Baby Bag

„ყველა მოსწავლე და ყველა მასწავლებელი იმსახურებს დაფასებას, აღიარებას, მადლობას და წახალისებას“

„ყველა მოსწავლე და ყველა მასწავლებელი იმსახურებს დაფასებას, აღიარებას, მადლობას და წახალისებას“

ბოლო პერიოდში სოციალურ ქსელში ხშირად შეხვდებით სერფიტიკატებს, რომლითაც მასწავლებლები და მოსწავლეები 2020 წლის გლობალური პანდემიის პირობებში დისტანციური სწავლების ეფექტიანად წარმართვისა და ინოვაციური საგანმანათლებლო პლატფორმების გამოყენებისთვის ჯილდოვდებიან. ამ ფაქტმა საზოგადოებაში არაერთგვაროვანი დამოკიდებულება გამოიწვია. ნაწილი ერთმანეთს ულოცავს წარმატებას, ზოგისთვის კი ეს ჟესტი სხვისი ქილიკის საგანი გახდა. სოფელ ძმუისის (ტყიბულის მუნიციპალიტეტი) საჯარო სკოლის მასწავლებელი მარიტა გოტიაშვილი ერთ-ერთია, ვინც ამ ფაქტს გამოეხმაურა. გთავაზობთ მის მოსაზრებას:

„ეს არის ჩემი პოსტი-პროტესტი ყველა გამქილიკებლისა და სარკასტისთვის:

ყველა მოსწავლე და ყველა მასწავლებელი იმსახურებს დაფასებას, აღიარებას, მადლობას და წახალისებას. ზოგადად, ძალიან დიდი ეფექტი აქვს პოზიტიურ მიდგომას: როდესაც ადამიანს ვაქებთ, მასში კარგ თვისებებს ვაძლიერებთ. როდესაც დავცინით, ადამიანს ვთრგუნავთ და ყველაფრის ხალისს ვუკარგავთ.
ფეისბუქი არის სივრცე, სადაც ადამიანები ერთმანეთს ტკივილსა და სიხარულს ვუზიარებთ. თუ სიხარულის გაზიარება არ შეგიძლიათ, გთხოვთ, ნუ ჩაგვაშხამებთ მაინც.
არ გიფიქრიათ, იქნებ იმსახურებენ ეს ადამიანები?! იქნებ იშრომეს და თავინთი შესაძლებლობების მაქსიმუმი გამოამჟღავნეს? ნუთუ ასეთი დაუჯერებელია, რომ ვიღაც კარგია... ვიღაც ძალიან კარგია... ვიღაც უკეთესიცაა.
(დავესესხები კახი კავსაძეს და) არასოდეს არავისი არაფერი შეგშურდეთ!!!
რა არის ცუდი ჯანსაღ კონკურენციაში? რატომ ირჩევთ ყოველთვის დაცინვას, თავში მუშტის ჩარტყმას და დამცირებას?
ვინ მოგცათ სხვისი დამცირების, სიხარულის ჩამწარების და დაცინვის უფლება? თქვენ რომ იგივე გითხრან, რასაც სხვას ეუბნებით, მოგეწონებოდათ?
და კიდევ, უამრავი ინგლისურენოვანი საიტი არსებობს, სადაც შეგიძლიათ სურვილისამებრ შეავსოთ სერტიფიკატის შინაარსი. სერტიფიკატებს ამით არაფერი აკლდებათ. სულაც არ უბრალოვდებიან იმიტომ, რომ გვაქვს ლიცენზიები, აკრედიტაციები და ა.შ.
გთხოვთ, შეეშვით კიბერ-ბულინგს, სხვისი შრომის და მონდომების დაკნინებას და ფეხქვეშ გათელვას.
ყველა მასწავლებელი და ყველა მოსწავლე იმსახურებს მადლობას! აღიარებას! დაფასებას! წახალისებას!
დაცინვით, დამცირებით და ლანღვით საქმე კარგად არასოდეს გაკეთებულა და არც გაკეთდება,“ - წერს მასწავლებელი მარიტა გოტიაშვილი.

თუ გინდათ, რომ განათლების სფეროში მიმდინარე სიახლეების შესახებ ინფორმირებულები იყოთ, მოიწონეთ გვერდი „მასწავლებლების სანდო წყარ​ო“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ასეთი საშინაო კითხვა უნდა იყოს ოჯახური ცხოვრების თანამგზავრი,“ - შალვა ამონაშვილი

„ასეთი საშინაო კითხვა უნდა იყოს  ოჯახური ცხოვრების თანამგზავრი,“ - შალვა ამონაშვილი

აკადემიკოსმა შალვა ამონაშვილმა ბავშვისთვის წიგნის შეყვარების გზებსა და მეთოდებზე ისაუბრა. მან აღნიშნა, რომ ბავშვი დაბადებიდან წიგნების გარემოცვაში უნდა იყოს:

„ბავშვმა წიგნი უნდა დაინახოს დაბადების პირველი დღიდან. სახლში უნდა იყოს წიგნების კარადა, თაროები, სადაც წიგნები აწყვია. უნდა ხედავდეს ბავშვი, როდესაც იზრდება, რომ მამამ წიგნი აიღო ხელში, განმარტოვდა, კითხულობს, დედას წიგნი უჭირავს, ბებიასაც წიგნი აქვს. მკითხველი ხალხი უნდა დაინახოს ბავშვმა. მერე დედა დაუჯდება, ზღაპარს წაუკითხავს, ლექსებს წაუკითხავს, ასევე ბებიაც, მამაც. მე მესმის ხშირად, რომ ბავშვს ეუბნებიან: „ხომ იცი კითხვა, წადი და წაიკითხე!“​ ​არ შეიძლება ასე, ჩემო ძვირფასებო. ბავშვმა კითხვა კი იცის, მაგრამ მეოთხე-მეხუთე კლასამდე ბავშვებს უყვართ, როდესაც უფროსები უკითხავენ მათ.“

​შალვა ამონაშვილმა საოჯახო კითხვის მნიშვნელობას გაუსვა ხაზი და მშობლებს ურჩია ოჯახში ერთად კვირაში ერთხელ მაინც იკითხონ:

„მახსოვს ჩემი მეუღლე დაჯდებოდა კიბის საფეხურზე, შემოუსხდებოდნენ სოფლის ბავშვები, შვილიშვილები, კითხულობდნენ მთელი გატაცებით, იცინოდნენ. ხალისობდნენ. ამას დავარქვათ საშინაო კითხვა. როგორც ადრე „ვეფხისტყაოსანს“ კითხულობდნენ და შემოუსხდებოდნენ ხოლმე. ასეთი საშინაო კითხვა კვირაში ერთხელ რა გაგვიჭირდა, რომ არ გვქონდეს ოჯახში?! ვკითხულობდეთ ილიას, აკაკის, ვაჟას, ვკითხულობდეთ საუკეთესო პოეტებს, მწერლებს. ეს უნდა იყოს თანამგზავრი ოჯახური ცხოვრების. ბავშვი გახდება 12-15 წლის და იტყვის: „მე თვითონ წავიკითხავ.“ თვითონ დაიწყებს კითხვას.“

„ჩემო ძვირფასო ლიტერატურის მასწავლებლებო, არ შეიძლება ასე, რომ ბავშვი გამოიძახო კლასში და უთხრა: „აბა, მომიყევი პირველი თავი.“ ​არ შეიძლება ასეთი გაკვეთილებით ბავშვს წიგნი შევაყვაროთ. ლიტერატურის მასწავლებელმა უნდა გაიგოს, რომ მისი ლიტერატურა არ არის საგანი, ეს არის ბავშვის განვითარების, მსოფლმხედველობის, აღზრდის ძალა და ღერძი,“ - აღნიშნულ საკითხებზე შალვა ამონაშვილმა საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „განთიადი“ ისაუბრა.

წყარო: ​„განთიადი“

წაიკითხეთ სრულად