Baby Bag

„დღეს, 40 წლის ასაკში თუ მკითხავთ, რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ ქვეყანაზე, გეტყვით, რომ ეს არის - სიყვარული...“

„დღეს, 40 წლის ასაკში თუ მკითხავთ, რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ ქვეყანაზე, გეტყვით, რომ ეს არის - სიყვარული...“

„მე დღეს 40 წლის გავხდი.


14,400 დღეა მზის ამოსვლას ვუყურებ, მერე ღამდება, ხან წვიმს, თოვს, მოღრუბლულია, თუმცა აღქმა რომ ეს ყველაფერი გარდა ყოველდღიურობისა, ძალიან მნიშვნელოვანია, ჩემში 35 წლის შემდეგ დაიწყო. ნაოჭების თვლასთან ერთად აღვიქვი წლები და გავაცნობიერე, რომ 40 წელი არც ცოტაა და არც ბევრი იმისათვის, რომ განვლილ გზას გადახედო და შეაფასო კიდევ.


არც გრძელია და არც მოკლე, იმისათვის, რომ ბევრი რამ გადააფასო და რაღაცეების თავიდან დაწყება მოინდომო.


40 წელი შეიძლება იყოს ცხოვრების ნახევარი, ან ნახევარზე ნაკლები, თუმცა, მთავარი ეს არის, მთავარია ამ ყველაფერზე დაფიქრდე….


მე დავფიქრდი. შინაგანმა ხმამ და გარემო ფაქტორებმაც ბევრი რამ მიკარნახა და დამანახა. მივხვდი, რომ სურვილის შემთხვევაში არაფერია შუძლებელი და შემდეგ მივიღე გადაწყვეტილება რომ ყველაფერი თავიდან დამეწყო და დღეს, ამ ასაკში ვარ საკუთარ თავში დარწმუნებული, საკუთარი გადაწყვეტილების შედეგით თავდაჯერებული და რაც მთავარია,
ვარ ბედნიერი!


დღეს, 40 წლის ასაკში თუ მკითხავთ რა არის ყველაზე მნიშვნელოვანი ამ ქვეყანაზე გეტყვით რომ ეს არის - სიყვარული.


სიყვარული ადამიანების, საკუთარი თავის, ქვეყნის, და ყველაფრის, რაც თავად შექმენი.


მე დღეს 40 წლის გავხდი და თავი უნდა დავანებოთ ასაკზე ფიქრს და მითუმეტეს დარდს, ბოლომდე აღვიქვათ ყველაფერი რაც ამ წლებმა დაგვიგროვა, მოგვიტანა, გვასწავლა, უნდა აღვიქვათ და შევირგოთ.
უნდა შევირგოთ ყველა ემოცია რაც განგვიცდია, ყველა მოგონება რომელიც ჩვენი ცხოვრების ნაწილია, შევირგოთ ყველაფერი რაც გვქონია და გვაქვს და არაფერზე ვთქვათ უარი რაც ძალიან გვინდა.


დრო არ ჩერდება, დრო მიდის და ხვალ უფრო დიდები ვიქნებით ვიდრე დღეს ვართ და ხვალ, ჩვენი განვლილი გზის მეხსიერების ბარათზე შემონახული ამბები მხოლოდ პოზიტიურ ემოციებს უნდა გვაწვდიდეს… მხოლოდ უნდა გვეღიმებოდეს… და 40 წლის შემდეგაც უნდა გვიყვარდეს.


ყველას ვინც საერთოდ დაიბადეთ ამ ქვეყანაში, ულამაზეს და უმაგრეს, პატარა მაგრამ ჯადოსნურ საქართველოში გილოცავთ დაბადების დღეს. ვინც სხვაგან დაიბადეთ თქვენც და გისურვებთ ბედნიერებას, თავისუფლებას და სიყვარულს.“


აღნიშნულ პოსტს ჟურნალისტი ნანუკა ჟორჟოლიანი ნანუკა ჟორჟოლიანის შოუს ოფიციაურ ფეისბუქ გვერდზე აქვეყნებს. 

შეიძლება დაინტერესდეთ

„საპირფარეშოს, მათ შორის საზოგადოებრივის, დალაგება რაიმე იძულების გარეშე, მოხალისეობრივად, რატომ უნდა ჩაითვალოს ღირსების შემლახავ სამიანობად?“ - სიმონ ჯანაშია

„საპირფარეშოს, მათ შორის საზოგადოებრივის, დალაგება რაიმე იძულების გარეშე, მოხალისეობრივად, რატომ უნდა ჩაითვალოს ღირსების შემლახავ სამიანობად?“ - სიმონ ჯანაშია

ჩხოროწყუში მოსწავლეების მიერ მერიის ​საპირფარეშოს დალაგების ფაქტზე განათლების ექსპერტი სიმონ ჯანაშია ​თავის ბლოგზე წერს. გთავაზობთ მის ჩანაწერს სიტყვა-სიტყვით:

„გუშინ გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ჩხოროწყუს სკოლის მოსწავლეების ნაწილმა ადგილობრივი მერიის დასუფთავებაში, მათ შორის საპირფარეშოების გაწმენდაში მიიღო მონაწილეობა. 

​როგორც სიუჟეტიდან ვიგებთ, მოსწავლეები დირექტორის თანხმობით გაკვეთილების შემდეგ წავიდენენ მერიაში, დაასუფთავეს სხვადასხვა სათავსო, მათ შორის საპირფარეშოც.

​ამ ამბავში რამდენიმე პრობლემური მხარეა:

​პირველი
, მედია ამ ამბავს ფუთავს, როგორც ბავშვების ძალდატანებისა და ღირსების შემლახავ საქმიანობაში ჩართვას. „ახეხინეს“ წერენ სტატიებში, სოციალურ ქსელებში, ამბობენ სიუჟეტებში. ბავშვებზე ძალდატანება არ ჩანს არსაიდან. განა მხოლოდ ძალდატანებით ან მოტყუებით შეიძლება დაალაგოს ადამიანმა საპირფარეშო?

​საპირფარეშოს, მათ შორის საზოგადოებრივის, დალაგება რაიმე იძულების გარეშე, მოხალისეობრივად, რატომ უნდა ჩაითვალოს ღირსების შემლახავ სამიანობად? განა ჩვენ დამლაგებლებს, რომლებიც სკოლებში თუ მუნიციპალიტეტებში მუშაობენ ღირსება არ აქვთ? საპირფარეშოების დალაგების ღირსებასთან კავშირში განხილვა, შეურაცხმყოფელ საქმიანობად შეფუთვა და მოსწავლეებისთვის შეუფერებელ საქმიანობად წარმოდგენა ხელს შეუწყობს იმ მოსწავლეების ტრავმირებას, რომლებიც ამ აქციაში მონაწილეობდნენ. მათ არაფერი ცუდი და ღირსების შემლახველი არ გაუკეთებიათ და მნიშვნელოვანია, რომ მათ ეს იცოდნენ.

​მეორე
, როგორც მედიიდან ვიგებთ, საკითხის გამოძიებას იწყებს პოლიცია. რა შუაშია აქ პოლიცია? დავუშვათ საზოგადოება თვლის, რომ მოსწავლეებმა, თუნდაც ნებაყოფლობით არ უნდა დაალაგონ საზოგადოებრივი თუ ნებისმიერი სხვა საპირფარეშო - აქ შეიძლება საერთოდ კრიმინალურ ქმედებაზე საუბარი? შეიძლება ვიკამათოთ იმის შესახებ, არის თუ არა ასეთი გამოცდილება მოსწავლეებისთვის პედაგოგიური ღირებულების, მაგრამ რა შუაშია აქ სამართალდამცავი სისტემა?

​მესამე
, ამ სიუჟეტის კეთებაზე მომუშავე ჟურნალისტები მეც დამიკავშირდნენ. ძალიან სამწუხაროა, რომ მათი ერთადერთი კითხვა იყო „ვინ არის დამნაშავე?“ რომელიც რამდენჯერმე სხვადასხვა ფორმით დამისვეს. ასეთი მიდგომა არ უწყობს ხელს დაფიქრებას. ჟურნალისტები უნდა ეხმარებოდნენ საზოგადოებას, რომ გაიაზრონ მათი პრობლემები და არა მოქმედებდნენ როგორც პროკურორები დამნაშავეების ძიებისას.

​მოზარდებს საპირფარეშოების დალაგების გამოცდილება მხოლოდ გამოადგებათ. სასურველია, რომ ამგვარი გამოცდილება პირველ რიგში საკუთარ სახლში შეიძინონ და არა განსაკუთრებით პანდემიისას, საჯარო დაწესებულებებში. ასევე კარგია, თუ სკოლა და მუნიციპალიტეტი განაგრძობენ თანამშრომლობას, ოღონდ ცხადია, რომ უკეთესი იქნება თუ დასუფთავების საკითხში მუნიციპალიტეტი დაეხმარება ხოლმე სკოლას უფრო მეტად ვიდრე სკოლა მუნიციპალიტეტს.

​​რაც შეეხება ამ ამბავს, კარგი იქნება თუ სკოლა შეხვედრას გამართავს მშობლებთან, მასწავლებლებთან და მოსწავლეებთან და მშვიდად, პოლიციის, მედიის და ისტერიის გარეშე განიხილავენ ამ საკითხს - რა არის ამაში პრობლემური და რა არა. მგონია, რომ კარგი იქნება თუ მოსწავლეებს მაგალითს ვაჩვენებთ, რომ მზა პასუხების ნაცვლად ხანდახან უფრო სასარგებლოა კითხვები დავსვათ. ამგვარ გარემოში ისინი უფრო მეტად ისწავლიან პასუხისმგებლიან ქცევას და კრიტიკულ აზროვნებას, ვიდრე სხვების მიერ თავსმოხვეული ჩარჩოების ფარგლებში თავის მართლებისას,“ - წერს სიმონ ჯანაშია.

​წყარო: ​www.ganatlebisreforma.com

წაიკითხეთ სრულად