Baby Bag

სოციალურ ქსელებში ქალები უფრო აგრესიულები არიან, ვიდრე კაცები

სოციალურ ქსელებში ქალები უფრო აგრესიულები არიან, ვიდრე კაცები

სოციალურ ქსელებში აგრესიული და უხეში კომენტარები ყველას გვინახავს. ინტერნეტი ადამიანებზე ალკოჰოლივით ზემოქმედებს. სოციალურ ქსელებში ისინი ბევრად გამბედავები არიან, ვიდრე რეალურ ცხოვრებაში. თანამედროვე ადამიანებს ისეთი განცდა აქვთ, თითქოს ძალიან მნიშვნელოვანი რამ დაკარგეს: სხვა ადამიანებთან ურთიერთობისა და საუბრის შესაძლებლობა. ინტერნეტი მათ შესაძლებლობას აძლევს ეს დანაკლისი შეივსონ. ონლაინ სივრცეში ერთმანეთთან საუბარი რეალურ ურთიერთობებს ანაცვლებს.

ინტერნეტში საუბრები გაცილებით უფრო აგრესიულ ფორმას იღებს, ვიდრე ეს რეალურ ცხოვრებაში ხდება. ადამიანები ერთმანეთს გულწრფელად ეუბნებიან ისეთ სიტყვებს, რომლებსაც პირისპირ საუბრისას არასდროს ეტყოდნენ. მეგობრებიც კი, რომლებსაც ერთმანეთის ძალიან კარგად ესმით, ინტერნეტით კავშირის დამყარებისას ურთიერთგაგებას მარტივად კარგავენ.

სოციალურ ქსელებში აგრესიული კომენტარების დაწერა და დაპირისპირების გამოწვევა უკვე ჩვეულ მოვლენად იქცა. კვლევებით დგინდება, რომ ამ მხრივ ქალები გაცილებით აგრესიულები არიან, ვიდრე მამაკაცები. ყოველი ხუთი ნეგატიური პოსტიდან და კომენტარიდან ოთხი ქალბატონებს ეკუთვნით.

უკანასკნელი წლების განმავლობაში, ინტერნეტსივრცე საშიში სუბკულტურის შემოქმედად იქცა. ადამიანები მონდომებით ცდილობენ ერთმანეთს გული ატკინონ. ისინი არ ფიქრდებიან, რას წერენ და ხშირად არც იციან, რისი თქმა სურთ, როდესაც სხვა ადამიანებთან კომუნიკაციისთვის ინტერნეტს იყენებენ.

სოციალურ ქსელებში შექმნილ ჯგუფებშიც ქალბატონები აქტიურობენ. თუმცა ისინი მხოლოდ ნეგატიური კომენტარების წერით ნამდვილად არ არიან დაკავებულნი. ქალბატონები სოციალური ქსელის დახმარებით რეკომენდაციას უწევენ სხვადასხვა რესტორანს, სილამაზის სალონს, კაფეს და ა.შ. ისინი სიამოვნებით იღებენ რჩევებს თავის მოვლის, ბავშვის აღზრდის ან სხვა მათთვის მნიშვნელოვან საკითხებზე.

სოციალურ ქსელებში ჯგუფებს ადამიანები ხშირად საქველმოქმედო მიზნითაც ქმნიან. ისინი ღარიბებს და მოხუცებს ეხმარებიან, მათ საკვებით, ძველი ავეჯითა და ტანსაცმლით ამარაგებენ. თუმცა მსგავს ჯგუფებშიც კი ზოგჯერ ადამიანები უხეშობითა და აგრესიით გამოირჩევიან. შესაძლოა, დედა, რომელიც ბავშვის აღზრდის მეთოდებთან დაკავშირებით რჩევის მიღებას ცდილობს, სასტიკად და დაუნდობლად გააკრიტიკონ. ხშირად ერთ კონკრეტულ პოსტს ათასობით კომენტარი აქვს და მათი უმრავლესობა ნეგატიურ ხასიათს ატარებს.

გამუდმებით სხვების გულისტკენაზე ორიენტირებული ადამიანები რეალურ ცხოვრებაშიც არსებობენ. ისინი სულ იმის ცდაში არიან, რომ სხვებს განწყობა გაუფუჭონ. სოციალური ქსელების შემქმნელები ცდილობენ მათი მომხმარებლების ემოციებს და განცდებს გაუფრთხილდნენ, თუმცა ნეგატიური კომენტარების ავტორების სიმრავლე ყოველდღიურად იზრდება.

სოციალური ქსელების პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანებს მათი დახმარებით აგრესიის გამოხატვა უმარტივდებათ. ამისთვის მხოლოდ ერთი კომენტარის დაწერაც საკმარისია. ნეგატიური კომენტარების უპასუხოდ დატოვება ადამიანების უმრავლესობას ძალიან უჭირს, რაც აგრესიას კიდევ უფრო აძლიერებს. არსებული მდგომარეობიდან გამოსავლის პოვნა საკმაოდ რთულია. თუმცა თუ ყველანი პოზიტიური პოსტების შექმნაზე ვიქნებით ორიენტირებულები და ნეგატიურ ინფორმაციას უყურადღებოდ დავტოვებთ, აგრესიის დამარცხება უფრო გაგვიმარტივდება.

მომზადებულია ​bbc.com - ის მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, დედებისთვის შექმნა ახალი სივრცე. მოიწონეთ გვერდი მცოდნე დედები

შეიძლება დაინტერესდეთ

„სათამაშო აპარატებზე ბოლო ჯეკპოტად თვითმკვლელის თოკი ,,ჯდება" - ხმა უნდა ამოვიღოთ“

„სათამაშო აპარატებზე ბოლო ჯეკპოტად თვითმკვლელის თოკი ,,ჯდება" - ხმა უნდა ამოვიღოთ“

მწერალი და  ეროვ­ნუ­ლი ბიბ­ლი­ო­თე­კის დი­რექ­ტო­რი გი­ორ­გი კე­კე­ლი­ძე საქართველოში აზარ­ტუ­ლი თა­მა­შე­ბის უმ­ძი­მეს შე­დე­გებს სოციალური ქსელით ეხ­მიანება. გთავაზობთ მის ნათქვამს სიტყვა-სიტყვით:

წლების წინ ერთი კარგი თანამშრომელი გვყავდა ეროვნულ ბიბლიოთეკაში. ცხადია, ის ბიჭი ახლაც კარგი ბიჭია, უბრალოდ ჩვენთან აღარ მუშაობს. არ მუშაობს იმიტომ, რომ ყველამ ერთად გამოვცადეთ, რას უშვება ადამიანს ეს დიდი და საშინელი მიჯაჭვულობა - აზარტული თამაშების მონობა ანუ ლუდომანია. დავინახეთ, სადამდე შეიძლება მიიყვანოს ამ ერთი დაუკვირვებელი შეხედვით, უწყინარმა გართობამ, სხვა მხრივ, სრულიად ჯანსაღი ადამიანი. დავინახეთ, რომ უკვე რაღაც რელიგიასთან გათანაბრებულ ექსტაზს დაემსგავსა ეს გზა - სხვები, უბრალოდ აღარ ვარსებობდით და თუ ვარსებობდით, ამ ყველაფრის დროებით ინსტრუმენტად - 100 ლარის მსესხებლად. არასდროს ვიტყვი, არც ამ ადამიანის სახელს და არც იმას - სად მივიდა მისი ,,ფანტაზია". არ ვიტყვი, მათ შორის იმიტომაც, რომ მგონია - მას აქვს უკან დაბრუნების შანსი - ცხოვრებაში და ბიბლიოთეკაშიც.

ცხადად მესმის, რომ ადამიანი თავისუფალი არსებაა იქამდე, სანამ სხვას არ აზარალებს. ზოგადი დათქმით და უჩარჩოო ფიქრითაც ასეა - უნდა მოწევს, უნდა თავს მოიკლავს და უნდა ითამაშებს.

მაგრამ კიდევ უფრო ცხადად მესმის და მჯერა, რომ ჩვენ - სხვა დანარჩენი ადამიანები თანაგრძნობის არსებები უნდა ვიყოთ. უნდა ვეცადოთ და იმ სივრცეში, სადაც ჩვენი ხმა ფასობს, უარი ვუთხრათ ამ მოუთოკავ სენს. ვიცით, რომ ვერ დავამარცხებთ და სულ იარსებებს, მაგრამ მანძილს მაინც შევუზღუდავთ.

ოპერატორი სანდროს ამბავი დიდ გაფრთხილებად უნდა იქცეს. თუ რამე არ ვარ, მორალისტი და მორალიზმით დაავადებული. არც იმას ვკიცხავ, ვინც თვეში ორჯერ ტოტალიზატორში 10 ლარს დებს და შეიძლება მოგებული ოცი ლარით, დამატებით პროდუქტს ყიდულობს. მაგრამ იქ, სადაც ადამიანები თავს კარგავენ, სადაც სათამაშო აპარატებზე ბოლო ჯეკპოტად თვითმკვლელის თოკი ,,ჯდება" - ხმა უნდა ამოვიღოთ.

ეროვნულ ბიბლიოთეკაში ხშირად იმართება ღონისძიებები, სადაც მათ შორის აზარტული თამაშების რეკლამასაც მოკრავთ თვალს. ჩვენ, ამიერიდან, გადავწყვიტეთ და ამგვარ ბანერებს აღარ განვათავსებთ. ზღვაში წვეთია, მაგრამ ეს წვეთიც, ვინმე მწყურვალს დახრჩობას აარიდებს.“

წაიკითხეთ სრულად