Baby Bag

„ეს ჯადოსნური სიტყვებია, რომელსაც მოაქვს სიხარული და ბედნიერება: დიდება და მადლობა უფალს ყველაფრისთვის,“- ირმა ხურცია

„ეს ჯადოსნური სიტყვებია, რომელსაც მოაქვს სიხარული და ბედნიერება: დიდება და მადლობა უფალს ყველაფრისთვის,“- ირმა ხურცია

სოციალურ მეცნიერებათა დოქტორმა ირმა ხურციამ ფსიქოლოგიური კეთლიდღეობის განმსაზღვრელ ფაქტორებზე ისაუბრა და მადლიერების მნიშვნელობას გაუსვა ხაზი:

„ბედნიერება შინაგანი მდგომარეობაა და მატერიალური კეთილდღეობა - გარეგანი. ისიც უნდა ავღნიშნოთ, რომ მატერიალური კეთილდღეობაც მნიშვნელოვანია. თუ ადამიანმა უმწეობა დაისწავლა, საპირისპიროდ ბედნიერების სწავლაც შესაძლებელია. ყველაზე ბედნიერი არის მადლიერი ადამიანი. პოზიტიურ ფსიქოლოგიაში არის მადლიერების სავარჯიშოები. ჩვენ, ქრისტიანები ყოველი დღის ბოლოს მადლობას ვწირავთ უფალს იმისთვის, რაც გაგვაჩნია. ეს გონებით ვიცით, რომ მადლიერები უნდა ვიყოთ უფლის, მაგრამ თუ ყოველი დღის ბოლოს 3 ფაქტს ჩამოვწერთ, რისთვისაც მადლიერები ვართ უფლის, მადლიერების გრძნობა განცდაში გადავა, გონებიდან გულს გამოივლის და უფრო მყარად ჯდება ჩვენს ფსიქიკაში.

ძალიან მნიშვნელოვანია მადლიერების სავარჯიშო და ის, რომ ყოველდღიურად გულწრფელად ვიყოთ უფლის მადლიერები. ბედნიერების ძებნა რა არის? ეს არის დაკარგული ნეტარების ძიება, რომელიც სამოთხესთან ერთად დავკარგეთ. ჩვენ ხომ ვიცით, რატომ ვისწრაფვით ბედნიერებისკენ. ჩვენ ვისწრაფვით რეალურად უფლისკენ. საკუთარი თავისკენ როდესაც ისწრაფვის ადამიანი, ესეც ბედნიერების ძიებაა. ჩვენ ხომ უფლის ხატი და მსგავსი ვართ. თუ ამას ვიპოვით, მაშინ, რა თქმა უნდა, ბედნიერებაც არ დააყოვნებს. ჯადოსნური სიტყვები ვიცით ქრისტიანებმა, რომელსაც მოაქვს სიხარული და ბედნიერება: დიდება და მადლობა უფალს ყველაფრისთვის,“- მოცემულ საკითხზე ირმა ხურციამ საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „ერთსულოვნების დილა“ ისაუბრა.

წყარო: ​„ერთსულოვნების დილა“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დედაჩემი ცუდი მასწავლებელი იყო. განა ცოდნა ან გადმოცემა არ უვარგოდა, უბრალოდ, დაბალი ნიშნის დაწერა არ შეეძლო“

„დედაჩემი ცუდი მასწავლებელი იყო. განა ცოდნა ან გადმოცემა არ უვარგოდა, უბრალოდ, დაბალი ნიშნის დაწერა არ შეეძლო“
„დედაჩემი ცუდი მასწავლებელი იყო. განა ცოდნა ან გადმოცემა არ უვარგოდა, უბრალოდ, დაბალი ნიშნის დაწერა არ შეეძლო. ყველას, ოროსანს, ხუთოსანს, სპორტსმენს, ძველ ბიჭს, მოცეკვავეს, რუსულში მაღალი ნიშანი ჰყავდა.
- გაგაგდებენ - ვეტყოდი ხოლმე.
- კარგი ერთი...
- მაშინ დაგიჭერენ.
- კიბატონო, მაგრამ ჯერ ისინი დაიჭირონ, ზევით - ამბობდა და თვალს მიკრავდა. მთავრობას გულისხმობდა, ცხადია.
- რუსულად “დედა” როგორაა, იცის?
- არა, მაგრამ კარგი ბავშვია. მომეშვი დათუნა.
მანანასთვის არ არსებობდა ცუდი ბავშვი. ყველა კარგი იყო, რაღაცნაირად.
დღეს ყველაზე ცუდი მასწავლებლის და ყველაზე კეთილშობილი ადამიანის დაბადების დღეა. არ მიყვარს, რომ ამბობენ ამდენი და ამდენი წლის გახდებოდაო. ვერ გახდა, ფაქტია. დედაჩემი სულ 42 წლისაა. ამდენის იყო, როცა პირველად ვკითხე და ამდენის იქნება სულ - ცივ სამარეშიც და ჩემს მეხსიერებაშიც.
ხანდახან, როცა მისი არყოფნა განსაკუთრებით აუტანელი ხდება, ვაზისუბანში მივდივარ და მისი ზარდახშის მუსიკას ვუსმენ - ეს უფრო ცუდად მხდის. სუსტი კაცი ვარ, რომ იცოდეთ.
ზოგჯერ იმ ადგილებში ვსეირნობ, ერთად რომ დავდიოდით. ამასწინათ, ბაზრობაზე მისი საყვარელი დახლის მეპატრონემ მკითხა, დედა როგორ არის, სად დაიკარგაო. კარგადაა, ვეღარ იცლის, საქმეები და რამე, ხომ ხვდებით-მეთქი. გამოვბრუნდი და გავსკდი ჯღავილით.
სიტყვა-სიტყვით მახსოვს ჩვენი უკანასკნელი დიალოგი. ასეთივე სიცხადით წარმოვიდგენ ჩვენს სამომავლო შეხვედრას. არ ვიცი, მე რამდენის ვიქნები, მაგრამ დედა... დედაჩემი, როგორც გითხარით, 42 წლისაა. მორცხვად გამიღიმებს, აქ სად მოსულხარ შე მაიმუნოო, მეტყვის და ბევრს მაკოცებს. მერე ამ მთისასაც მოვყვებით და იმ ბარისასაც.
დაბადების დღეს გილოცავ ყველაზე მაგარო გოგო.
დღეს გინახულებ.“

წყარო: ტელეწამყვან და ბლოგერ დათო გორგილაძის ​ფეისბუქი.

წაიკითხეთ სრულად