„დედაშენი არის ღმერთი. შენ რომ ზიხარ და უყურებ. ისიც რომ გიყურებს. შენ რომ დედას ეძახი და ის შვილს გეძახის...“

​ფსიქოლოგმა ნატო ბაქრაძემ წყენის გადალახვისა და საკუთარი ემოციებისთვის თვალის გასწორების მნიშვნელობაზე ისაუბრა:

„ადამიანებმა საშუალება უნდა მისცენ საკუთარ თავს, რომ იყვნენ გაბრაზებულები და ნაწყენები. თუ ჩვენ ვინმესგან რამე გვეწყინა, გვაქვს უფლება გვწყინდეს, გვტკიოდეს და გვაბრაზებდეს. აუცილებელია ამ ემოციებთან კონტაქტი. თუ გადაწყვეტილი მაქვს, რომ ადამიანს ვაპატიო, უნდა დავფიქრდე, რამდენად უსაფრთხო იქნება ჩემი შემდგომი ურთიერთობა მასთან. წყენის გადასამუშვებლად ჩვენ გვჭირდება დრო. მნიშვნელოვანია, რომ თუნდაც პაუზა ავიღოთ ურთიერთობაში. ჩვენ არ ვართ ვალდებულები ყველას ყველაფერი ვაპატიოთ. ადამიანს უფლება აქვს, რაღაც ვერ აპატიოს, თუ ეს ძალიან მტკივნეული რამ არის მისთვის.“

ნატო ბაქრაძის თქმით, არავინაა ვალდებული მყისიერად ვიღაცას რაღაც აპატიოს:

„არ უნდა გვეგონოს, რომ მე ვალდებული ვარ მყისიერად ვიღაცას რაღაც ვაპატიო. საკუთარ თავს დრო უნდა მივცეთ, რომ დრო დავუთმოთ საკუთარი განცდების შესწავლას და მერე ვიგრძნო, რომ მზად ვარ ეს წყენა გავუშვა. წყენა და ბრაზი ერთმანეთთან ძალიან ახლოს მყოფი ემოციებია. ხშირად არის ხოლმე, რომ ბრაზის მიღმა წყენაა. ნეგატიური ემოციების დაგუბება იწყებს რთულ შედეგებს.“

„არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც რაიმე არ წყინდეს. შეიძლება ადამიანს აღზრდის სტილიდან გამომდინარე ასწავლეს, რომ არაფერი უნდა ეწყინოს. ყველაზე კარგად ჩვენს რელიგიაში ჩანს პატიების მთელი სიდიადე, მაგრამ ყველას თავისი ტემპი აქვს მივიდეს ამ გზამდე. ყველას გვჭირდება გარკვეული დრო იმისთვის, რომ რაღაც მოვინელოთ და მოვიშუშოთ. ჩვენ ადამიანები ვართ. ჩვენი ემოციები ძალიან ცოცხალია. ბავშვობიდანვე ჩვენს შვილებს განვუვითაროთ ემოციური ინტელექტი იმ დონეზე, რომ დაუშვან, რომ მათაც შეიძლება ეწყინოთ, გაბრაზდნენ. ბავშვმა უნდა იცოდეს, როგორ ირეაგიროს. მან არამხოლოდ პატიების თხოვნა უნდა შეძლოს, არამედ თვითონაც შეძლოს აპატიოს,“- აღნიშნულ საკითხზე ნატო ბაქრაძემ რადიო „ფორტუნას“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო: ​რადიო „ფორტუნა“