.jpg)
„ბოლო ხუთი წელია ეს დღე ყველაზე მძიმეა ჩემთვის, როცა დედის დღეს მილოცავენ. თუმცა ჩემი ცხოვრების ყველაზე მთავარი გადაწყვეტილება სწორედ დღეს მივიღე. როგორც კი ეს შესაძლებელი გახდება, უკრაინაში ჩავალ და ომის დროს დაობლებული ბავშვის ან ბავშვების დედა გავხდები,“- წერს მაია ასათიანი.
„ბავშვი რომ კეთილშობილი და დიდსულოვანი გავზარდოთ, თავსაც შევხედოთ. სულის სარკეც არსებობს, გარდა იმისა, რომ სახე დაინახო, ჩაიხედო. ჩემო ძვირფასო ახალგაზრდა დედებო, თქვენ ხომ ლამაზი ქალბატონები ბრძანდებით. 40 წლისა თუ ხართ, ეს ხომ ახალგაზრდობაა. რა ლამაზ ადამიანებს ხედავთ, ალბათ, სარკეში თქვენი სახით.
არის მეორე სარკეც სულისა. სულის სარკეში ჩახედვა არ გვიყვარს ხოლმე რატომღაც. სულის სარკეში რომ ჩაიხედო, დღიური უნდა დაწერო ხანდახან, უნდა ილოცო და ღმერთს ის სთხოვო, რაშიც გეშლება. ყველაფერი კი არ სთხოვო ღმერთს. ჩამოუთვალე: „მეშლება ქმართან ურთიერთობაში, ცოლთან ურთიერთობაში, დედამთილთან, მამამთილთან ურთიერთობაში, მეზობელი გადავრიე, შვილი მტრად მიხდება, ამაში მეშლება. ან დღიური დაწერე, ან დღეში 10 წუთი მაინც მონახე სადღაც, რომ მიიმალო, არავინ არ იყოს და იფიქრო, ვინ ვარ მე შვილებისთვის, ასეთი დედა უნდათ? ასეთი ბებია უნდათ? ასეთი პაპა უნდათ? ჩემს ქმარს ასეთი ცოლი უნდა? ჩემს ცოლს ასეთი ქმარი უნდა? ეს კითხვა არ უნდა გაგვიჩნდეს?
ვინც ამას აკეთებს, მომილოცავს! თქვენ გამარჯვებული ადამიანები ხართ. თუ ამას არ აკეთებთ, ფეხს წამოჰკრავთ ხანდახან. ქმარი სხვაგან გაიხედავს, თქვენც რაღაც არ მოგეწონებათ, ოჯახი წკიპზე შედგება, შვილი განგიდგება. ასეთი რაღაცები ხდება მერე,“- აღნიშნა შალვა ამონაშვილმა.
წყარო: „ამონაშვილის აკადემია“
