Baby Bag

არასდროს უთხრათ ბავშვს, რომ ტირილი შეწყვიტოს, მას ემოციების გამოხატვის შესაძლებლობა მიეცით

არასდროს უთხრათ ბავშვს, რომ ტირილი შეწყვიტოს, მას ემოციების გამოხატვის შესაძლებლობა მიეცით

მშობლები შვილებს ხშირად ეუბნებიან, რომ ტირილი შეწყვიტონ. პატარები ზოგჯერ უფროსებისთვის უმნიშვნელო პრობლემების გამო ტირიან, რის გამოც მშობლებს მათი წუწუნის მოსმენის სურვილი არ აქვთ. როდესაც სამყაროში უამრავი ბავშვი შიმშილობს და ტერორისტები უდანაშაულო ადამიანებს ხოცავენ, სერიოზულად ვერ აღვიქვამთ დაკარგული თოჯინის გამო ატირებული ბავშვების სატკივარს.

ბავშვების გონება სხვაგვარად არის მოწყობილი. ისინი უმანკოები არიან. პატარებმა არ იციან, რომ სამყარო სავსეა ბოროტებით, რომ მათი თანატოლები შიმშილით იხოცებიან. ბავშვისთვის საყვარელი სათამაშოს დაკარგვა უდიდესი ტრაგედიაა, რადგან ის მისთვის ნაცნობ სამყაროში ყველაზე ძვირფას ნივთად მიაჩნია.

მშობლები, რომლებიც შვილს ტირილის შეწყვეტისკენ მოუწოდებენ, ბავშვს აგრძნობინებენ, რომ მისი საქციელი მისაღები და სწორი არ არის. ისინი შვილის ემოციებს აკრიტიკებენ და მისგან იმის ცოდნას მოითხოვენ, რაც შეუძლებელია იცოდეს მცირეწლოვანმა ბავშვმა. როდესაც ბავშვს ტირილს ვუკრძალავთ, მას ვაგრძნობინებთ, რომ მისი გრძნობები და განცდები ჩვენთვის უმნიშვნელოა.

ბავშვი, რომელსაც ეუბნებიან, რომ სისულელის გამო არ უნდა იტიროს, ტირილს უფრო ძლიერად აგრძელებს, რადგან უფროსების გულგრილობა მისთვის ძალიან მტკივნეულია. დროთა განმავლობაში ბავშვები ემოციების დამალვას იწყებენ. ისინი ცდილობენ მშობლებისთვის მისაღები ქცევა განახორციელონ, რის გამოც მათთვის მნიშვნელოვანი დანაკარგის გამო ტირილს აღარ იწყებენ. ბავშვის ამგვარი ქცევა მის შინაგან მდგომარეობაზე ნეგატიურად აისახება.

„დიდი გოგოები/ბიჭები არ ტირიან,“ „სატირალი არაფერია,“ - ეს ის ცნობილი ფრაზებია, რომლებსაც მშობლები განუწყვეტლივ იმეორებენ. როდესაც შვილებს ვასწავლით, რა იგრძნონ, როდის იგრძნონ და როგორ გამოხატონ თავიანთი ემოციები, ჩვენ მათ ნამდვილი განცდების დაფარვისკენ მოვუწოდებთ. ემოციების შეკავება ბავშვებში ფრუსტრაციისა და იმედგაცრუების განცდას ბადებს, რაც მათ მოზარდობისა და ზრდასრულობის ასაკშიც გაჰყვებათ.

ზრდასრული ადამიანები საჯაროდ ემოციების გამოხატვის დროს ხშირად ბოდიშს იხდიან, რადგან მათ ასწავლეს, რომ ეს ნორმალური არ არის. ადამიანი ბუნებით მგრძნობიარეა, ის ხშირად განიცდის შიშს, სირცხვილს, ტკივილსა და სიხარულს. ჩვენი გრძნობები ჩვენთვის ყოველთვის გასაგებია. ყველამ ვიცით, რატომ ვიწყენთ, რატომ გვინდა ტირილი ან სიცილი. ადამიანს საკუთარი განცდებისა და გრძნობების მიღება უნდა შეეძლოს. როდესაც ბავშვი სკვერში თამაშის დროს ჭარბი ემოციებით იტვირთება, სიხარულით დახტის და იცინის, შესაძლოა, ეს უფროსისთვის გასაგები არ იყოს, მაგრამ მისი დადებითი ემოციების გაზიარება აუცილებელია. სწორედ ასევე უნდა მივიღოთ ბავშვის ბრაზისა და სევდის გამომხატველი ემოციებიც.

მშობლები შვილებს ტირილის შეწყვეტისკენ განსაკუთრებით მაშინ მოუწოდებენ, როდესაც ისინი საჯარო სივრცეში იმყოფებიან. უფროსებს არ სურთ, რომ სხვებს მათზე ნეგატიური წარმოდგენა შეექმნათ. მშობლებს არ უნდათ, რომ გარშემომყოფებმა მათი შვილი გათამამებულად ჩათვალონ. როგორც წესი, უცხო ადამიანებს საერთოდ არ ადარდებთ, როგორ იქცევა თქვენი შვილი, ხოლო თუ ეს მათთვის მნიშვნელოვანია, ნურც ამის გამო აღელდებით. ეს მათი პრობლემაა და არა თქვენი. ბავშვს შესაძლებლობა მიეცით, რომ საკუთარი ემოციები გამოხატოს.

მშობლებმა უნდა იცოდნენ, რომ ბიჭებიც ისევე ტირიან, როგორც გოგონები. ბიჭი ისეთივე ადამიანია, როგორიც გოგო. ემოციები და განცდები მასაც აქვს, რომელთა გამოხატვა მისთვის მნიშვნელოვანია. როდესაც ბავშვი ტირის, ნაცვლად იმისა, რომ მას ტირილის შეწყვეტა უბრძანოთ, მიუახლოვდით და უთხარით, რომ მისი გესმით. ბავშვს აგრძნობინეთ, რომ თქვენთვის მისი განცდები გასაგებია, რომ მისი სათამაშოს დაკარგვას ძალიან განიცდით. აუხსენით თქვენს შვილს, თუ რატომ ვერ ხერხდება მისი პრობლემის მოგვარება. რაც მთავარია მოსიყვარულე ხმით ესაუბრეთ და თანაგრძნობა გამოხატეთ.

თქვენს შვილს ტკბილეულის მირთმევა თუ სურს და ამის გამო ტირის, მას შემდეგი სიტყვებით მიმართეთ: „მესმის, რომ გიყვარს ტკბილეული, რადგან ძალიან გემრიელია, მაგრამ თუ ბევრ ტკბილს შეჭამ, მუცელი გეტკინება. დედიკოს და მამიკოს უნდათ, რომ ჯანმრთელი იყო. თუ ტკბილეულს ზომიერად შეჭამ, ყოველთვის შეძლებ თავისუფლად თამაშს და სირბილს, რადგან ჯანმრთელი იქნები.“

ყვირილისა და ტირილის მოსმენა სასიამოვნო არ არის, მაგრამ ეს ცუდ ქცევად არ უნდა მონათლოთ. ბავშვს შესაძლებლობა მიეცით, რომ ემოციებისგან დაიცალოს. შეგიძლიათ, ბავშვს აკოცოთ და ჩაეხუტოთ. თუ მისი ქცევა გაღიზიანებთ და ემოციებს ვერ უმკლავდებით, რამდენიმე წუთით მოშორდით ბავშვს, ღრმად ჩაისუნთქეთ, დამშვიდდით და მასთან მხოლოდ ამის შემდეგ დაბრუნდით.

ბავშვს ემოციების მართვა რომ ასწავლოთ, ამისთვის დიდი შრომა დაგჭირდებათ. ნუ აიძულებთ მას უარი თქვას ნამდვილი განცდების გამომჟღავნებაზე. ტირილი ჩვენი ცხოვრების ნაწილია. ნუ ეტყვით ბავშვს, რომ ეს ასე არ არის. თუ შვილს ემოციების გამოხატვის შესაძლებლობას მისცემთ, ამით მას ბედნიერებას მოუტანთ.

მომზადებულია ​educateinspirechange.org- ის მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა 

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, დედებისთვის შექმნა ახალი სივრცე. მოიწონეთ გვერდი მცოდნე დედები

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ბავშვის ურჩობა არ უნდა გადაიზარდოს ოჯახური ცხოვრებისთვის ხელისშემშლელ მოვლენად,“ - ფსიქოლოგი ლელა ტყეშელაშვილი

„ბავშვის ურჩობა არ უნდა გადაიზარდოს ოჯახური ცხოვრებისთვის ხელისშემშლელ მოვლენად,“ - ფსიქოლოგი ლელა ტყეშელაშვილი

ფსიქოლოგმა ლელა ტყეშელაშვილმა ბავშვისთვის თვითრეალიზაციის შესაძლებლობის მიცემის აუცილებლობაზე ისაუბრა. მან აღნიშნა, რომ ბავშვმა საკუთარი თავი პიროვნებად უნდა განიცადოს:

„იმის ნაცვლად, რომ მშობელი ბავშვს აძლევდეს თვითრეალიზაციის შესაძლებლობას, მას აბრკოლებს იმით, რომ ცდილობს აჯობოს მას, არ მისცეს იმის გაკეთების საშუალება, რაც ბავშვს უნდა. ბავშვის ურჩობა არ უნდა გადაიზარდოს ოჯახური ცხოვრებისთვის ხელისშემშლელ მოვლენად. შესაძლებელია, რომ ბავშვს შევთავაზოთ არჩევანი, რა უნდა მას ჩვენთვის სასურველ რამდენიმე ალტერნატივას შორის. ​მან უნდა განიცადოს საკუთარი თავი პიროვნებად, განიცადოს, რომ ის თვითონაც არის ქცევის ავტორი.“

ლელა ტყეშელაშვილის თქმით, ბავშვი მომლოდინე ადამიანის პოზიციაში არ უნდა ვამყოფოთ:

„ბავშვი არ უნდა დარჩეს უბრალო მომლოდინე ადამიანის პოზიციაში. ეს მას ზრდასრულობაშიც შეიძლება გაჰყვეს. ის იქნება მოლოდინის რეჟიმში, ვინ მიაწვდის ინიციატივას. ასეთი ადამიანები ხშირად ექცევიან ხოლმე სხვა ადამიანების ზეგავლენის ქვეშ. ბავშვს ასეთი მდგომარეობა აქვს ოჯახში, რომ ​მისთვის კომფორტულია დაქვემდებარებულ მდგომარეობაში ყოფნა. ამ შემთხვევაში ის არ ისჯება და თავს უკეთესად გრძნობს. შემდგომში, როდესაც იზრდება, იმის გამო, რომ მან არ იცის, როგორ მოიქცეს დამოუკიდებლად, მისთვის უფრო კომფორტულია მოექცეს სხვა ადამიანის ზეგავლენის ქვეშ.“

„მშობლებს, რომლებიც იყვნენ განსაკუთრებით დირექტიულები აღზრდის პროცესში, არ უნდა გაუკვირდეთ, რომ ზრდასრულობის პერიოდში მათი შვილები გათავისუფლდებიან მათი დიქტატისგან და სამაგიეროდ აღმოჩნდებიან სხვა ადამიანების დიქტატის ქვეშ. ხშირად უკვირს მშობელს, რატომ ხდება ასე, რატომ დადის მისი შვილი სხვა ადამიანების ჭკუაზე. იმიტომ, რომ ბავშვმა სხვა სტრატეგია არ იცის. ის ზრდასრულობამდე მთელი ცხოვრების განმავლობაში ასრულებდა სხვა ადამიანების სურვილებს. ​ბავშვის დამოუკიდებლობას ადრეული ასაკიდან უნდა ჩაეყაროს საფუძველი. რა თქმა უნდა, არავის არ სიამოვნებს დახატული კედლები და დამტვრეული, დაშლილი სათამაშოები. ეს გახლავთ ბავშვის პირველი ინიციატივა, რომელიც თუ მაშინვე ჩაიკვლება და დაითრგუნება, შემდგომში ინიციატივიან ადამიანს ვეღარ მივიღებთ, იმიტომ, რომ როდესაც ადამიანის ეს თვისება უნდა განვითარებულიყო, ჩვენ მას განვითარების შესაძლებლობა არ მივეცით,“ - აღნიშნა ლელა ტყეშელაშვილმა.

წყარო: ​TV Old

წაიკითხეთ სრულად