებს,“- ფსიქოლოგი მარინა კაჭარავა

ფსიქოლოგმა მარინა კაჭარავამ ადამიანის იღბალთან არასწორ დამოკიდებულებაზე ისაუბრა:

„პირველი შეცდომა არის იღბალზე ლაპარაკი. „ცუდი ბედი აქვს, ეს სხვისი ბრალია, გარემოს ბრალია, ვიღაცას რომ ეს ექნა, ამას ეს არ მოუვიდოდა.“ „არ მიმართლებს!“ - ეს თუ ადამიანმა დაირქვა სათაურად, ის უკვე მართლა იკრავს ამ ფაქტებს. ის ამ სათაურის ქვეშ შემოყრის ამ ფაქტებს და სათაურად ხდება: „წაგებული, წარუმატებელი.“ ეს ისეთი „კომფორტის ზონაა,“ რომ მას აქედან გამოსვლა აღარ უნდა. რას ვგულისხმობ ამაში? პასუხისმგებლობა ნულია. გამართლება ხდება სიზარმაცის. სიზარმაცეც ხომ შიშია, წარუმატებლობის შიში. რატომ უნდა ვიყო ზარმაცი? ე.ი. მეშინია, რომ გავაკეთო მაინც არ გამომივა.

ერთია პერფექციონისტული აღზრდა, რომ რაღაც უმაღლეს მწვერვალს უნდა გადაახტე, ყველაზე უკეთესი უნდა იყო. ეს პერფექციონიზმი მშობლებისგან რომ მოდის, ძალიან ანევროზებს ბავშვებს. ხშირად მინახავს, ბავშვი სიმღერაზე დაჰყავთ და სცენაზე გამოსვლის დროს ხმა უწყდება. მას მონაცემები აქვს და ამაზე ამუნათებენ, რომ „რა მოგივიდა? ეს როგორ დაგემართა?“ ბავშვს საერთოდ სძულდება სიმღერაც, სცენაც და ყველაფერი. ის თუ ბავშვისთვის მატრავმირებელია, რად უნდა ეგეთი სიმღერა? სიმღერა მისთვის ხომ უნდა იყოს სიამოვნების მომგვრელი? ბავშვს მოდუნება უნდა ვასწავლოთ. სულ დაძაბულობაა,“- მოცემულ საკითხზე მარინა კაჭარავამ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“

წაიკითხეთ სრულად