Baby Bag

,,დახურულ სივრცეში ბავშვს არ სიამოვნებს ხმაური და მრავალი ახალი სახის ნახვა" - წინასაახალწლო რჩევები პედიატრისგან

,,დახურულ სივრცეში ბავშვს  არ სიამოვნებს ხმაური და მრავალი ახალი სახის ნახვა" - წინასაახალწლო რჩევები  პედიატრისგან

რა უნდა გაითვალისწინოს მშობელმა წინასაახალწლოდ, რათა შვილს აარიდოს სადღესასწაულოდ მოსალოდნელი სტრესი - ამის შესახებ პედიატრი, ეკა  უბერი პირველი არხის გადაცემაში - ,,პირადი ექიმი მარი მალაზონია" საუბრობს.

,,სტატისტიკურად, საახალწლო, სადღესასწაულო დღეებში გაცილებით მაღალია როგორც ინფექცური, ისე - არაინფექციური პათოლოგიით განპირობებული ჯანმრთელობის დაზიანების შემთხვევები. ამიტომ, განსაკუთრებული ყურადღება გვმართებს იქ, სადაც პატარა ბავშვია, მით უფრო - 6 წლამდე ასაკის ბავშვების შემთხვევაში. ძალიან მნიშვნელოვანია, დავგეგმოთ ჩვენი დღე და სადღესასწაულო ღონისძიებები, რაც სახლში თუ სახლის გარეთ უნდა ჩატარდეს და მოვარგოთ ის ბავშვის რეჟიმს. 

ბევრი მშობელი დამეთანხმება, რომ ძილის რეჟიმის თუნდაც ერთ საათით დარღვევა ბავშვს ხდის ჭირვეულს, ის ტირის, უგუნებოდაა, კვების რეჟიმი ერღვევა, იცვლება მისი ქცევა და მშობელსაც აღარ აქვს ის კომფორტი. ამიტომ, ძალიან მნიშვნელოვანია, მას ძილის რეჟიმი არ დავურღვიოთ. ბევრი ბავშვი ვერ იტანს ხალხმრავლობას, სტუმრიანობას, ხმაურს. ეს ჩვეულებრივი მოვლენაა და უნდა მოვერგოთ ბავშვის მოთხოვნილებებს, რადგან ჩვენი ოჯახების ბედნიერება, პირველ ყოვლისა, ბავშვის კარგად ყოფნაში მდგომარეობს. შეძლებისდაგვარად, უნდა გავითვალისწინოთ მისი საჭიროებები.

შესაძლოა, ბანალურად ჟღერს, მაგრამ აღვნიშნავ - დახურულ სივრცეში ბავშვს  ნამდვილად არ სიამოვნებს ხმაური და მრავალი ახალი სახის ნახვა, ეს მათთვის არ არის სიამოვნების მომტანი. უკეთესია, ერთად გავიდეთ გარეთ, თუნდაც ბევრ ბავშვთან, მაგრამ არა - დახურულ სივრცეში", - აღნიშნავს ეკა უბერი.


წყარო:​ ,,პირადი ექიმი მარი მალაზონია"

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

ფსიქოლოგმა თინათინ ჭინჭარაულმა ბავშვისთვის კონკრეტული ქცევის დასწავლის მნიშვნელობაზე ისაუბრა. მისი თქმით, უფროსებს თუ სურთ, რომ ბავშვისგან რაღაც ქცევა დაინახონ, მათ ეს ქცევა ბავშვს თავად უნდა ასწავლონ:

„თუ ჩვენ გვინდა, რომ ბავშვისგან დავინახოთ რაღაც ტიპის ქცევა, გამოდის, რომ ეს ქცევა უნდა ვასწავლოთ. ვასწავლოთ რა თვალსაზრისით? ყვირილზე როდის გადადიხართ ხოლმე? როდესაც ბავშვი რაღაცას ვერ აკეთებს, ​წყნარად ვერ ვაგებინებთ, ძალა არ გვაქვს და ვყვირივართ. შეიძლება ბავშვი მოვიდა, მოგქაჩა, შენ სხვა რაღაცით ხარ დაკავებული. მერე ძლიერად მოგქაჩა, უცებ „ბახ“ რაღაც გატყდა. მომენტალურად იქ ხარ. ყვირილი ხშირ შემთხვევაში ასრულებს კომუნიკაციის ფუნქციას.“

თინათინ ჭინჭარაულმა აღნიშნა, რომ ყვირილი კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგია არ არის და მის ნაცვლად ურთიერთობის სხვა ფორმა უნდა გამოვნახოთ:

„დიდები ვიწყებთ გარკვევას, გვინდა აღმოვაჩინოთ კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგიები. ​თვითონ ვაცნობიერებთ, რომ ყვირილი არ არის ის ფორმა, რომლითაც გარესამყაროსთან უნდა ვურთიერთობდე. ჩვენ თვითონ ვიწყებთ მოძებნას რაღაც ახალი ეფექტიანი სტრატეგიების. ბავშვების შემთხვევაში ყვირილი არის ჩვენთან კომუნიკაციის ფორმა. უფროსების პასუხისმგებლობაა ვასწავლოთ მათ ჩვენთვის უფრო გასაგები ენით გაგებინება.“

თინათინ ჭინჭარაულის თქმით, ბავშვს ყურადღება მაშინ უნდა მივაქციოთ, როდესაც ის მოსაწონ ქცევას ავლენს და არაფერს აშავებს:

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა. დაშავების პროცესი ხმამაღალია ხოლმე. სრული სიჩუმე ნიშნავს, რომ ბავშვი რაღაცით ერთობა. ​სიჩუმე უნდა იყოს უფრო მნიშვნელოვანი ინდიკატორი ჩემ მიერ ყურადღების ბავშვისკენ წარმართვის, ვიდრე ყვირილი. ამ შემთხვევაში ბავშვი სწავლობს, რომ ყვირილი კი არ იპყრობს ადამიანების ყურადღებას, არამედ სხვა რაღაც. მე ვასწავლი ბავშვს იმ კანონზომიერებას, რომ როდესაც რაღაცას კარგად აკეთებს, მე ამას ვხედავ. როდესაც ბავშვი ხატავს, უნდა ვიპოვო რა არის იქ ლამაზი და ეს წავახალისო.“

„როდესაც ვხედავ, რომ ბავშვს პირველად აქვს მცდელობა და თვითონ იწყებს დამოუკიდებლად კოვზით ჭამას, პირველად გამობაჯბაჯდება თავისი საძინებლიდან უცნაურად, მაგრამ დამოუკიდებლად ჩაცმული, უნდა წავახალისო. მას უნდა ჰქონდეს ჩვენი მხარდაჭერა, რომ ახალი ნაბიჯები გადადგას. ​ეს გაცილებით მეტ ძალისხმევად მოითხოვს ხოლმე ოჯახის წევრებისგან, მაგრამ საბოლოო შედეგი არის ჩვენთვის ბევრად უფრო სასიხარულო. მშობლები 12-14 წლის ასაკში არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად არ ჭამს ბავშვი. ისინი არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად ჩაცმა არ შეუძლია ბავშვს,“ - აღნიშნა თინათინ ჭინჭარაულმა.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად