Baby Bag

„შანსი იმისა, რომ უცნობი ეტიოლოგიის ჰეპატიტი საქართველოში დაფიქსირდეს მინიმალურია,“- პედიატრი ივანე ჩხაიძე

„შანსი იმისა, რომ უცნობი ეტიოლოგიის ჰეპატიტი საქართველოში დაფიქსირდეს მინიმალურია,“- პედიატრი ივანე ჩხაიძე

პედიატრმა ივანე ჩხაიძემ ბავშვებში უცნობი ეტიოლოგიის ჰეპატიტის გავრცელების შესახებ ისაუბრა:

„მსგავსი შემთხვევები საქართველოში არ დაფიქსირებულა. ზოგადად ასეთი შემთხვევების რაოდენობა ძალიან ცოტაა. სულ 450 შემთხვევაა მსოფლიოში. იმის შანსი, რომ საქართველოში დაფიქსირდეს მინიმალურია. სულ 25 ქვეყანაშია ჯერჯერობით აღწერილი. ეს ძალიან ცოტაა.

მიმდინარეობა ჰეპატიტისთვის დამახასიათებელია. ეს არის ცხელება, ნაწლავთა მოქმედების გახშირება. რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია შარდისა და განავლის ფერის შეცვლა. შარდი ხდება მუქი, განავალი ხდება ღია ფერის. შემდეგი კი, რაც ყველასთვის ხდება საგანგაშო არის კანის ფერის შეცვლა, სიყვითლე. ეს უკვე იმის მაჩვენებელია, რომ ღვიძლი დაზიანებულია.

29 პაციენტთან აუცილებელი გახდა ღვიძლის გადანერგვა. ყველანი უნდა ვიყოთ ფრთხილად. ყველა მშობელმა უნდა იცოდეს, რომ დაავადებას ასეთი მიმდინარეობა აქვს. ოდნავი ეჭვი სიყვითლის არსებობაზე, აუცილებლად საჭიროებს ექიმთან კონსულტაციას. რაც უფრო სწრაფად მოხდება დიაგნოსტიკა, შედეგები იქნება უფრო კარგი. პაციენტთა 72%-ში დაფიქსირებულია ადენოვირუსი. ადენოვირუსის ერთ-ერთი შტამი, 41-ე შტამი არის უმრავლეს შემთხვევაში აღმოჩენილი. ასევე ფართოდ განხილული მოსაზრებაა კორონავირუსთან კავშირი. ამას სჭირდება უფრო დეტალური შესწავლა. ბავშვების უმრავლესობა არის 5 წლამდე ასაკის.

მე არ მგონია, რომ რომელიმე დედა ბავშვს სახლში დატოვებს, თუ სიყვითლეს შეამჩნევს. სიყვითლე დაავადების საწყის პერიოდშია. ტემპერატურის მატება ყველა შემთხვევაში არ არის. ნაწლავთა გახშირებული მოქმედება არ არის ექიმთან წასვლის მიზეზი. განავლის და შარდის ფერის შეცვლა აუცილებლად საჭიროებს ექიმთან კონსულტაციას. როდესაც განავალი ხდება უფერული და შარდს აქვს ძალიან მუქი შეფერილობა, ეს უკვე საგანგაშოა. ნებისმიერი სახის სიყვითლე, მსუბუქიც კი, მშობლისთვის უნდა გახდეს ბავშვის საავადმყოფოში წაყვანის მოტივაცია,“- მოცემულ საკითხზე ივანე ჩხაიძემ ტელეკომპანია „იმედის“ გადაცემაში „იმედის დღე“ ისაუბრა.

წყარო:​ „იმედის დღე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა
რთული ეკონომიკური პირობების გამო საქართველოდან უამრავი ქალი ემიგრაციაშია წასული. იმისთვის, რომ შვილებს უკეთესი მომავალი შეუქმნან, იძულებულები არიან, ​მათგან ათასობით კილომეტრით შორს იყვნენ. ერთ-ერთია ნინო ქვათაძე, რომელიც ექვსი წლის წინ წავიდა იტალიაში სამუშაოდ. მას ოთხი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს.
„2014 წელს ჩამოვედი იტალიაში. ემიგრაციაში ყოფნის მთავარი მიზანი შვილების სწავლაზე ზრუნვაა. უამრავი ხარჯია სწავლასთან დაკავშირებული. ეს ხარჯები კიდევ უფრო ორმაგდება, თუ საცხოვრებელი ბინა არ გაქვს. მინდა, შვილებს უკეთესი მომავალი შევუქმნა. იმედი მაქვს, ერთ დღეს საცხოვრებელ ბინასაც შევუძენ“, - გვეუბნება ნინო.
იგი ემიგრაციაში ყოფნასთან დაკავშირებულ სირთულეებზე გვესაუბრება და აღნიშნავს, რომ ყველაზე ძნელი შვილებისგან განშორება აღმოჩნდა.
„ყველაზე რთულია შვილებისა და ახლობლებისგან შორს ყოფნა. უცხო კულტურაში, უცხო ხალხში გიწევს ყველაფერის თავიდან დაწყება. ისინი თანასწორად არ აღგიქვამენ, ფიქრობენ, რადგან უცხოელი ხარ, არაფერი არ იცი. ენის არცოდნა კი ამ ყველაფერს უფრო ართულებს. პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა, ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი,“ - გვიყვება ნინო.
ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ ნინომ საქართველოში ჩამოსვლა ვერც ერთხელ ვერ მოახერხა. 6 წელია, არ უნახავს შვილები. როგორც აღნიშნავს, განშორებას ვერ ეჩვევა და სწორედ ამიტომ დღეში არაერთხელ ეხმიანება მათ...

„ბავშვები ძალიან განიცდიან დედისგან შორს ყოფნას, ეს დიდი სტრესია მათთვის. მუდმივად სჭირდებათ დედის გვერდით ყოფნა, რჩევა-დარიგება და მხარდაჭერა. დედა მათთვის მთავარი დასაყრდენია. განსაკუთრებით უმცროს გოგონას გაუჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, 14 წლის იყო, როცა წამოვედი და დედის მოვალეობის რაღაც ნაწილის შეთვისება მოუწია. არც ერთი დედა არ უნდა იყოს შორს შვილებისგან შორს, მაგრამ იძულებულები ვართ ასე ვიცხოვროთ. ყოველდღე 10-ჯერ ან 20-ჯერ მაინც ვურეკავ, ვკითხულობ, ეძინათ თუ არა, ჭამეს თუ არა. შეიძლება, ეს შემაწუხებელიც იყოს მათთვის, მაგრამ მე ხომ დედა ვარ?! ვცდილობ, დედისგან შორს ყოფნა არ იგრძნონ. ამიტომ ხშირად ველაპარაკები, ვიზიარებ მათ განცდებს, ემოციებს, ვუსმენ მათ პრობლემებს და ვაძლევ რჩევებს,“ - ამბობს ნინო.

კითხვაზე, რას ურჩევდა ემიგრანტ დედებს, ასე გვპასუხობს: 
„ყველას საქმე ინდივიდუალურია, ამიტომ რთულია სხვას რჩევა მისცე. ერთადერთი, რისი თქმაც შემიძლია, ისაა, რომ, მიუხედავად დიდი მანძილისა, რაც შეიძლება ახლოს უნდა იყვნენ, მოუსმინონ და გაუგონ შვილებს.“
ავტორი: სოფიკო ტაბატაძე
წაიკითხეთ სრულად