Baby Bag

„პედაგოგი ქალი ვარ, როგორ შეიძლება მძულდეს ბავშვები...“ - სასტუმროს მეპატრონე ბუბა კუდავას პასუხობს

„პედაგოგი ქალი ვარ, როგორ შეიძლება მძულდეს ბავშვები...“ - სასტუმროს მეპატრონე ბუბა კუდავას პასუხობს

ისტორიკოს ბუბა კუდავას ცოლ-შვილს სტეფანწმინდაში დასვენების დროს, როგორც თავად ისტორიკოსი ამბობს დაუჯერებელი ისტორია გადახდა.

ბუბა კუდავა აღნიშნულის შესახებ სოციალურ ქსელში პოსტი ​გამოაქვეყნა. 

გთავაზობთ, ბუბა კუდავას პოსტის საპასუხო წერილი ყაზბეგის სასტუმროდან:

„მე ვარ ეთერ პაპიაშვილი, იმ სასტუმროს დიასახლისი, რომელზეც ბუბა კუდავა თავის პოსტში წერს. რადგან სიცრუეს წერს და ამის გამო უამრავ ადამიანს ჩემს წინააღმდეგ ამხედრებს და მიზანმიმართულად ცდილობს ჩემი ბიზნესის დასამარებას, უბრალო ადამიანის განადგურებას, გადავწყვიტე მოგიყვეთ რა როგორ იყო.

პედაგოგი ქალი ვარ, როგორ შეიძლება მძულდეს ბავშვები? ჩემს სასტუმროში ბუბა კუდავასს ცოლ-შვილი კი არ შემოსულა პირველად, ხშირად ვმასპინძლობ ოჯახებს, მსგავსი შემთხვევა არავისთან მქონია, არც ის მგონია, ვინმემ აუგი თქვას ჩემზე, ვინც ჩემთან ისვენებდა. ბავშვები რომ შემოვიდნენ ჩემს სასტუმროში ხელში, მოვეფერე, ძალიან საყვარლები და მართლა ძალიან კარგი ბავშვები არიან, უბრალოდ, ხმაურობდნენ. უცხოელმა დამსვენებლებმა შენიშვნა მომცეს. ამის შემდეგ ვთხოვე ლიკას, ლიკა, გეხვეწები, იქნებ, როგორმე ბავშვები ცოტა მაინც დაამშვიდო, ტურისტები გამექცევიან მეთქი. ყველა დამსვენებელს ვცდილობ გავუფრთხილდე, ვთხოვე, იქნებ ოდნავ დაამშვიდო თქო, რაზეც გაღიზიანდა. ტურისტები რომ სამზარეულოში შევიდნენ, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით შევარდა სამზარეულოში და თავისი ნივთები მიაწყო გაღიზიანებულმა ისე, რომ მერე მე მკითხეს ტურისტებმა, ჩვენ ვაწყენინეთ რამე? რამე ხომ არ დავაშავეთო? ისევ წივილი, ისევ კივილი, ისევ ვთხოვე, იქნებ დაამშვიდო ბავშვები მეთქი და როგორ დავამშვიდო 3 წლის ბავშვებიო, მთავარი ის იყო რომ არ ცდილობდა, არ შეიწუხა თავი ყურადღება მიექცია ბავშვებისთვის. მეორე დილას დამიძახა, აქ დამრჩენი მე არა ვარ, მიშოვეთ სხვა ადგილი და გადავალო. ვუთხარი, ვისთან მიგიყვანო და რა ვუთხრა იმას, ჩემთან ხმაურობენ ძალიან, სხვებს აწუხებენ და შენ მიიღეო? ეს ვუთხრა მეთქი? იყავით აქ, უბრალოდ იმას გთხოვ, ბავშვებს მეტი ყურადღება მიაქციე, თორემ ბავშვის ხმაური რა სალაპარაკოა. ამ დროს ამიტეხა წივილი, კივილი, შენ იცი საერთოდ ვინ ვარო? იცი რას წარმოვადგენო? ვთხოვე, ნუ ყვირი, დამსვენებლებთან უხერხულია, ნუ ყვირი მეთქი და არ მაინტერესებს შენი დამსვენებელიო. მის ყვირილზე მოვიდნენ მეზობლები, ახლა იმათ დაუწყო ლანძღვა, თქვენ ვინ გეკითხებათო. მეც გამოვედი წყობიდან, არაფრით გაჩერდა. გავარკვიე მერე რომ გერგეტშია ადგილი და იქ არ მინდა, არ მეკადრებაო მანდ ტყეში რა მინდაო. რომ აღარ მშვიდდებოდა, ჩემს მეზობელთან დავაბინავეთ. თანხაც არ გამომირთმევია. მისი მამა მერით მაშინებდა, ახლა მე შენ მერს მოგიყვანო, მითხრა. ცუდად ვარ, ბუბა კუდავას პოსტის მერე, ისეთები ხდება, არ ვიცი, ამას თუ გადავიტან. როგორ შეგიძლიათ მოექცეთ ასე ადამიანს.?

რადგან ბუბა კუდავას მეუღლე, ლიკა, მემუქრებოდა ნახავ რასაც გიზავო, ამიტომ დაწერეს ამ ფორმით და შინაარსით, საზოგადოებისთვის, ისევე როგორც ჩემთვის, ბავშვების თემა მგრძნობიარეა და შესაბამისი რეაქციაც მოყვა.

თუთა მარიამის მამა ცრუობ. გამიხარდებოდა სიმართლის გარკვევა რომ გეცადათ.“

შეიძლება დაინტერესდეთ

უბრალოდ დავიღალე. დავიჯერო მარტო მე მინდა რომ ეს ჯოჯოხეთი დამთავრდეს?

უბრალოდ დავიღალე. დავიჯერო მარტო მე მინდა რომ ეს ჯოჯოხეთი დამთავრდეს?

ექიმი დათო კობერიძე საქართველოში არსებულ ეპიდვითარებას აღწერს:

,,შემოდის პაციენტი ცხელებით და რესპირატორული ჩივილებით, რა თქმა უნდა დიდი ალბათობით კოვიდი აქვს და ეს თვითონაც კარგად იცის გულის სიღრმეში მაგრამ არ უნდა დაიჯეროს, იმედს ებღაუჭება, "ოფლიანმა დავიძინე", "გავცივდი ალბათ", "დაბანილი გავედი გარეთ", "კონდენციონერის ბრალი იქნება", ყველაფერს აბრალებს ოღონდ კოვიდი არ იყოს, ოღონდ კოვიდი არ იყოს... 

უკეთებ ტესტს და ავად სახსენებელი მეორე ხაზი წითლდება, და ეუბნები ფრაზას რომლის გაგონებაც ყველაეზე ნაკლებად უნდა: "-ბებო/ბაბუ/ბატონო/ქალბატონო/უფროსო... დაგიდასტურდათ პირველი რეაქცია ყველას თითქოს განსხვავებული მაგრამ საბოლოო ჯამში ერთნაირი აქვს: "-უეჭველი დადებითია?", "პისიარი ხო არ გავიკეთოთ?" "-ღმერთო დავიღუპე" "-ვიცოდი..."... 

მერე იწყება პანიკა და ქრონიკული დაავადებების გახსენება და იმის გააზრება რომ რისკ ჯგუფშია, მერე ახსენდებათ ახლობლები რომლებთანაც კონტაქტი ჰქონდათ, რომელზე ინერვოულონ აღარ იციან. იწყება რეკვა მთელს სანათესაოსთან და იმის "მიხარება" რომ დაუდასტურდა. უზომავ სატურაციას და სახეზე გატყობენ რომ რაღაც ვერ არის კარგად. -  როგორია? გეკითხება. ცოოტა დაბალია, ნორმის ქვედა ზღვარზე მაგრამ არ ინერვოულოთ, დაბალი წნევით კანულით მოგაწვდით ჟანგბადს და ყველაფერი კარგად იქნება. 

-ხომ არ მოვკვდები? - არა (პასუხობ შენც, მიხედავად იმისა რომ უკვე ათასჯერ გაქვს ეს სცენარი ნანახი, იმედს მაინც არ უკლავ), რამოდენიმე დღის მერე ისევ ხვდები ამ პაციენტს და ხედავ რომ უკცე.ნიღბით მიეწოდება ჟანგბადი და უფრო უჭირს სუნთქვა, რამოდენიმე დღეში ხედავ რო მუცელზე წევს და ძლივსღა იჭერს სატურაციას, გადაგყავს არაინვაზიურ მართვით სუნთქვაზე ე.წ. CPAP-ზე (რაც საშინელებაა, ნიღაბი ჰერმეტულად მჭირდოდ გეკვრის სახეზე და მაღალი წნევით გამუდმებით გაწვდის ჟანგბადს), ნატრულობ რომ რეანიმაციაში ადგილი განთავისუფლდეს (რაც ძირითადში ვიღაცის გარდაცვალების შედეგად ხდება), 

წარმოიდგინეთ რა საშინელი გრძნობაა ექიმი რომ ფიქრობ იქნებ ვინმე ტერმინალური (უიმედო პაციენტი რომელსაც შანსი საერთოდ არ აქვს დარჩენილი) პაციენტი "გაეწეროს", რომ ეს ადამიანი რომელსაც ჯერ ისევ აქვს შანსი რეანიმაციაში დააწვინო. პერიოდულად შედიხარ რეანიმაციაში და ხედავ ამ შენთვის ნაცნობი პაციენტის შეშინებულ, მშიერ, მწყურვალ და სიცოცხლე ჩამქრალ თვალებს, ხედავ რომ ყოველდღე უყურებს როგორ მძიმდებიან მისივე სიმძიმის პაცოენტები, როგორ გადადიან მართვით სუნთქვაზე, როგორ აჩერებენ გულს, როგორ იბრძვიან ექიმები გულის აღსადგენად, და როგორც წესი წარუმატებლად,ლ და როგორ გაჰყავთ შავ ბრეზენტის ჩანთაში შეფუთული, ადგილი კი გაციებასაც ვერ ასწრებს ისე მალე შემოდის ახალი მძიმე პაცოენტი. ამ ყველაფერს უყურებენ, თავიანთ მომავალს ხედავენ და აცნობიერებენ რომ ეს დასასრულია, და დგება მომენტი როცა მათაც იმდენად უჭირთ სუნთქვა რომ აპარატზე გადადიან და სამუდამოდ ხუჭავენ თვალებს, იმიტომ რომ ამ ნაკადზე აპარატიდან კოვიდ პაციენტი არ მოხსნილა (მაქსიმუმ 1-2 ალბათ, ისიც მეეჭვება, არ გამიგია ყოველ შემთხვევაში)....

თქვენ რავიცი... თუ გინდათ არ აიცრათ, არ დაიცვათ რეგულაციები, უბრალოდ მინდა იცოდეთ რისთვის წირავთ თქვენთვის საყვარელ ადამიანებს და როგორ ჯოჯოხეთად უქცევთ სიცოცხლის ბოლო დღეებს.

ეს არის ჩემი და ჩემი კოლეგების ყოველდღიური რუტინა, ამას ვუყურებთ 24/7-ზე, ამათ ტკივილს და ამათ თვალებს ვუყურებთ, და ხელში გვაკვდებიან პაციენტები რომლებსაც ვპირდებოდით რომ ყველაფერი კარგად იქნება.

უბრალოდ დავიღალე. დავიჯერო მარტო მე მინდა რომ ეს ჯოჯოხეთი დამთავრდეს???''

წაიკითხეთ სრულად