„ჩვენ არ გვიყვარს ბავშვები. სადაც ვის რა ძალაუფლება გვაქვს - ოჯახში ვართ და იქ ვჩაგრავთ, პოლიციელი ვარ და შენობაში ვჩაგრავ, მასწავლებელი ვარ და სადმე მოვიხელთებ ოთახში და იქ ვჩაგრავთ. ჩვენ ყველა ვჩაგრავთ და საბოლოო ჯამში ცოტ- ცოტა უსამართლობა აკეთებინებს ბავშვს იმას, რასაც აკეთებინებს ან სხვას უკეთებს რაღაცას; და სხვას თუ გაუკეთებს, რას ვაკეთებთ? ჩვენგან დაჩაგრული ბავშვი მიგვყავს პენიტენციალურ სისტემაში." - ანა აბაშიძე - ორგანიზაციის „პარტნიორობა ადამიანის უფლებებისთვის“ ხელმძღვანელი.
შეიძლება დაინტერესდეთ
„ასეთი დედა შვილს აავადმყოფებს პანიკური აშლილობით, ბავშვი განწირულია ამისთვის,“ - ფსიქოლოგი ნათია ფანჯიკიზე
„ძალიან ხშირად ადამიანებს შვილები თითქოს ეხმარებიან შიშების გადაძლევაში. ოღონდ შვილი იყოს კარგად და ჩემი თავი ჯანდაბას. საკუთარი უკვდავების იდეის შვილში გადატანა ხდება. სწორედ ასეთ დროს ხდება ადამიანი უფრო „საშიში.“ ის აავადმყოფებს შვილს პანიკური აშლილობით. ამისთვის განწირულები არიან ბავშვები აუცილებლად.“
ნათია ფანჯიკიძის თქმით, დედამ შვილის ფსიქიკური დაცვა უნდა უზრუნველყოს:
„დედა, რომელიც არის ყველაზე ავტორიტეტული ფიგურა, უნდა უზრუნველყოფდეს ბავშვის ფსიქიკური დაცვის მექანიზმს. ეს არის გარანტია უშფოთველობის, სამყაროს სანდოობის. როგორი დაცულობაც იყო დედის მუცელში, დედამ უნდა შეძლოს, რომ ბავშვს შეუნარჩუნოს იმ პერიოდის მანძილზე, სანამ „ბარტყი“ დასაცავია. დედა, რომელიც შვილს ეუბნება: „გადასასვლელზე არ გადახვიდე, მანქანა არ დაგეჯახოს, არ წაიქცე, ნუ დარბიხარ,“ ბავშვისთის საფრთხის მომტანი ხდება. ამ დროს შვილი სულ დადარაჯებულია, უკვე განიცდის პანიკის შეტევას, რომელსაც ვერ აცნობიერებს. რა თქმა უნდა, ეს აუცილებლად დაუპირისპირდება მას ზრდასრულობაში.“
„ყოველი სიტუაციის საფრთხის შემცველ სიტუაციად წარმოსახვა არ შეიძლება. ამაზე საშინელს, ალბათ, ვერაფერს ვერ გავუკეთებთ ჩვენს შვილებს. არანაირი სიფრთხილე არ უზრუნველყოფს ჩვენს უკვდავებას და მარცხის გარეშე ყოფნას. მარცხის გარეშე ყოფა არ არსებობს. როგორ შეიძლება არ დარბოდეს ბავშვი იმის შიშით, რომ არ იტკინოს ფეხი?!“ - აღნიშნულ საკითხებზე ნათია ფანჯიკიძემ საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“ ისაუბრა.
წყარო: პირადი ექიმი - მარი მალაზონია