Baby Bag

„მე სუპერმარკეტში ვიყავი და შენთან არ მოვედი, ღმერთო. შენ დაგტოვე მარტო, როდესაც ტაძარში იწექი ჯვარზე გაკრული,“ - მამა შალვას მოწოდება საყოველთაო სინანულისკენ

„მე სუპერმარკეტში ვიყავი და შენთან არ მოვედი, ღმერთო. შენ დაგტოვე მარტო, როდესაც ტაძარში იწექი ჯვარზე გაკრული,“ - მამა შალვას მოწოდება  საყოველთაო სინანულისკენ

დეკანოზმა შალვა კეკელიამ​ ადამიანებში რწმენის დეფიციტის პრობლემაზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ კორონავირუსული ინფექციის შიშით ტაძარში მისვლაზე უარის თქმა მორწმუნე ადამიანის ქცევა არ არის:

„მე სულ ვამბობდი, ვეკამათებოდი ყველას, რომ არ შეიძლება ადამიანი აღდგომას წირვაზე არ მოვიდეს. არ შეიძლება ადამიანმა წითელ პარასკევს მაცხოვარი დატოვოს მარტო. მაცხოვარი შენ გამო ჯვარზე გაეკრა. ერთადერთი დღეა წითელი პარასკევი, როდესაც უნდა მიხვიდე იქ, დაუჩოქო და შენდობა სთხოვო. რომ წამოვედი დილით წითელ პარასკევს მაღაზიები სავსე იყო ხალხით, რიგები იდგა. ხალხი გარბოდა, რომ საჭმელი შეეგროვებინათ. როგორ უნდა დადგეს ეს ერი ფეხზე, თუ ამ ერმა ეს არ შეინანა?! თუ შენდობა არ სთხოვა ღმერთს ამ ყველაფრის გამო, რომ „მე სუპერმარკეტში ვიყავი და შენთან არ მოვედი, ღმერთო. შენ დაგტოვე მარტო, როდესაც ტაძარში იწექი ჯვარზე გაკრული, როდესაც შენ გადმოგასვენეს ჯვრიდან, მე შენთან არ მოვსულვარ.“ ამის შენდობა ხალხს არ უთხოვია ღვთის წინაშე.“

მამა შალვამ აღნიშნა, რომ მთელმა ერთმა ღმერთს შენდობა უნდა სთხოვოს რწმენის ნაკლებობის გამო:

„როდესაც აღდგომის შემდეგ გაქრა ეს სენი, ეს ხალხი, ვინც ამბობდა, რომ ეკლესიაში მყოფი ადამიანები უნდა გამოეკეტათ და ჩაეხოცათ ეკლესიაში, თვითონ ბათუმში გაიქცა გასართობად. ღამის კლუბები გადაივსო ხალხით. მაშინ ​რომ დაიწყო სენი, არ გაჩერებულა დღევანდელ დღემდე. ყოველდღე 30, 40, 60 ადამიანი იღუპება. ერი ვერ ხვდება ამას, რომ უნდა შეინანოს მთელმა ერმა ეს. გონზე უნდა მოვიდეს მთელი ერი.“

„დავფიქრდეთ ამაზე, ვინ ვართ, რა ვართ, სად მივდივართ. ​ყველანი პასუხისმგებლები ვართ ჩვენს საქციელზე, ჩვენს ქმედებაზე. ყველას შენდობა გვაქვს სათხოვი ღვთის წინაშე. ასეთი დამოკიდებულება არ შეიძლება ღმერთთან. ბედნიერების ერთადერთი წყარო არის სინანული. ვისაც სინანული აქვს, ის ბედნიერია," - აღნიშნა დეკანოზმა შალვა კეკელიამ.

​წყარო 

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

„იოანე ოქროპირი ამბობს, რომ ღმერთი მშობლებს პასუხს გაგებინებთ თქვენს შვილებზე,“ - დეკანოზი...
​დეკანოზმა შალვა კეკელიამ იმ პასუხისმგებლობის შესახებ ისაუბრა, რომელიც მშობლებს აღზრდის პროცესში ეკისრებათ. მან აღნიშნა, რომ ოჯახის გავლენა ბავშვის პიროვნებად ჩამოყალიბებაზე ძალიან დიდია:„ყველა ბავშვი...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ჰუმანური პედაგოგიკა არანაირად არ არის დაუსჯელობის, „რაც გინდა ქენის“ და „თავზე დამაჯექის“ პედაგოგიკა,“ - პაატა ამონაშვილი

„ჰუმანური პედაგოგიკა არანაირად არ არის დაუსჯელობის, „რაც გინდა ქენის“ და „თავზე დამაჯექის“ პედაგოგიკა,“ - პაატა ამონაშვილი

ფსიქოლოგმა პაატა ამონაშვილმა ჰუმანურ პედაგოგიკაში დასჯის მეთოდებზე ისაუბრა და მშობლებს საინტერესო რეკომენდაციები მისცა:

„ჰუმანური პედაგოგიკა არანაირად არ არის დაუსჯელობის, „რაც გინდა ქენის“ და „თავზე დამაჯექის“ პედაგოგიკა. ჰუმანური პედაგოგიკა არ გულისხმობს, რომ თავდაყირა იარე და მე მოგეფერები. ჰუმანურ პედაგოგიკაში, რა თქმა უნდა, არის დასჯა, მაგრამ ის ძირეულად განსხვავდება ავტორიტარული პედაგოგიკის დასჯისგან. მბრძანებლურ პედაგოგიკაში დასჯაში აქვს გარეგნული სახე, მაგალითად, „წადი კუთხეში,“- თავისუფლება მოვაკელით. თუ წამოარტყამს ვინმე ბავშვს, მაშინ ფიზიკური შეურაცხყოფაც მიაყენეს. ჰუმანურ პედაგოგიკაში დასჯას აქვს სინდისის გახსნის ხასიათი. აქ ისეთი ფორმაა დასჯის, როდესაც ბავშვში იხსნება სინდისი. ის თვითონ გრძნობს ხოლმე თავის დანაშაულს. ის თვითონ წუხს ჩადენილის გამო. გარეგნულად შეიძლება საყვედური არავინ არ უთხრას.

ერთხელ მე სახლიდან დაუკითხავად რაღაც ფული ავიღე, იმიტომ, რომ შატალოზე მივდიოდით. 5 მანეთი მოვიპარე. იმ ფულით ნახევარმა კლასმა ვისეირნეთ. ყველა დავპატიჟე კარუსელებზე, ნაყინებზე. სახლში რომ მოვედი, რა თქმა უნდა, დაინახეს, რომ ჩემი აღებული იყო ეს ფული, მაგრამ არც შემარცხვინეს, არც თავში ჩამარტყეს. უბრალოდ საღამოს დედაჩემმა თქვა, დილით რძეზე ვარ წასასვლელი და შენ ხომ არ წახვალო? მე ვუთხარი, წავალ-თქო. მან მითხრა, მაშინ იქ გუშინ დადებული 5 მანეთი დევს და ის აიღეო. აქ დაიწყო ჩემი ტანჯვა. ის 5 მანეთი უკვე დახარჯული მქონდა. მე ვუთხარი, რომ აღარ იდო იქ ფული, მაგრამ არ ვთქვი, რომ მე ავიღე. არავინ არ შემარცხვინა მაინც. ყველამ ერთხმად დაიწყო იმ 5 მანეთის ძებნა. ეძებდნენ უჯრებში და ყველგან. უსინდისოდ მეც ვეძებდი მათთან ერთად, ვითომც არაფერი. ძებნისას შინაგანად ძალიან ვიტანჯებოდი. მოგვიანებით ამ ვითარებას რომ ვაანალიზებდი, ვფიქრობდი, რა იქნებოდა, რომ დავესაჯე სიტყვიერად, გაველანძღე. ბავშვი როდესაც ასე ისჯება, ცხადია, იწყებს თავის მართლებას. არავინ არაფერი მითხრა და ვის შევეწინააღმდეგებოდი? ერთადერთი სინდისი იღვიძებს და სინდისს ხომ ვერ დაემალები? ბოლოს დედაჩემმა თქვა, არაუშავს, მეორე 5 მანეთიც მაქვს, დაანებეთ თავი, ქარის მოტანილს ქარი წაიღებს, ქვიშაა ეგ ფული, სხვა არაფერიო და დადო მეორე 5 მანეთი, ეს აიღეო. იმის მერე ფული რომ დევს, ხელი აღარ გამირბის. ეს არის დასჯის ფორმა. საუკეთესო დასჯა არის დასჯა ბრჭყალებში. დასჯის საუკეთესო ფორმა არის, როდესაც ბრძენი აღმზრდელი კარგ განსჯას ჩაუდებს თავის აღსაზრდელს."

წყარო: ​„ამონაშვილის აკადემია“

წაიკითხეთ სრულად