Baby Bag

30 ათასზე მეტი პედაგოგი გაზრდილ ანაზღაურებას მიიღებს

30 ათასზე მეტი პედაგოგი გაზრდილ ანაზღაურებას მიიღებს

„სულ რამდენიმე დღეში 30 ათასზე მეტი პედაგოგი გაზრდილ ანაზღაურებას მიიღებს და ათასობით დამსახურებულ პედაგოგს ღირსეულად გავაცილებთ სისტემიდან“ - ამის შესახებ  პარლამენტის განათლების, მეცნიერებისა და კულტურის კომიტეტის თავმჯდომარემ, მარიამ ჯაშმა, პლენარულ სხდომაზე გამოსვლისას განაცხადა.

მისივე თქმით, საპენსიო რეფორმა, რომელიც განათლების სისტემაში ხორციელდება, არა მხოლოდ საქართველოსთვის იქნება წარმატებული, არამედ გახდება მაგალითი, როგორც ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებისთვის, ასევე უფრო გლობალური მასშტაბით.

მარიამ ჯაშმა ყურადღება გაამახვილა 2019 წელს განხორციელებულ განათლების სისტემის რეფორმებზე და აღნიშნა, რომ მიმდინარე წელი ისტორიული მნიშვნელობისაა:

„გადაჭარბების გარეშე ვფიქრობ, 2019 წელი იყო ისტორიული წელი საქართველოს განათლების სისტემის რეფორმისთვის. მე-9 მოწვევის პარლამენტში განხილვების პირველივე დღეებიდან ჩვენი კომიტეტი, ყურადღებას ამახვილებდა დაფინანსების მნიშვნელოვნად ზრდის აუცილებლობაზე, რათა მომხდარიყო ფუნდამენტური რეფორმები განათლების მიმართულებით,“ - განაცხადა მარიამ ჯაშმა.

კომიტეტის თავმჯდომარემ იაკობ გოგებაშვილის დედაენის განახლებულ ვერსიასა და პირველკლასელებისთვის თანამედროვე საგანმანათლებლო რესურსების ხელმისაწვდომობაზე ისაუბრა:

„მოგეხსენებათ, რომ წელს, საქართველოს პარლამენტის ინიციატივით, ბრუნდება იაკობ გოგებაშვილის დედაენის განახლებული ვერსია. ყველა პირველკლასელს სკოლაში დახვდა სწორედ აღნიშნული სახელმძღვანელო, ჩვენ ასევე უზრუნველვყოფთ არჩევანის თავისუფლებას და საავტორო უფლებების დაცვას. ყველა პირველკლასელს დახვდა განახლებული და გაუმჯობესებული ტექნიკური მახასიათებლების კომპიუტერები, რომელიც მოსწავლეებს აძლევთ საშუალებას, რომ მათთვის ხელმისაწვდომი იყოს ყველა თანამედროვე საგანმანათლებლო რესურსი,“ - აღნიშნა კომიტეტის თავმჯდომარემ.

მარიამ ჯაშმა სასკოლო უსაფრთხოების კუთხით, განხორციელებულ ცვლილებებზეც გაამახვილა ყურადღება:

„სასკოლო უსაფრთხოების კუთხით, ჩვენ გვაქვს მნიშვნელოვანი ცვლილებები. დღეის მდგომარეობით, დამატებით 41 სკოლაში შევიდა მანდატურის სამსახური და საერთო ჯამში, 2019 წლის ბოლომდე, სკოლების 80 პროცენტში უკვე იქნებიან სკოლის მანდატურები, ეს კი მნიშვნელოვნად გაზრდის სასკოლო უსაფრთხოებას. ასევე 250 ლარით გაიზარდა მანდატურების სახელფასო ანაზღაურება. მანდატურის სამსახურის გაძლიერებასთან ერთად გაძლიერდა ფსიქო-სოციალური სერვისი. ახალციხესა და ზუგდიდში გაიხსნა დამატებითი ფსიქო-სოციალური მომსახურების ცენტრები, წელსვე მოხდა უმნიშვნელოვანესი გადაწყვეტილების მიღება, რის საფუძველზეც სკოლაში ხდება სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროებების ბავშვთა რეგისტრაცია, 515-მა მოსწავლემ უკვე მიიღო აღნიშნული მომსახურება,“ - განაცხადა მარიამ ჯაშმა.

მან ასევე სასკოლო ინფრასტრუქტურის გაუმჯობესების კუთხით განხორციელებულ სამუშაოებზე ისაუბრა:

„მნიშვნელოვანი ნაბიჯები გადაიდგა სასკოლო ინფრასტრუქტურის გაუმჯობესების კუთხით. 880 სკოლაში განხორციელდა სარემონტო სამუშაოები, აშენდა 27 ახალი სკოლა, ასევე ამერიკის შეერთებული შტატებისა და საქართველოს მთავრობების პრიორიტეტული სტრატეგიული პროგრამის ფარგლებში დასრულდა 91 სკოლის მშენებლობა,“ - განაცხადა პარლამენტის განათლების, მეცნიერებისა და კულტურის კომიტეტის თავმჯდომარემ, მარიამ ჯაშმა, პლენარულ სხდომაზე გამოსვლისას.

შეიძლება დაინტერესდეთ

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...

მზად, გვერქვას მასწავლებელი...
მასწავლებლების ოჯახში გავიზარდე. ბებია - მასწავლებელი, დედა - მასწავლებელი, ბაბუა - ინჟინერი, მაგრამ ცხოვრების მასწავლებელი, მამა - გზების ინჟინერი, მაგრამ ლექსების მასწავლებელი. ყველგან მასწავლებლები. მეც ავდექი და ჟურნალისტიკაზე ჩავაბარე. რა მასწავლებელი?!

ოთხი წელი „კარგად“ ვისწავლე. ძალიან კარგად. ისეთი თბილი იყო მეექვსე კორპუსის ცისფერი კედლები. ძალიან ლამაზი დიპლომიც ავიღე და დიდი ხანია უჯრაში მიდევს. მგონი ნელ-ნელა ფერიც გადასდის. ღია ვარდისფერიც მოუხდება. არა უშავს.

მერე ორი წელი ვიმუშავე. თან საკუთარი პროფესიით. ჰო, საოცარია, გამიმართლა. მეც ასე ვფიქრობდი, სანამ მივხვდი, რომ ცხოვრებაში უფრო მეტს ვიმსახურებდი. ავდექი და წამოვედი.

ორი წელი ვწერდი სკოლებზე, მასწავლებლებზე, მოსწავლეებზე, დირექტორებზე, იმათზე, ვისაც უყვარდა ეს პროფესია და იმათზეც, ვისაც ეზიზღებოდა. კომფორტის ზონიდან ვერგამოსულ, მუდამ მოწუწუნე, მომთხოვნ მასწავლებლებზეც.

მაშინ მოვიდა ფიქრი, ფიქრი, რომ მხოლოდ გარეგანი დაკვირვებით და ჩართულობით, მხოლოდ ამბების შელამაზებით და გამხატვრულებით ცვლილებები ვერ მოხდებოდა, რადგან ყველა ცვლილება შიგნიდან იწყება. იქ მოსახვედრად კი...

ფორმალურად უფროსი მასწავლებელი ვარ. არაფორმალურადაც - უფროსი მასწავლებელი. ჯერ სკოლაში ვერ ვასწავლი, რადგან ჯერ იყო და თავის დროზე უარი ვთქვი და სწავლა ვარჩიე. ახლა სწავლას მოვრჩი და მაინც ვერ ვასწავლი. რატომ? ეს სხვა დროს, ახლა ამაზე ხომ არ ვსაუბრობ?!

ვისწავლე ყველაფერი, რაც მომავალში უნდა გამომადგეს და გამოვიყენო. რა ვიცი, ასე მითხრეს და მეც მჯერა. მჯერა, რომ ერთმა მერცხალმა თუ გაზაფხული ვერ მოიყვანა, არა უშავს, რადგან მარტს მაინც მოიყვანს.

ჯერ თავს ვერ ვგრძნობ განსაკუთრებულად. ან რა დროს ეგაა, მხოლოდ ერთი გაკვეთილი მაქვს ჩატარებული, ისიც დისტანციურად, ისიც კურსის ფარგლებში. ისე, მსმენია, ამბობენ, ეს პროფესია განსაკუთრებულიაო, ბავშვების სიყვარულიო, მეგობრობაო, მათი ღიმილიანი თვალებიო, მათი ფიქრებიო. კიდევ ბევრ რამეს ამბობენ, მაგრამ ამის საპირწონედ აუცილებლად მახსენდება გაკვეთილის გეგმებიო, სწავლების სტრატეგიებიო, მოზარდთა ფსიქოლოგიაო, მშობლებიო, ჯერ კიდევ მტრულად განწყობილი სასკოლო საზოგადოებაო და თავბრუ მეხვევა. ამ ყველაფრის გამო კი ცოტა მეშინია.

მეშინია მოსწავლეების. მათთან ურთიერთობა ძალიან განსხვავდება იმისგან, რასაც ამდენი ხანი ვაკეთებდი. ისინი ჭკვიანები და ცნობისმოყვარეები არიან. ისინი ბევრ კითხვას სვამენ და პასუხებს ითხოვენ. ისინი მომთხოვნები არიან. ზოგჯერ მკაცრებიც და სასტიკებიც.

მათთან ურთიერთობა ძალიან ჰგავს თეატრალურ წარმოდგენას, სადაც ჩვენ რეჟისორები ვართ, მოსწავლეები მაყურებლები, ხოლო გაკვეთილი კი - სცენა და სპექტაკლი. როგორც ყველა სპექტაკლი არ იქნება ერთნაირად კარგი, ისევე ვერ იქნება ყველა გაკვეთილი ყოველთვის ერთი და იმავე ხარისხის. მაყურებელი კი ყოველთვის უკეთეს სანახობას ითხოვს. უკეთესი სანახაობისთვის კი აუცილებელია რეჟისორმა და მაყურებელმა თანმიმდევრულად და შეთანხმებულად იმუშავონ.

შიშებს რომ დავუბრუნდეთ...

შიშს მაშინაც ვგრძნობდი, როდესაც ჩემს ელფოსტას ვხსნიდი და ლექტორების უამრავი დავალება მხვდებოდა, რომელთა შესრულების გარეშე მასწავლებელი ვერ გავხდებოდი. მეც ვწერდი და ვწერდი, ვსაუბრობდი და ვსაუბრობდი და ასე, ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ მინდოდა წრის ნაწილი გავმხადარიყავი.

ისე, საერთოდ არაა მარტივი, ადგე და ამ მოჯადოებული წრის რომელიღაცა ნაწილში მოსახვედრად იბრძოდე. თან, მარტო კი არ ხარ, შენ გარდა კიდევ ძალიან ბევრი ადამიანი აკეთებს ამას და ამ მარათონში საბოლოოდ ან გამარჯვებული გამოდიხარ, ან ისევ სხვა საქმის მოძებნა გიწევს გადასარჩენად. ამაზეც ცოტა ვრცლად მოგვიანებით...

მასწავლებლობა მარტივი არაა. მით უმეტეს, ეს ის საქმე არაა, მცდარი აზრების გარემოცვაში გაზრდილმა ადამიანებმა რომ უნდა შეასრულონ, მხოლოდ იმიტომ, რომ მათ ბავშვობაში ასე ჩააგონეს. გახსოვთ, ხომ ბავშვობაში მოსმენილი ფრაზები იმის შესახებ, რომ ქალს მასწავლებლობა უხდება. იქვე აუცილებლად ახსენებდნენ, რომ, არა, კაცსაც უხდება, მაგრამ მაინც უფრო ქალს და ასე ხდებოდნენ ჩვენი დედები, დები, დეიდები, ბებიები და მეზობლები მასწავლებლები...

არადა... ეს პროფესია ჩვენს არჩევანსა და შესაძლებლობებს შორის დგას, ჩვენს სიყვარულის უნარსა და მოთმინებას შორის დგას და აქ ყველას ადგილი ნამდვილად არაა.

ამ პროფესიაში ძალიან მამაცი ადამიანების ადგილია. ადამიანების, რომლებსაც ბოლომდე ესმით მასწავლებლობის და განიცდიან მას. ადამიანების, რომლებსაც შეუძლიათ აიღონ პასუხისმგებლობა და შეეჭიდონ ურთულეს საქმეს. ადამიანების, რომლებსაც არ ეშინიათ საკუთარი მოსწავლეების, არ ეზიზღებათ ისინი და სულმოუთქმელად არ ელიან დროს, როდესაც მათგან თავისუფლები იქნებიან.

როდესაც ამ ყველაფერს გააცნობიერებთ, მაშინ თავად მიხვდებით, რომ მზად ხართ. მზად, გერქვათ მასწავლებელი და ასწავლოთ სხვას. სხვას, უკეთესი სპექტაკლის დასადგმელად და სხვას, უკეთესი მომავლისთვის.

ავტორი: მარიამ გვარამია 

წაიკითხეთ სრულად