Baby Bag

„პარასკევი იყო, საღამოს ექვსი საათი და მე სამსახურიდან წამოვედი“

„პარასკევი იყო, საღამოს ექვსი საათი და მე სამსახურიდან წამოვედი“

მოკლედ…

პარასკევი იყო, დღის სამი საათი. ოფისში ვიჯექი და ვმუშაობდი. თათბირიდან ახალგამოსული მომდევნო თათბირამდე გაძლებას ვნატრობდი, როცა ტელეფონმა დამირეკა. ავდექი და გარეთ გავედი. კარგი ამბები იყო. უკან შემოვედი და პატარა რაღაც ვითხოვე. წესით ყველაფერი კარგად უნდა დასრულებულიყო. არაო. სამჯერ არაო. მეოთხეზე ისევ გარეთ გავედი. დავრეკე, მხარდაჭერა ვითხოვე, მივიღე. საათი უკვე ექვსს უჩვენებდა. ფურცელი ავიღე, ერთი, ორი, სამი, ოთხი და როგორც იქნა, გავთავისუფლდი. ოთახში ჩამოვიარე, რაღაცები ავიღე, უფრო მეტი დამრჩა. ჩავეხუტე, ჩამეხუტნენ, იტირეს, ვერ ვიტირე. წამოვედი. მოკლედ… პარასკევი იყო, საღამოს ექვსი საათი და მე სამსახურიდან წამოვედი.

უკვე მესამე კვირაა რაღაცების გააანალიზებას ვცდილობ. საფიქრალი დრო ნამდვილად ბევრი მქონდა და მეც ვიჯექი და ვფიქრობდი. ჩვენს რეალობაში ნამდვილად რთულია ისე მოიქცე, როგორც სამართალი, მორალი, კანონი, წესი, პატიოსნება მოითხოვს, თუმცა შეუძლებელი არაა. მსგავს სიტუაციაში სულ ორჯერ ვიყავი და ალბათ არ უნდა გაგიკვირდეთ, რომ ორივეჯერ გავიმარჯვე (გახსოვთ ხომ ის სცენა, ვოლტერ ვაითი რომ სკაილერს ურეკავს და ეუბნება, მე მოვიგეო. აი, ზუსტად ეგ ვოლტერ ვაითი ვიყავი დედას რომ დავურეკე და ეს ამბავი ვუთხარი).

ხშირად მიფიქრია, თუ რამდენად უღირსები შეიძლება ვიყოთ ადამიანები. მე, მაგალითად, მიზანმიმართულად ხშირად რაღაცებს არ ვაკეთებდი, არ ვამბობდი, მნიშვნელოვან დეტალებზე არ ვამახვილებდი ყურადღებას და შეიძლება, დიახ, ასეთ მომენტებში უღირსი ვიყავი, ვარ და ვიქნები, მაგრამ ნუთუ ეს საკმარისია ამ წოდებისთვის? ნუთუ ადამიანები უფრო მეტის უფლებასაც არ აძლევენ საკუთარ თავს და ამ ყველაფერს ძალაუფლების ჩრდილქვეშ არ აყენებენ? ნუთუ ვიღაცის ავტორიტეტს ამოფარებული ადამიანი, რომელიც ამ ავტორიტეტს მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი მიზნებისთვის იყენებს, უფრო უღირსი არაა? ჩვენ ყველანი ვთანხმდებით, რომ კი, მაგრამ საერთო ფონი და რეალობა სასტიკია და მიუხედავად ჩვენი შეთანხმებებისა, ყველაფერი მაინც უარესობისკენ მიდის.

კინემატოგრაფიასა და ლიტერატურაში საკმაოდ პოპულარულია დისტოპიური ჟანრი. წარსულის, აწმყოსა თუ მომავლის ტოტალიტარული რეჟიმების აღწერა მწერლებისა და რეჟისორების საყვარელი საქმიანობაა. ამ სიუჟეტებს ერთი საერთო აქვს – ადამიანები, რომლებიც მზად არიან, თუნდაც საკუთარი სიცოცხლის ფასად, აღუდგნენ წინ იმას, რასაც არ ეთანხმებიან (გთხოვთ, სუსტი ნებისყოფის ადამიანები ამას ნუ გაიმეორებთ და რა თქმა უნდა, ჩემი პარალელიც გაზვიადებულია სიტუაციის მძაფრად აღსაქმელად). ასეთი წარსული ჩვენ უკვე გვქონდა, არც თუ ისე შორს, რომლის კლანჭებიდან ჯერ კიდევ ვერ დავიძვრინეთ თავი. მაგრამ თქვენ ალბათ არ იცით, რომ ის აწმყოშიც ცოცხლობს, მართალია (საბედნიეროდ) დიდ მასშტაბებზე ვერ ვრცელდება, თუმცა რეჟიმის ფუნდამენტურ პრინციპებს ზედმიწევნით იმეორებს – „ბედნიერება“, ფაქტებისა და მოვლენების მიჩქმალვა, „მინის ფარდა“, პროპაგანდა, ცენზურა.

მოსწავლე როცა ვიყავი, განსაკუთრებით მომწონდა ერთი ფრაზა – „შენი უფლებები მთავრდება იქ, სადაც იწყება სხვისი“. უნიკალური წინადადებაა, რომელიც ყველაზე კარგად აღწერს სიტუაციას, თან თუ „უფლებების“ მაგივრად სხვა სიტყვებსაც ჩასვამ, მშვენიერი გასართობია, თან გონებასაც გაივარჯიშებ. მიუხედავად უნიკალურობისა, ეს წინადადება ჩემი ერთი წლისა და 66 დღის ყველა მონაკვეთში უსუსურად გამოიყურებოდა, იმ ორშაბათს ჰგავდა, რომლის დანახვა და დაწყება არავის უნდა, ჩვენს კოსმონავტებს ჰგავდა უწონადობის სამყაროში, ჰარი პოტერს ჰგავდა უჩინმაჩინის მოსასახმით დემენტორების გვერდით (ვინც არ იცით, დემენტორებს უჩინმაჩინის მოსასახმით ვერ მოატყუებ). ხვდებით, ხომ რასთან მქონდა საქმე?

როცა რაღაცით მინდა, რომ თავი შევაქო, სულ იმას ვახსენებ საკუთარ თავს, რომ იმდენად ძლიერი ვარ ფსიქოლოგიურად, ქიუნეთის მრავალდღიანმა ზეწოლამაც ვერ დამაკლო რამე. მიუხედავად ამისა, ერთი წლისა და 66 დღის მანძილზე პატარ-პატარა ტრავმებს, სტრესებს და შფოთვებს მაინც ვერ ავცდი. არა უშავს, ჯერ კიდევ როდის დაიწერა სოლომონმა ბეჭედზე „ესეც გაივლისო“.

გითხრათ, რა არ გაივლის? არა, უმჯობესი იქნება, იმ ამბავზე მოგიყვეთ მოკლედ, რომელიც ამ თხრობის ინსპირაციაა…

მოკლედ…

პარასკევი იყო, 17 მაისი, საღამოს ექვსი საათი და სამსახურიდან წამოვედი. ახლა შაბათია, 8 ივნისი ანუ ის შვიდი დღეც ამოიწურა, რომელიც საკუთარ თავს მივეცი. ორშაბათიდან მოყოლებული ერთი კონკრეტული ორგანიზაციისგან უკანასკნელ სმს-ს ველოდები, უკანასკნელ ცნობას მათგან, რომ ოდესმე ვარსებობდი. ის არ ჩანს. მოკლედ, დღეს შაბათია, 8 ივნისი, დილის საათები და მე მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს, რატომ?

მაშა გვარამიას სხვა ბლოგებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე - ​მაშას ბლოგი

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ხვალიდან სხვა სამყაროში ვინაცვლებთ - იქ, სადაც ყველგან ბავშვები და მათი მშობლები არიან“ - სამი შვილის დედის საზაფხულო არდადეგები

„ხვალიდან სხვა სამყაროში ვინაცვლებთ - იქ, სადაც ყველგან ბავშვები და მათი მშობლები არიან“ - სამი შვილის დედის საზაფხულო არდადეგები

სამი შვილის დედის ბლოგი - ნაწილი მე-5

(პირველი, მეორე, მესამე და მეოთხე ნაწილები იხილეთ ბმულზე დღე 1 - „როცა, ჩემი ოჯახი ​ნაწილობრივ​ გაიცანით“, „მერე რა, რომ ვახშმის შემდგომ ჭურჭლის დარეცხვა ისევ დამეზარა, მერე რა, რომ ახლა ყველას ეძინა და მე სახლს ვალაგებდი, მივხვდი, რომ ეს ყველაფერი მსიამოვნებდა“, დედაჩემი მოვა და მოგეხმარება“ - როცა ქმრის დაბადების დღეა“​„ნატა საქანელიდან ჩამოვარდა და ახლა საავადმყოფოში მიჰყავდა მანქანით“...)

დღე მე-5 - როცა ბავშვები დასასვენებლად მიგყავს

უკვე მეათე წელია, ჩემი ზაფხული და ზამთარი მხოლოდ ბავშვებს უკავშირდება და მათ სურვილებზეა მორგებული. შესაბამისად, როგორც კი დათამ თავისი შვებულების შესახებ მაცნობა, მე გონებაში უკვე გადავთვალე თუ რამდენი დღის გატარება გვიწევდა კურორტზე და რამდენის - სოფელში.
პარასკევ დილით დათას სამსახურიდან დაურეკეს და ამცნეს, რომ ამ შაბათ-კვირასაც უნდა ემუშავა. არადა, საყიდლებზე უნდა წავსულიყავით, რადგან ორშაბათს ბიჭები და ნატა კურორტზე მიგვყავდა და ბევრი რამე გვქონდა საყიდელი. დათას დაღლილი სახის დანახვაზე მივხვდი, რომ მისთვის ახლა მხოლოდ დატვირთული შაბათ-კვირის ირგვლივ ტრიალებდა სამყარო და ჩემი თხოვნები არ გაჭრიდა. ამიტომ, ტელეფონი ავიღე და ოლიას დავურეკე, რათა საყიდლებზე გამომყოლოდა. ორი ობოლი კატისა და მათი აცრის ისტორიების შემდეგ დედამთილი დამთანხმდა, რომ ორიოდე საათი შვილიშვილებისთვის დაეთმო.
ზუსტად ნახევარ საათში მე, ბიჭები, ნატა და ოლია საყიდლების გრძელ და უსასრულო სიას ვებრძოდით, რომელიც არა და არ მთავრდებოდა. ისიც ცალკე აღსანიშნია, რომ ბავშვებთან ერთად საყიდლებზე სიარული ზედმეტი თავის ტკივილია, რადგან ამ დროს ჩვენს ისედაც გრძელ ნუსხას რამდენიმე უსარგებლო ნივთიც ემატება. რა თქმა უნდა, ჩემმა ბიჭებმა ზრდილობის წესების ცოდნის უმაღლესი დონე გამოავლინეს და მხოლოდ იმ შემთხვევაში დამთანხმდნენ მანქანაში ჩაჯდომაზე, თუ ორივეს პულტით სამართავ თვითმფრინავს არ ვუყიდდი. საბოლოოდ, ბევრი სიარულისა და უამრავი კითხვის შემდგომ ჩემი საფულე საგრძნობლად შეთხელდა, მანქანის საბარგული გაივსო, ხოლო ნატას კოპი დაემჩნა შუბლზე (პულტიანი თვითმფრინავი დაეჯახა).
თუმცა, ყველაზე რთული საქმე წინ მელოდა - ბარგის ჩალაგება. ალბათ ყველა დედა გამიგებს, როცა ვიტყვი, თუ როგორ მეზარება ჩემი შვილების ტანსაცმლისა და ფეხსაცმლის ჩალაგება. სამ შვილს სამი ჩემოდანი სჭირდება, არც მეტი, არც ნაკლები და რაც მთავარია, მათი ჩალაგებისას მათი აზრიც უნდა გაითვალისწინო და შედეგად ჩემოდანში ხვდება გატეხილი მანქანა, ლეგოს დეტალები, სათამაშო ტელეფონი, გახეული ფეხსაცმელი და კიდევ მილიონობით გამოუსადეგარი რამ. ამჯერად გამიმართლა და მხოლოდ ოლიას რჩევების გათვალისწინება მომიხდა - „ცივა და ქურთუკები ჩაალაგე“, „ეს ჯემპრი ძალიან თხელია“, „ეს ბოტები ნატას ძალიან არ უხდება“, „დათასთვის რა მიგაქვს? მის ჩემოდანს მე ჩავალაგებ“, „შენი ჩემოდანი დაეტევა? ალბათ, რაღაცების ამოლაგება მოგიწევს“ და ასე შემდეგ... მადლობა ღმერთს, ის თბილისში რჩება.
როცა ბარგის ჩალაგებას მოვრჩი, დათაც მოვიდა. ვახშმის დროს კიდევ ერთხელ გავიარეთ, თუ როგორ და რანაირად ვატარებდით ჩვენს ნანატრ დასვენებას ჩვენს შვილებთან ერთად ჯერ კურორტზე, შემდეგ კი ჩემთან - სოფელში. რადგანაც ბიჭებს ზღვა ძალიან უყვარდათ, რამდენიმე დღით იქაც გავივლიდით და ასე, მათ სიამოვნებაში გაივლიდა ეს ზაფხულიც.
კვირას ჩემი ბარგიც ჩავალაგე, რომელიც ერთ ზურგჩანთაშიც მშვენივრად მოთავსდა და დედას დავურეკე. დედა უკვე მერამდენე ზაფხულია ჩვენთან ერთად მოდის ყველგან, სადაც მისი შვილი და შვილიშვილები არიან. მასთან ერთად დასვენებას სხვა ხიბლი აქვს, რადგან თან მყავს ადამიანი, რომელსაც ჩემს შვილებს თვალდახუჭული ვანდობ. დედამ მითხრა, რომ წელს ჩამოსვლა რამდენიმე დღით დაუგვიანდებოდა, რადგან მეზობელი გარდაიცვალა და გასვენებამდე სოფლიდან ვერ წამოვიდოდა. რას ვიზამთ, რამდენიმე დღეს როგორმე გავძლებთ მის გარეშე.

ახლა უკვე ღამეა. რა თქმა უნდა, ყველას სძინავს და მე კომპიუტერთან ჩემი მორიგი დღის შესახებ ვწერ ამბებს. ჩალაგებული ჩემოდნები კარებთან აწყვია, სახლი მილაგებულია, ჭურჭელი (როგორც იქნა) საბოლოოდ დარეცხილი და ბავშვები და ქმარი დაბანილ-დავარცხნილები წვანან საწოლებში. ხვალიდან სხვა სამყაროში ვინაცვლებთ - იქ, სადაც ყველგან ბავშვები და მათი მშობლები არიან. 
წაიკითხეთ სრულად