Baby Bag

რატომ უნდა მივცეთ ბავშვს ჭამის დროს დასვრის უფლება?

რატომ უნდა მივცეთ ბავშვს ჭამის დროს დასვრის უფლება?

მშობლები მონდომებით ცდილობენ, რომ ჭამის დროს ბავშვი არ დაისვაროს. დასვრილი ბავშვისა და გარემოს მოწესრიგება საკმაოდ დიდ შრომასთან არის დაკავშირებული, რის გამოც უფროსების მონდომება სავსებით გასაგებია. როგორც ირკვევა მოუწესრიგებლად ჭამა ბავშვის განვითარებაზე დადებითად აისახება. ჩვენს სტატიაში იმ 4 სარგებელს გაგაცნობთ, რომელიც ბავშვისთვის მოუწესრიგებლად ჭამას მოაქვს.

1. ბავშვები, რომლებიც ჭამის დროს ისვრებიან, პრობლემურ მჭამელებად იშვიათად ყალიბდებიან

დიდ ბრიტანეთში მკვლევარებმა 2-5 წლამდე ასაკის 70 ბავშვის მონაწილეობით ექსპერიმენტი ჩაატარეს. მათ ფაფისებრი კონსისტენციის მქონე საკვებით სავსე ჯამში სათამაშო ჯარისკაცი დამალეს და ბავშვებს მისი პოვნა სთხოვეს. მკვლევარებმა აღმოაჩინეს, რომ შემდეგ ჯერზე, როდესაც საკვებით მოთხვრილ შვილს დაინახავთ, ნუ დაიზაფრებით. შესაძლოა, მან ახალი პროდუქტები სიამოვნებით დააგემოვნოს.

2. მოუწესრიგებლად კვება ბავშვის ტვინის განვითარებას და ახალი სიტყვების ათვისებას უწყობს ხელს

ერთ-ერთი კვლევით დადგინდა, რომ ბავშვები, რომლებიც საკვებ მაგიდასთან სხედან და საკვებით თამაშობენ, პროდუქტების შესახებ მეტ ინფორმაციას იძენენ. ხელით შეხება ბავშვებს საკვების შესახებ ცოდნის მიღებაში ეხმარება. კვლევის პატარა მონაწილეები მათ მიერ შესწავლილ პროდუქტების სახელებსაც იმახსოვრებდნენ, რაც მათ ენის შესწავლასა და ახალი სიტყვების ათვისებაშიც ეხმარებოდა.

3. ეს ერთგვარი სენსორული თამაშია, რომელიც ბავშვს მოტორულ უნარებს უვითარებს

​ბავშვი, რომელიც ჭურჭლის დაჭერას და მანევრირებას სწავლობს, ხშირად სახლში უდიდეს არეულობას და ქაოსს იწვევს, თუმცა ეს გამოცდილება მას სწავლაში ეხმარება. ბავშვის ტვინი ახალ ინფორმაციას იღებს. ბავშვი აცნობიერებს, რომ ჭურჭლისთვის ხელის გაშვება მის ვარდნას იწვევს, ხოლო საკვებისთვის ხელის მოჭერა მის ფორმას ცვლის.

4. ბავშვები დამოუკიდებლობისკენ ისწრაფვიან, რის გამოც მნიშვნელოვანია, რომ მათ საკვების შესახებ ინფორმაციის თავისუფლად მიღების შესაძლებლობა მისცეთ

ბავშვები პატარა მეცნიერები არიან. ისინი გარემოს იკვლევენ და დაკვირვების მეთოდს შემეცნებისთვის იყენებენ. დამოუკიდებელი მოქმედება ბავშვს მეტი ფიქრის უნარს სძენს, ხოლო პირდაპირი ინსტრუქციები მის გონებას აზარმაცებს. სწორედ ამიტომ, ბავშვისთვის თავისუფლად კვებისა და ჭამის დროს დასვრის უფლების მიცემა საკმაოდ კარგი აზრია.

წყარო: ​Brightside.me

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

„ბავშვებს აფრთხობთ საკვებში ერთბაშად ბევრი კომპონენტი და არეული გემო,“ - ბავშვთა ნევროლოგი...
ბავშვთა ნევროლოგმა თამარ ედიბერიძემ იმ შეცდომების შესახებ ისაუბრა, რომელსაც მშობლები ბავშვების კვების დროს ხშირად უშვებენ. მან აღნიშნა, რომ ბავშვის ოჯახის წევრებისგან განცალკევებით კვება ხშირად მას სა...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა,“ - ფსიქოლოგი თინათინ ჭინჭარაული

ფსიქოლოგმა თინათინ ჭინჭარაულმა ბავშვისთვის კონკრეტული ქცევის დასწავლის მნიშვნელობაზე ისაუბრა. მისი თქმით, უფროსებს თუ სურთ, რომ ბავშვისგან რაღაც ქცევა დაინახონ, მათ ეს ქცევა ბავშვს თავად უნდა ასწავლონ:

„თუ ჩვენ გვინდა, რომ ბავშვისგან დავინახოთ რაღაც ტიპის ქცევა, გამოდის, რომ ეს ქცევა უნდა ვასწავლოთ. ვასწავლოთ რა თვალსაზრისით? ყვირილზე როდის გადადიხართ ხოლმე? როდესაც ბავშვი რაღაცას ვერ აკეთებს, ​წყნარად ვერ ვაგებინებთ, ძალა არ გვაქვს და ვყვირივართ. შეიძლება ბავშვი მოვიდა, მოგქაჩა, შენ სხვა რაღაცით ხარ დაკავებული. მერე ძლიერად მოგქაჩა, უცებ „ბახ“ რაღაც გატყდა. მომენტალურად იქ ხარ. ყვირილი ხშირ შემთხვევაში ასრულებს კომუნიკაციის ფუნქციას.“

თინათინ ჭინჭარაულმა აღნიშნა, რომ ყვირილი კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგია არ არის და მის ნაცვლად ურთიერთობის სხვა ფორმა უნდა გამოვნახოთ:

„დიდები ვიწყებთ გარკვევას, გვინდა აღმოვაჩინოთ კომუნიკაციის ეფექტიანი სტრატეგიები. ​თვითონ ვაცნობიერებთ, რომ ყვირილი არ არის ის ფორმა, რომლითაც გარესამყაროსთან უნდა ვურთიერთობდე. ჩვენ თვითონ ვიწყებთ მოძებნას რაღაც ახალი ეფექტიანი სტრატეგიების. ბავშვების შემთხვევაში ყვირილი არის ჩვენთან კომუნიკაციის ფორმა. უფროსების პასუხისმგებლობაა ვასწავლოთ მათ ჩვენთვის უფრო გასაგები ენით გაგებინება.“

თინათინ ჭინჭარაულის თქმით, ბავშვს ყურადღება მაშინ უნდა მივაქციოთ, როდესაც ის მოსაწონ ქცევას ავლენს და არაფერს აშავებს:

„ბავშვს ყურადღება უნდა მივაქციო არა მაშინ, როდესაც ის რაღაცას აშავებს, არამედ მაშინ, როდესაც სრული სიჩუმეა. დაშავების პროცესი ხმამაღალია ხოლმე. სრული სიჩუმე ნიშნავს, რომ ბავშვი რაღაცით ერთობა. ​სიჩუმე უნდა იყოს უფრო მნიშვნელოვანი ინდიკატორი ჩემ მიერ ყურადღების ბავშვისკენ წარმართვის, ვიდრე ყვირილი. ამ შემთხვევაში ბავშვი სწავლობს, რომ ყვირილი კი არ იპყრობს ადამიანების ყურადღებას, არამედ სხვა რაღაც. მე ვასწავლი ბავშვს იმ კანონზომიერებას, რომ როდესაც რაღაცას კარგად აკეთებს, მე ამას ვხედავ. როდესაც ბავშვი ხატავს, უნდა ვიპოვო რა არის იქ ლამაზი და ეს წავახალისო.“

„როდესაც ვხედავ, რომ ბავშვს პირველად აქვს მცდელობა და თვითონ იწყებს დამოუკიდებლად კოვზით ჭამას, პირველად გამობაჯბაჯდება თავისი საძინებლიდან უცნაურად, მაგრამ დამოუკიდებლად ჩაცმული, უნდა წავახალისო. მას უნდა ჰქონდეს ჩვენი მხარდაჭერა, რომ ახალი ნაბიჯები გადადგას. ​ეს გაცილებით მეტ ძალისხმევად მოითხოვს ხოლმე ოჯახის წევრებისგან, მაგრამ საბოლოო შედეგი არის ჩვენთვის ბევრად უფრო სასიხარულო. მშობლები 12-14 წლის ასაკში არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად არ ჭამს ბავშვი. ისინი არ აღმოაჩენენ, რომ თურმე დამოუკიდებლად ჩაცმა არ შეუძლია ბავშვს,“ - აღნიშნა თინათინ ჭინჭარაულმა.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად