„ხელის დაბანა არ უნდა იყოს მხოლოდ ონკანთან მისვლა და წყლის გადავლება,“- პედიატრი ინგა მამუჩიშვილი

​ფსიქოთერაპევტმა იანა სალამაშვილმა ემოციის გამოხატვის მნიშვნელობასა და ბრაზის რეგულირების მეთოდებზე ისაუბრა:

„ადამიანები, რომლებიც ცდილობენ, რომ ბრაზი შეიკავონ, ემოცია დათრგუნონ, ხშირად არიან დაღლილები. წარმოვიდგინოთ, რომ ჩვენს ორგანიზმში მოდის ენერგიის სვეტი. რაღაცაზე გვაქვს რეაქცია. შენ თრგუნავ ამას. რეალურად გჭირდება ორჯერ მეტი ენერგია, რომ ეს დათრგუნო. ადამიანებს ჰგონიათ, რომ თუ იტყვიან, რომ გაბრაზდნენ, ძალიან ცუდები იქნებიან. რეალურად ეს მოდის ჩვენი აღზრდის მეთოდებიან. ჩვენ ძირითადად გვზრდიდნენ „კარგ ბიჭებად“ და „კარგ გოგოებად.“ „რას იფიქრებს ვიღაც, რომ დაგინახავს, რომ ყვირი, არ შეიძლება,“- ასეთ წინადადებებს გვეუბნებოდნენ.

რამოდენიმე წლის წინ, როდესაც ევროპაში მოვხვდი, ძალიან გამიკვრიდა, როდესაც ქუჩაში დავინახე, როგორ ურტყამდა ოთხი წლის ბავშვი დედას წიხლებს. მე ვიფიქრე, რომ ეს ქალი ახლა მოსცხებს. უცბად აბსოლუტურად განსხვავებული სურათი წამოვიდა. ეს ქალბატონი ჩაიმუხლა და უთხრა: „მაპატიე, ვიცი, რომ გაბრაზდი.“ ეს რომ დავინახე, ვიყავი გაოგნებული. წარმოვიდგინე, რა რეალობა შეიძლებოდა ამას მოჰყოლოდა ჩვენთან. მერე დავაკვირდი, რა ემოციების გამოვლენის უფლებას აძლევენ ბავშვებს. აღმოვაჩინე, რომ ყველანაირი ემოციის გამოვლენის უფლებას აძლევენ შვილებს მშობლები. შენ მიღებული ხარ თუ ცელქობ, ჯიუტობ, ბრაზდები, ტირილიც ადამიანურია, ჩვეულებრივი რამ არის. ყველანაირი ხარ მიღებული. როდესაც ხარ ყველანაირი მიღებული, შემდეგ ბუმერანგის ეფექტი აღარ არის საჭირო. აღარ გჭირდება, რომ გაბრაზდე იმაზე მეტად, ვიდრე ბრაზდები. როდესაც ბავშვი ბრაზდება და ამ დროს მას ვიღაც ეფერება, მას არ უჩნდება სურვილი, რომ რამე დალეწოს. ზრდასრულ ასაკში ის მოვა და გეტყვის პირდაპირ: „მე გავბრაზდი, მაწყენინე.“ ეს საკმარისია, რომ მან თავისი ემოცია გამოხატოს,“- მოცემულ საკითხზე იანა სალამაშვილმა საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „განთიადი“ ისაუბრა.

წყარო: ​„განთიადი“