Baby Bag

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...
მასწავლებლების ოჯახში გავიზარდე. ბებია - მასწავლებელი, დედა - მასწავლებელი, ბაბუა - ინჟინერი, მაგრამ ცხოვრების მასწავლებელი, მამა - გზების ინჟინერი, მაგრამ ლექსების მასწავლებელი. ყველგან მასწავლებლები. მეც ავდექი და ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარე. რა მასწავლებელი?!

ოთხი წელი „კარგად“ ვისწავლე. ძალიან კარგად. ისეთი თბილი იყო მეექვსე კორპუსის ცისფერი კედლები. ძალიან ლამაზი დიპლომიც ავიღე და დიდი ხანია უჯრაში მიდევს. მგონი ნელ-ნელა ფერიც გადასდის. ღია ვარდისფერიც მოუხდება. არა უშავს.

მერე ორი წელი ვიმუშავე. თან საკუთარი პროფესიით. ჰო, საოცარია, გამიმართლა. მეც ასე ვფიქრობდი, სანამ მივხვდი, რომ ცხოვრებაში უფრო მეტს ვიმსახურებდი. ავდექი და წამოვედი.

ორი წელი ვწერდი სკოლებზე, მასწავლებლებზე, მოსწავლეებზე, დირექტორებზე, იმათზე, ვისაც უყვარდა ეს პროფესია და იმათზეც, ვისაც ეზიზღებოდა. კომფორტის ზონიდან ვერგამოსულ, მუდამ მოწუწუნე, მომთხოვნ მასწავლებლებზეც.

მაშინ მოვიდა ფიქრი, ფიქრი, რომ მხოლოდ გარეგანი დაკვირვებით და ჩართულობით, მხოლოდ ამბების შელამაზებით და გამხატვრულებით ცვლილებები ვერ მოხდებოდა, რადგან ყველა ცვლილება შიგნიდან იწყება. იქ მოსახვედრად კი...

ფორმალურად უფროსი მასწავლებელი ვარ. არაფორმალურადაც - უფროსი მასწავლებელი. ჯერ სკოლაში ვერ ვასწავლი, რადგან ჯერ იყო და თავის დროზე უარი ვთქვი და სწავლა ვარჩიე. ახლა სწავლას მოვრჩი და მაინც ვერ ვასწავლი. რატომ? ეს სხვა დროს, ახლა ამაზე ხომ არ ვსაუბრობ?!

ვისწავლე ყველაფერი, რაც მომავალში უნდა გამომადგეს და გამოვიყენო. რა ვიცი, ასე მითხრეს და მეც მჯერა. მჯერა, რომ ერთმა მერცხალმა თუ გაზაფხული ვერ მოიყვანა, არა უშავს, რადგან მარტს მაინც მოიყვანს.

ჯერ თავს ვერ ვგრძნობ განსაკუთრებულად. ან რა დროს ეგაა, მხოლოდ ერთი გაკვეთილი მაქვს ჩატარებული, ისიც დისტანციურად, ისიც კურსის ფარგლებში. ისე, მსმენია, ამბობენ, ეს პროფესია განსაკუთრებულიაო, ბავშვების სიყვარულიო, მეგობრობაო, მათი ღიმილიანი თვალებიო, მათი ფიქრებიო. კიდევ ბევრ რამეს ამბობენ, მაგრამ ამის საპირწონედ აუცილებლად მახსენდება გაკვეთილის გეგმებიო, სწავლების სტრატეგიებიო, მოზარდთა ფსიქოლოგიაო, მშობლებიო, ჯერ კიდევ მტრულად განწყობილი სასკოლო საზოგადოებაო და თავბრუ მეხვევა. ამ ყველაფრის გამო კი ცოტა მეშინია.

მეშინია მოსწავლეების. მათთან ურთიერთობა ძალიან განსხვავდება იმისგან, რასაც ამდენი ხანი ვაკეთებდი. ისინი ჭკვიანები და ცნობისმოყვარეები არიან. ისინი ბევრ კითხვას სვამენ და პასუხებს ითხოვენ. ისინი მომთხოვნები არიან. ზოგჯერ მკაცრებიც და სასტიკებიც.

მათთან ურთიერთობა ძალიან ჰგავს თეატრალურ წარმოდგენას, სადაც ჩვენ რეჟისორები ვართ, მოსწავლეები მაყურებლები, ხოლო გაკვეთილი კი - სცენა და სპექტაკლი. როგორც ყველა სპექტაკლი არ იქნება ერთნაირად კარგი, ისევე ვერ იქნება ყველა გაკვეთილი ყოველთვის ერთი და იმავე ხარისხის. მაყურებელი კი ყოველთვის უკეთეს სანახობას ითხოვს. უკეთესი სანახაობისთვის კი აუცილებელია რეჟისორმა და მაყურებელმა თანმიმდევრულად და შეთანხმებულად იმუშავონ.

შიშებს რომ დავუბრუნდეთ...

შიშს მაშინაც ვგრძნობდი, როდესაც ჩემს ელფოსტას ვხსნიდი და ლექტორების უამრავი დავალება მხვდებოდა, რომელთა შესრულების გარეშე მასწავლებელი ვერ გავხდებოდი. მეც ვწერდი და ვწერდი, ვსაუბრობდი და ვსაუბრობდი და ასე, ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ მინდოდა წრის ნაწილი გავმხადარიყავი.

ისე, საერთოდ არაა მარტივი, ადგე და ამ მოჯადოებული წრის რომელიღაცა ნაწილში მოსახვედრად იბრძოდე. თან, მარტო კი არ ხარ, შენ გარდა კიდევ ძალიან ბევრი ადამიანი აკეთებს ამას და ამ მარათონში საბოლოოდ ან გამარჯვებული გამოდიხარ, ან ისევ სხვა საქმის მოძებნა გიწევს გადასარჩენად. ამაზეც ცოტა ვრცლად მოგვიანებით...

მასწავლებლობა მარტივი არაა. მით უმეტეს, ეს ის საქმე არაა, მცდარი აზრების გარემოცვაში გაზრდილმა ადამიანებმა რომ უნდა შეასრულონ, მხოლოდ იმიტომ, რომ მათ ბავშვობაში ასე ჩააგონეს. გახსოვთ, ხომ ბავშვობაში მოსმენილი ფრაზები იმის შესახებ, რომ ქალს მასწავლებლობა უხდება. იქვე აუცილებლად ახსენებდნენ, რომ, არა, კაცსაც უხდება, მაგრამ მაინც უფრო ქალს და ასე ხდებოდნენ ჩვენი დედები, დები, დეიდები, ბებიები და მეზობლები მასწავლებლები...

არადა... ეს პროფესია ჩვენს არჩევანსა და შესაძლებლობებს შორის დგას, ჩვენს სიყვარულის უნარსა და მოთმინებას შორის დგას და აქ ყველას ადგილი ნამდვილად არაა.

ამ პროფესიაში ძალიან მამაცი ადამიანების ადგილია. ადამიანების, რომლებსაც ბოლომდე ესმით მასწავლებლობის და განიცდიან მას. ადამიანების, რომლებსაც შეუძლიათ აიღონ პასუხისმგებლობა და შეეჭიდონ ურთულეს საქმეს. ადამიანების, რომლებსაც არ ეშინიათ საკუთარი მოსწავლეების, არ ეზიზღებათ ისინი და სულმოუთქმელად არ ელიან დროს, როდესაც მათგან თავისუფლები იქნებიან.

როდესაც ამ ყველაფერს გააცნობიერებთ, მაშინ თავად მიხვდებით, რომ მზად ხართ. მზად, გერქვათ მასწავლებელი და ასწავლოთ სხვას. სხვას, უკეთესი სპექტაკლის დასადგმელად და სხვას, უკეთესი მომავლისთვის.

ავტორი: მარიამ გვარამია 

შეიძლება დაინტერესდეთ

რას მოხ­მარ­დე­ბა ინ­კ­ლუ­ზი­უ­რი გა­ნათ­ლე­ბის მი­მა­რ­თუ­ლე­ბით გაზ­რ­დი­ლი თან­ხე­ბი და აისა­ხე­ბა თუ არა მას­წავ­ლე­ბელ­თა სა­ხელ­ფა­სო და­ნა­მა­ტებ­ზე?

რას მოხ­მარ­დე­ბა ინ­კ­ლუ­ზი­უ­რი გა­ნათ­ლე­ბის მი­მა­რ­თუ­ლე­ბით გაზ­რ­დი­ლი თან­ხე­ბი და აისა­ხე­ბა თუ არა მას­წავ­ლე­ბელ­თა სა­ხელ­ფა­სო და­ნა­მა­ტებ­ზე?

რას მოხ­მარ­დე­ბა ინ­კ­ლუ­ზი­უ­რი გა­ნათ­ლე­ბის მი­მა­რ­თუ­ლე­ბით გაზ­რ­დი­ლი თან­ხე­ბი და აისა­ხე­ბა თუ არა მას­წავ­ლე­ბელ­თა სა­ხელ­ფა­სო და­ნა­მა­ტებ­ზე? - ,,ახალი განათლების'' აღნიშნულ კითხვას განათლების მინისტრის მოადგილე ეკატერინე დგებუაძემ უპასუხა.

,,მას­წავ­ლე­ბ­ლის­თ­ვის კლას­ში ყვე­ლა მოს­წავ­ლე თა­ნა­ბა­რია, არა აქვს მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა, სსს მქო­ნეა თუ ტი­პუ­რი გან­ვი­თა­რე­ბის, მას­წავ­ლე­ბე­ლი ვალ­დე­ბუ­ლია, თა­ნაბ­რად/ერ­თ­ნა­ი­რად იმუ­შა­ოს გაკ­ვე­თილ­ზე მყოფ ყვე­ლა მოს­წავ­ლეს­თან. აქ­ვე ვიტყ­ვით იმა­საც, რომ სპე­ცი­ა­ლუ­რი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი გახ­დ­ნენ მას­წავ­ლებ­ლე­ბი და მათ არა აქვთ გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი სტა­ტუ­სი. ამი­ტომ, ახ­ლა, რე­ა­ლუ­რად შეგ­ვიძ­ლია ვთქვათ, რომ სის­ტე­მა­ში რამ­დე­ნი­მე ტი­პის მას­წავ­ლე­ბე­ლი გვყავს: მას­წავ­ლე­ბე­ლი, რო­მე­ლიც სა­განს ას­წავ­ლის, მოწ­ვე­უ­ლი მას­წავ­ლე­ბე­ლი… და სპე­ცი­ა­ლუ­რი მას­წავ­ლე­ბე­ლი. რაც შე­ე­ხე­ბა მათ სა­ხელ­ფა­სო პო­ლი­ტი­კას, აქაც თა­ნა­ბა­რი პი­რო­ბე­ბია და სპე­ცი­ა­ლუ­რი მას­წავ­ლებ­ლის ხელ­ფა­სიც იმ­დე­ნი­ვეა, რაც პრაქ­ტი­კო­სის. თუმ­ცა, ძა­ლი­ან კარ­გი სი­ახ­ლე იყო ის, რომ წელს, პირ­ვე­ლად ჩვე­ნი გა­ნათ­ლე­ბის ის­ტო­რი­ა­ში, სპე­ცი­ა­ლუ­რი მას­წავ­ლებ­ლის გა­მოც­და ჩა­ტარ­და. ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით, სა­სი­ხა­რუ­ლოა, რომ შე­დე­გე­ბის მი­ხედ­ვით, გა­მოც­და­ზე რე­გის­ტ­რი­რე­ბუ­ლი მას­წავ­ლებ­ლე­ბის 50%-ზე მეტ­მა სპე­ცი­ა­ლურ­მა მას­წავ­ლე­ბელ­მა ბა­რი­ე­რის გა­და­ლახ­ვა შეძ­ლო, რაც იმას ნიშ­ნავს, რომ მათ სტა­ტუ­სი აიმაღ­ლეს. შე­სა­ბა­მი­სად, უკ­ვე გვყავს უფ­რო­სი სპე­ცი­ა­ლუ­რი მას­წავ­ლებ­ლე­ბი. მა­თი ხელ­ფა­სი უფ­რო­სის სტა­ტუ­სის მქო­ნე მას­წავ­ლებ­ლე­ბის ხელ­ფა­სის თა­ნა­ბა­რი იქ­ნე­ბა და ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია, რომ სპე­ცი­ა­ლუ­რი მას­წავ­ლებ­ლე­ბიც გაჰ­ყ­ვე­ბი­ან მას­წავ­ლებ­ლის პრო­ფე­სი­უ­ლი გან­ვი­თა­რე­ბის გზას.

რაც შე­ე­ხე­ბა კითხ­ვას, თუ რას მოხ­მარ­დე­ბა და­მა­ტე­ბი­თი და­ფი­ნან­სე­ბა, გეტყ­ვით, რომ ეს ფუ­ლი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ხმარ­დე­ბა სპე­ცი­ა­ლუ­რი სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო სა­ჭი­რო­ე­ბის მქო­ნე მოს­წავ­ლე­ე­ბის­თ­ვის სრულ­ყო­ფი­ლი გა­რე­მოს შექ­მ­ნას, დამ­ხ­მა­რე რე­სურ­სებს, დამ­ხ­მა­რე სპე­ცი­ა­ლის­ტებს, რე­ა­ლუ­რად, ეს არის მა­თი მხარ­დამ­ჭე­რი თან­ხა. ყვე­ლა სკო­ლა­ში გა­ვაგ­ზავ­ნეთ შეტყო­ბი­ნე­ბა/ინ­ფორ­მა­ცია იმის შე­სა­ხებ, რომ რე­სურ­სო­თა­ხის მოწყო­ბა ყვე­ლას­თ­ვის სა­ვალ­დე­ბუ­ლოა, ისი­ნი დე­ტა­ლუ­რად არი­ან ინ­ფორ­მი­რე­ბუ­ლი რო­გორ უნ­და იყოს რე­სურ­სო­თა­ხი აღ­ჭურ­ვი­ლი, რა არის ამის­თ­ვის მი­ნი­მა­ლუ­რი სა­ჭი­რო­ე­ბა. და­მა­ტე­ბი­თი და­ფი­ნან­სე­ბა, ასე­ვე, გუ­ლის­ხ­მობს, სა­ჭი­რო­ე­ბის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, დამ­ხ­მა­რე სპე­ცი­ა­ლის­ტე­ბის აყ­ვა­ნას და რე­სურ­სო­თა­ხის აღ­ჭურ­ვას სა­გან­მა­ნათ­ლებ­ლო და გან­მა­ვი­თა­რე­ბე­ლი რე­სურ­სებით. ასე­ვე, და­მა­ტე­ბი­თი და­ფი­ნან­სე­ბი­დან, შე­იძ­ლე­ბა, სკო­ლამ გარ­კ­ვე­უ­ლი თან­ხა სპე­ცი­ა­ლუ­რი მას­წავ­ლებ­ლის ხელ­ფა­სის­თ­ვი­საც გა­მო­ი­ყე­ნოს, თუ­კი მი­სი ხელ­ფა­სის ასა­ნაზღა­უ­რებ­ლად თან­ხა აკ­ლ­დე­ბა,'' - აღნიშნა ეკატერინე დგებუაძემ. 

ინტერვიუ იხილეთ სრულად - ,,ახალი​ განათლება''

წაიკითხეთ სრულად