Baby Bag

​ქალთა ფონდი „სოხუმის“ კვლევა - გენდერული ზეგავლენის შეფასების ინსტრუმენტის (GIA) გამოყენებით

​ქალთა ფონდი „სოხუმის“ კვლევა - გენდერული ზეგავლენის შეფასების ინსტრუმენტის (GIA) გამოყენებით

ქალთა ფონდი „სოხუმის“ მიერ გენდერული ზეგავლენის შეფასების ინსტრუმენტის (GIA) გამოყენებით განხორციელდა საინტერესო კვლევა, რომელიც მიზნად ისახავს სკოლამდელი აღზრდისა და განათლების სახელმწიფო სტანდარტის „ოჯახისა და თემის მონაწილეობის“ კომპონენტის სხვადასხვა სამიზნე ჯგუფზე ზეგავლენის შესწავლას. კვლევის პირველად სამიზნე ჯგუფს წარმოადგენდნენ აღსაზრდელები, მაგრამ გამოვლინდა სტანდარტის მოცემული კომპონენტის განსხვავებული ზეგავლენა დედებსა და მამებზე, მშობლების სხვადასხვა კატეგორიაზე (დასაქმებული, მიგრანტი, სსმ და შშმ ბავშვების მშობლები), ასევე სკოლამდელი აღზრდისა და დაწესებულებების პერსონალზე, თემის სხვადასხვა ჯგუფზე, მათ შორის სერვის-პროვაიდერებზე.

განხორციელდა პროგრამის გენდერული ზეგავლენის შეფასება სხვადასხვა ფოკუსით: „ფორმალური და არაფორმალური კომუნიკაციები ადრეული და სკოლამდელი განათლების პროგრამაში მშობლებისა და კანონიერი წარმომადგენლების ჩართვისთვის“; „მშობლების/ბავშვის კანონიერი წარმომადგენლის მონაწილეობა პროგრამით გათვალისწინებულ საქმიანობებში სკოლამდელი დაწესებულებების ფარგლებში და მის გარეთ“; „ოჯახის მხარდაჭერა ბავშვის მრავალმხრივი განვითარების საკითხში“; „თემთან თანამშრომლობის ასპექტები ადრეული და სკოლამდელი განათლების სტანდარტის მიხედვით“.

კვლევის მიგნებებით, პროგრამა ბენეფიციარებს მთლიანობაში განიხილავს, როგორც გენდერულად ნეიტრალურ ჯგუფს. ის ნაკლებად ითვალისწინებს კონკრეტული ჯგუფების (მამები, დასაქმებული დედები, მიგრანტი მშობლები, შშმ - სსმ ბავშვების მშობლები, ეთნიკური უმცირესობები და სხვ.) მონაწილეობის წახალისების ზომებს.

იმის გათვალისწინებით, რომ პროგრამის ბენეფიციარებიარა მხოლოდ განსხვავებული ბიოლოგიური არსებები არიან, არამედ აქვთ სხვადასხვა გამოცდილება, საჭიროებები, სკოლამდელი აღზრდისა და განათლებისსფეროში გენდერულად სამართლიანი მიდგომების დასანერგად მნიშვნელოვანია შეიქმნას შესაბამისი შინაარსი.

პროგრამა წარმატებით ასრულებს თავის მთავარ ამოცანებს და ინდიკატორებს, თუმცა შესაძლებელია მისი კიდევ უფრო გაუმჯობესება და დახვეწა.მნიშვნელოვანია, მისი მიზნები გახდეს კიდევ უფრო მეტად სენსიტიური, უფრო მეტად გაითვალისწინოს კაცებისა და ქალების განსაკუთრებული საჭიროებები, ზოგადი დემოგრაფიული პროფილი, განსხვავებული გამოცდილება, მოლოდინები, საჭიროებები. ჩატარებული შეფასება ცხადყოფს, რომ პროგრამის პირდაპირი და არაპირდაპირი სამიზნე ჯგუფების გარკვეული კატეგორიები შედარებით უფრო მოწყვლადები არიან და ობიექტურ დაბრკოლებებს აწყდებიან, რის გამოც ნაკლებად ხდება მათი ჩართულობა სკოლამდელი აღზრდისა და განათლების სერვისში და, შესაბამისად, ეს მოცემულობა ნეგატიურად აისახება, პირველ რიგში, მათი ოჯახების აღსაზრდელებზე.

კვლევის მიგნებები უჩვენებს, რომ კომპონენტის წვლილი გენდერული თანასწორობის მიღწევაში გაიზრდება, თუინდიკატორებში მეტად იქნება გათვალისწინებული არსებული გენდერული სხვაობები, ბენეფიციარების დემოგრაფიული პროფილი; მოხდება მონაცემთა შეგროვება და ანალიზი (სტანდარტის იმპლემენტაციის მონიტორინგი და შეფასება) და მტკიცებულებებზე დაფუძნებული მიდგომების დანერგვა გენდერული პერსპექტივის და განსხვავებული საჭიროებების გათვალისწინებით.

კვლევის ლინკი https://www.fsokhumi.ge/index.php/ka/publikacia/informatia-zaladobis-tsinaagmdeg/item/15490-2025-02-10-22-19-59

R

შეიძლება დაინტერესდეთ

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ  ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

ავტორი: მაკა ყიფიანი

თუკი ქუჩაში შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებს ვერ ვხედავთ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ისინი არ არსებობენ, ეს მხოლოდ იმის ნიშანია, რომ ჩვენ არ ვუქმნით სათანადო პირობებს, გარეთ რომ გამოვიდნენ, არ ვაგრძნობინებთ მათ, რომ ისინიც ჩვენი სოციუმის წევრები არიან. საქართველოში საკმაოდ ბევრი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე ადამიანია, სამწუხაროდ, ისინი ძირითად დროს სახლის პირობებში ატარებენ. დამეთანხმებით, ალბათ, რომ მათი საზოგადოებაში ინტეგრირება, მიუხედავად ბევრი მცდელობისა, რატომღაც წლებია, სათანადოდ მაინც ვერ ხერხდება.

საინტერესოა, არის თუ არა რეალურად მათთვის დასაქმების სპეციალური პროგრამები და თუ ასეა, რატომ არის ეს მხოლოდ ვიწრო წრისთვის ცნობილი?

რატომ არ უზრუნველვყოფთ გარემო პირობებს, რომ ეს ადამიანები დასაქმდნენ? და საერთოდ, რა რეაქცია გვაქვს, როდესაც მათ ქუჩაში ვხედავთ? უამრავი კითხვა არსებობს, რომელიც შეიძლება სხვებსაც დაუსვა და საკუთარ თავსაც, თუმცა ვიცი, რომ პასუხი ერთია – „ქვეყანაში ყველაფერი კეთდება მათ დასახმარებლად“. ამიტომ, არავისთვის არაფერი მიკითხავს და გადავწყვიტე, „ერთი გოგოს ისტორია“ გიამბოთ, რომელსაც ჩვენი თანადგომა სჭირდება.

გამარჯობა, მაკა, ხომ არ დაგავიწყდა, რომ გელოდები?

„მე ნათია ვარ, პირველი ჯგუფის ინვალიდი და ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა. ჯერ ჩემი ფოტოები ნახე და მერე მომწერე – შეგიძლია, იმეგობრო ჩემნაირ ადამიანთან?..“

„…რომ იცოდე, როგორ გამახარე, რომ დამთანხმდი. ყოველთვის მინდოდა მეგობარი მყოლოდა, რომელსაც გულწრფელად მოვუყვებოდი ჩემზე, მომისმენდა და გამიგებდა. სამწუხაროდ, ჯერ ასეთი მეგობარი არ მყოლია, ალბათ იმიტომ, რომ ასეთი ვარ და არაფერი ვიცი. თუმცა ეს ასე არ არის, მეც ისევე ვგრძნობ, ვხედავ, განვიცდი, მესმის, როგორც სხვები. დედამ ყველაფერი გააკეთა ჩემთვის, რომ თავი განსხავებულად არ მეგრძნო.

შენ, შეგიძლია გამიგო ისე, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანები უგებენ და ესაუბრებიან ერთმანეთს? მითხარი, ოღონდ ძალიან გთხოვ, არ მომატყუო. მე არაფერი მინდა, ხანდახან, რომ მომწერო და მომიკითხო ხოლმე. ჩემთვის მთავარია, ადამიანმა მომისმინოს და გამიგოს. მეტი არაფერი. როცა ვგრძნობ, რომ ჩემი განსხვავებულობის გამო ადამიანები ჩემთან ურთიერთობაზე, მეგობრობაზე უარს ამბობენ, ძალიან მტკივა გული. ასეთი ადამიანები ოცნებას მიკლავენ“.

​განაგრძე კითხვა 


წაიკითხეთ სრულად