Baby Bag

„ბევრი მშობელი ვერ ხვდება, რომ გულდასმით არ ეთამაშება ბავშვს,“ - ნეიროფსიქოლოგი ნინო მარგველაშვილი

„ბევრი მშობელი ვერ ხვდება, რომ გულდასმით არ ეთამაშება ბავშვს,“ - ნეიროფსიქოლოგი ნინო მარგველაშვილი

ნეიროფსიქოლოგმა ნინო მარგველაშვილმა მამების მხრიდან ბავშვის მიმართ ყურადღების გამოჩენის მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„ბევრი მშობელი ვერ ხვდება, რომ გულდასმით არ ეთამაშება ბავშვს. ჩვენი ტვინი იმდენად არის მოცული სხვა რაღაცებით, არ გაქვს ცნობიერება, რომ ახლა შენს შვილს არც ისე ბოლომდე ეთამაშები. ბანენ მშობლები, აჭმევენ ბავშვებს, მაგრამ ბოლომდე არ არიან ბავშვებთან. მამებს ძირითადად უჭირთ პატარა დეტალების შემჩნევა, იმიტომ, რომ ხშირი ურთიერთობა არ აქვთ ბავშვებთან. შეიძლება ძირითადად ისინი სახლში არ იყვნენ, მუშაობდნენ. ბავშვთან ურთიერთობისთვის ძალიან ცოტა დრო აქვთ.

ძალიან მნიშვნელოვანია ურთიერთობა ჭამის დროს, დაძინების დროს, გაღვიძებისას, ბანაობის დროს იყოს ხარისხიანი. როდესაც მამა არ ცხოვრობს სახლში ბავშვთან, ვურჩევ, რომ აუცილებლად გააგრძელოს კონტაქტი ბავშვთან. ცოტა დიდ ასაკში მესიჯი მაინც უნდა გაუგზავნო, რომ ბავშვმა იცოდეს, მამას ვუყვარვარ, მამას ვახსოვარ და მამის გულში ვარ.

თუ მამა არ ცხოვრობს მეუღლესთან და უყურადღებოა ბავშვის მიმართ, ამ შემთხვევაში დედას უნდა დავეხმაროთ. ძალიან დიდი სიმამაცე სჭირდება ადამიანს, რომ ბავშვის იმედგაცრუებას და ტკივილს უყუროს, ამიტომაცაა, რომ ოღონდ არ იტიროს ბავშვმა და მე ყველაფერს გავაკეთებ. ბავშვები გრძნობენ მაინც რაღაცას. თუ მას პატარა ემოციაზე გვერდით დაუდგები და თანაუგრძნობ, აგრძნობინებ, რომ მარტო არ არის, მერე ეუბნები, რომ ერთად ყველაფერს შეძლებთ,“- მოცემულ საკითხზე ნინო მარგველაშვილმა ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო:​ „იმედის დღე“ 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ასეთი მშობლები სკოლას არ უყვარს, შეიძლება თქვან: მოვიდა ეს ინტრიგანი და დაიწყებს რაღაცებს,“ - ფსიქოლოგი ზურაბ მხეიძე

„ასეთი მშობლები სკოლას არ უყვარს, შეიძლება თქვან: მოვიდა ეს ინტრიგანი და დაიწყებს რაღაცებს,“ - ფსიქოლოგი ზურაბ მხეიძე

ფსიქოლოგმა ზურაბ მხეიძემ სკოლასთან დამოკიდებულების მიხედვით მშობლის სამი ტიპის შესახებ ისაუბრა და მათი მახასიათებლები აღწერა:

„პირველ რიგში, შევეხოთ მშობლის გარკვეულ ტიპებს. კონტროლის მიხედვით ასე იყოფა: პირველი, ​მშობელი სრულად აკონტროლებს სკოლას, არ აკონტროლებს შვილს. მეორე ვარიანტია, რომ სრულად აკონტროლებს შვილს, არ აკონტროლებს სკოლას. მესამე ვარიანტია, რომ არც შვილს არ აკონტროლებს და არც სკოლას. ასეთ მშობელს ეხვეწებიან ხოლმე, იქნებ ნიშანი მაინც გაიგო და ჟურნალში ჩაიხედო. მშობელს მიშვებული აქვს ეს პროცესი.“

ზურაბ მხეიძის თქმით, მშობელი, რომელიც სკოლას აკონტროლებს, სასწავლო დაწესებულებაში არ უყვართ:

„თუ არის მშობელი, რომელიც სულ სკოლას აკონტროლებს, ყველაფერზე პრეტენზია აქვს: აგურზე, საპირფარეშოს სუნზე, თუ მისი შვილი არ სწავლობს ან ვერ სწავლობს, მთლიან პასუხისმგებლობას აკისრებს სკოლის მხარეს. ასეთი მშობლები სკოლას თვითონ არ უყვარს ხოლმე. შეიძლება ხშირად ასეთ მშობელზე თქვან: მოვიდა ეს ინტრიგანი და დაიწყებს რაღაცებს...“

ზურაბ მხეიძემ აღნიშნა, რომ შვილის მუდმივი კონტროლი და სკოლის მიმართ ლოიალური დამოკიდებულება ბავშვს უსამართლობის განცდას უჩენს:

„მეორე მომენტი, როდესაც შვილს აკონტროლებს მუდმივად და სკოლა უკონტროლოდ რჩება მშობელს, შვილია დამნაშავე ყველაფერში. ასეთ შემთხვევაში ცუდ შედეგს ვღებულობთ ბავშვთან ურთიერთობაში, იმიტომ, რომ შეიძლება გავაჩინოთ არასამართლიანობის კომპონენტი. შეიძლება სკოლა იყოს არასწორი და მე მაინც ჩემს შვილთან ვარჩევდე ურთიერთობებს. ეს ბავშვზე იმოქმედებს.“

„კიდევ ერთი სიტუაციაა, რომლითაც სკოლა სარგებლობს.​ ბავშვები დღის დიდ ნაწილს ატარებენ სკოლაში. ზოგიერთ მშობელს განცდა რჩება, რომ ეს ბავშვები მძევლები არიან ვიღაცების ხელში. მშობლებმა იციან, რომ მათ მიერ სკოლის კრიტიკული შეფასება, შესაძლოა, აისახოს შემდეგ ომში ბავშვთან ურთიერთობაში. ამ მხრივ მე ვუფრთხილდები, რომ სკოლაში მასწავლებელი არ გაბრაზდეს, არ ეწყინოს, დირექტორს არ ეწყინოს,“ - აღნიშნა ზურაბ მხეიძემ.

წყარო:​ „მშობლები განათლებისთვის“

წაიკითხეთ სრულად