Baby Bag

„ჩვენში მთავარი ყოველთვის არის „მე", „ჩემი ინტერესები," მერე ძალიან უკვირთ, სამყარო რომ სამაგიეროს უხდით ხოლმე," - გია მურღულია

„ჩვენში მთავარი ყოველთვის არის „მე", „ჩემი ინტერესები," მერე ძალიან უკვირთ, სამყარო რომ სამაგიეროს უხდით ხოლმე," - გია მურღულია

​​ფილოლოგი გია მურღულია სოციალურ ქსელში პოსტს აქვეყნებს, რომელშიც ქართველი ხალხის სახელმწიფოებრივი და საზოგადო საქმისადმი დამოკიდებულებას აკრიტიკებს. მის პოსტს უცვლელად გთავაზობთ:

ჩვენში, რატომღაც, ყველაფერი კერძო საპატიო მიზეზია, რომ საზოგადოებისა თუ სახელმწიფოსთვის მნიშვნელოვანი საქმე არ (ვერ) გააკეთონ.

„მე რომ ექსკურსიაზე მივდივარ?!"

„მე რომ გუშინ კბილი მტკიოდა?!"

„ხვალ რომ ჩემი დაბადების დღეა"?

„უგუნებოდ რომ ვარ?!"

„ბავშვი რომ მყავს დასატოვებელი?!"

„ძალიან რომ ცხელა?!"

„ძალიან რომ ცივა?!"

​„დრო რომ არ მაქვს?!"

„რომ დამავიწყდა?!"

„რა მოხდა - სულ მესამედ დამაგვიანდა!"

„მალე ცოლი რომ მომყავს?!" ("რომ ვთხოვდები?!")

„მე მეგონა, სხვანაირად იყო საჭირო..."

„კი მითხარით, მაგრამ ვიფიქრე, ასე არ უნდა გამეკეთებინა..."

„მე რომ განსაკუთრებული ვარ?!")

მთავარი ყოველთვის არის „მე", „ჩემი განწყობა", „ჩემი ინტერესები", „ჩემი უფლებები", „ჩემი ტანჯვა" და „ჩემი ბედნიერება"...

ჰოდა, მერე ძალიან უკვირთ, სამყარო რომ სამაგიეროს უხდით ხოლმე.

ეს ამბავი ასე მთავრდება:

​„ღმერთმა მიმატოვა", „ბედი არ მაქვს", „ყველა და ყველაფერი ჩემ წინააღმდეგაა..."

კლასიკური ისტორიული რეცეპტი ასეთია:

შეხედე შენ თავს სხვისი თვალებით, გონებით, გულით და დაინახავ, რომ სამყაროს ცენტრში მთლად მარტო შენ არ ხარ - სხვა ადამიანიც არის, საქართველოც, დედამიწაც, "ირმის ნახტომიც" და მთელი სამყაროც.

ხანდახან ცოდნას მნიშვნელობით გამოცდილება აღემატება.

ვიღაც ძალიან მაღლა მდგომმა მაგალითებით ლაპარაკი იცის.

და ამაზე დიდი სკოლა არ არსებობს.

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

„აწმყო თუ არა გვწყალობს, მომავალი ჩვენია“ - 12 ლიტერატურული ფრაზა, რომლებიც არაფრით კარგავ...
​ფილოლოგი გია მურღულია სოციალურ ქსელში აქვეყნებს 12 ლიტერატურული ფრაზას, რომლებიც არაფრით კარგავს აქტუალურობას საქართველოში. გთავაზობთ მის პოსტს:„12 ლიტერატურული ფრაზა, რომლებიც არაფრით კარგავს ა...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ათი თვიდან ბავშვს ხელში მივცეთ ფანქარი, რომ რაღაც დახატოს,“- პედიატრ ქეთი ნემსაძის რჩევები მშობლებს

„ათი თვიდან ბავშვს ხელში მივცეთ ფანქარი, რომ რაღაც დახატოს,“- პედიატრ ქეთი ნემსაძის რჩევები მშობლებს

პედიატრმა ქეთი ნემსაძემ ბავშვის ჯანსაღ გარემოში გაზრდისა და მისი დადებითი ემოციური სტატუსის ჩამოყალიბების მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„ჩვენი მიზანია დედასთან თერაპიული ალიანსის ჩამოყალიბება, რომ ჯანსაღ გარემოში გაიზარდოს ბავშვი და მას ჰქონდეს დადებითი ემოციური სტატუსი, მუდმივად იყოს წარმატებული და სულ აქებდნენ, როგორც წარმატებულს. ეს ჩვენ აუცილებლად გვჭირდება. ექვსი თვიდან აუცილებელია, რომ ბავშვს წაუკითხონ წიგნი. დედას შეუძლია ამოიკითხოს რაც უნდა ის, იმ წიგნში, მაგრამ ხელი გააყოლოს ასოებს. 8 თვიდან ბავშვს დააწყებინოს თითებით ჭამა, რომ სენსორები განვითარდეს და ათი თვიდან ხელში მისცეს ფანქარი, რომ ბავშვმა რაღაც დახატოს.

მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაცია ყველაფერს აგროვებს. მისი ყველა რეკომენდაცია არის მისაღები ჩვენთვის. 4-5-ჯერ ბავშვი უნდა გახდეს ავად ვირუსებით. ეს ნორმაა. ეს არის იმუნოლოგიის ვარჯიში. არავითარ შემთხვევაში ვირუსულ ინფექციაზე ანტიბიოტიკი არ ინიშნება. ანტიბიოტიკი ინიშნება იმ შემთხვევაში, თუ მას აქვს სტრეპტოკოკული ინფექცია, ან რომელიმე ბაქტერია გააქტიურდება. ამ პროცესს მხოლოდ ექიმმა უნდა უხელმძღვანელოს. თვითნებური მკურნალობით თქვენ აფერხებთ ვირუსთან გამკლავების მეთოდოლოგიას, რომელიც ბავშვს აქვს. ორგანიზმში არის ასეთი რამ: იმუნიტეტი იმიტომ კი არ არის, რომ უცხოს ებრძოლოს. იმუნიტეტი არის იმიტომ, რომ ჩვენი ორგანიზმის შემადგენლობის მუდმივობა დაიცვას. როგორც კი უცხო გამოჩნდება, იმას ებრძვის. ჩვენ ათასამდე კიბოს უჯრედს ვბეჭდავთ შეცდომით დღის განმავლობაში და ამას ორგანიზმი ანადგურებს. როდესაც ეს ტოლერანტობა იშლება, მაშინ ვითარდება სიმსივნური წარმონაქმნები,“- მოცემულ საკითხზე ქეთი ნემსაძემ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო: ​„იმედის დღე“

წაიკითხეთ სრულად