Baby Bag

„ასეთი პატარ-პატარა ჩვევებისგან ეწყობა დამოუკიდებლობა,“ - ნატა მეფარიშვილი

„ასეთი პატარ-პატარა ჩვევებისგან ეწყობა დამოუკიდებლობა,“ - ნატა მეფარიშვილი

ფსიქოლოგმა ნატა მეფარიშვილმა ბავშვის დამოუკიდებლობის ჩამოყალიბების მნიშვნელობაზე ისაუბრა და აღნიშნა, რომ მშობელმა ბავშვს დამოუკიდებლობა არ უნდა შეუზღუდოს:

„ბავშვის „მე თვითონ“ არის განაცხადი, რომელიც მას მშობელმა არ უნდა ჩაუკლას იმიტომ, რომ ეშინია არ წაიქცეს. ცხადია, რომ ​უსაფრთხოების ნორმების გათვალისწინება ძალიან მნიშვნელოვანია, მაგრამ გადაჭარბებული არაფერი არ ვარგა. იმის გათვალისწინებით, თუ რა გამოსდის ჩვენს შვილს, რა ასაკშია და რისი უფლება შეიძლება, რომ მივცეთ, აუცილებლად უნდა დავრთოთ მას რაღაცების კეთების უფლება.“

ნატა მეფარიშვილმა მშობლებს ურჩია, ბავშვი არ დააფრთხონ ნეგატიური ხასიათის რეპლიკებით, როდესაც ის დამოუკიდებლობისკენ ისწრაფვის:

„როდესაც ფეხს ვიდგამთ და შეგვიძლია რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგათ, შეკივლებების და შფოთვის გარეშე მივუშვათ ბავშვი რაღაც დისტანციაზე. „ვაიმე, არ წაიქცე, გადავარდები,“ „ხელი არ მოკიდო, ჭუჭყიანია,“ - ​ეს ყველაფერი აფერხებს ჩვენს დამოუკიდებლობას. მშობლები არიან ის ავტორიტეტული ადამიანები, რომლებისაც გვჯერა. მათი ნათქვამი ბავშვის მიერ აღიქმება, როგორც გარდაუვალი სიმართლე. ჩვენ ჩვენს გამოცდილებას ვავიწროვებთ იქიდან გამომდინარე, თუ რა რეპლიკები და კომენტარები აქვთ მშობლებს.“

„აქ მშობელს სჭირდება დაფიქრება. როდესაც დარწმუნებულები ვართ, რომ ჩვენი შვილი დგამს ნაბიჯებს და ის უსაფრთხო ზედაპირზეა, ზედმეტი შეძახილები დამოუკიდებლობის შეზღუდვაა. როდესაც ბავშვს შეუძლია კოვზის ჭერა და პირთან მიტანა, ფრაზები: „არ ჩამოისხა,“ „არ გადაასხა,“ დამოუკიდებლობის შეზღუდვაა. ასეთი პატარ-პატარა ჩვევებისგან ეწყობა დამოუკიდებლობა,“ - აღნიშნულ საკითხებზე ​ნატა მეფარიშვილმა საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“ ისაუბრა.

წყარო:​ „პირადი ექიმი - მარი მალაზონია“

არ დაგავიწყდეთ !!!

Momsedu.ge-მ თქვენთვის, ქალებისთვის შექმნა ახალი სივრცე, სადაც ყველაზე მცოდნე დედები იყრიან თავს. ჯგუფის დასახელებაც სწორედ ასეა - „მცოდნე დედების ჯგუფი“, რომლის საშუალებით დედები ერთმანეთს საკუთარ გამოცდილებას გაუზიარებენ. (ჯგუფში გასაწევრიანებლად ნახეთ ბმული - „მცოდნე დედების ჯგუფი“)

„სამი წლის ასაკში ბავშვს უნდა შეეძლოს ჯგუფური თამაში და ნივთების გაზიარება,“- ფსიქოლოგი ნ...
​ფსიქოლოგმა ნატა მეფარიშვილმა იმ სირთულეებზე ისაუბრა, რომლებსაც ბავშვები გაზიარებისა და ჯგუფური თამაშის უნარების ათვისებისას აწყდებიან. მან აღნიშნა, რომ დასწავლის პროცესში მშობლის ჩართულობა უმნიშვნელო...

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა
რთული ეკონომიკური პირობების გამო საქართველოდან უამრავი ქალი ემიგრაციაშია წასული. იმისთვის, რომ შვილებს უკეთესი მომავალი შეუქმნან, იძულებულები არიან, ​მათგან ათასობით კილომეტრით შორს იყვნენ. ერთ-ერთია ნინო ქვათაძე, რომელიც ექვსი წლის წინ წავიდა იტალიაში სამუშაოდ. მას ოთხი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს.
„2014 წელს ჩამოვედი იტალიაში. ემიგრაციაში ყოფნის მთავარი მიზანი შვილების სწავლაზე ზრუნვაა. უამრავი ხარჯია სწავლასთან დაკავშირებული. ეს ხარჯები კიდევ უფრო ორმაგდება, თუ საცხოვრებელი ბინა არ გაქვს. მინდა, შვილებს უკეთესი მომავალი შევუქმნა. იმედი მაქვს, ერთ დღეს საცხოვრებელ ბინასაც შევუძენ“, - გვეუბნება ნინო.
იგი ემიგრაციაში ყოფნასთან დაკავშირებულ სირთულეებზე გვესაუბრება და აღნიშნავს, რომ ყველაზე ძნელი შვილებისგან განშორება აღმოჩნდა.
„ყველაზე რთულია შვილებისა და ახლობლებისგან შორს ყოფნა. უცხო კულტურაში, უცხო ხალხში გიწევს ყველაფერის თავიდან დაწყება. ისინი თანასწორად არ აღგიქვამენ, ფიქრობენ, რადგან უცხოელი ხარ, არაფერი არ იცი. ენის არცოდნა კი ამ ყველაფერს უფრო ართულებს. პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა, ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი,“ - გვიყვება ნინო.
ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ ნინომ საქართველოში ჩამოსვლა ვერც ერთხელ ვერ მოახერხა. 6 წელია, არ უნახავს შვილები. როგორც აღნიშნავს, განშორებას ვერ ეჩვევა და სწორედ ამიტომ დღეში არაერთხელ ეხმიანება მათ...

„ბავშვები ძალიან განიცდიან დედისგან შორს ყოფნას, ეს დიდი სტრესია მათთვის. მუდმივად სჭირდებათ დედის გვერდით ყოფნა, რჩევა-დარიგება და მხარდაჭერა. დედა მათთვის მთავარი დასაყრდენია. განსაკუთრებით უმცროს გოგონას გაუჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, 14 წლის იყო, როცა წამოვედი და დედის მოვალეობის რაღაც ნაწილის შეთვისება მოუწია. არც ერთი დედა არ უნდა იყოს შორს შვილებისგან შორს, მაგრამ იძულებულები ვართ ასე ვიცხოვროთ. ყოველდღე 10-ჯერ ან 20-ჯერ მაინც ვურეკავ, ვკითხულობ, ეძინათ თუ არა, ჭამეს თუ არა. შეიძლება, ეს შემაწუხებელიც იყოს მათთვის, მაგრამ მე ხომ დედა ვარ?! ვცდილობ, დედისგან შორს ყოფნა არ იგრძნონ. ამიტომ ხშირად ველაპარაკები, ვიზიარებ მათ განცდებს, ემოციებს, ვუსმენ მათ პრობლემებს და ვაძლევ რჩევებს,“ - ამბობს ნინო.

კითხვაზე, რას ურჩევდა ემიგრანტ დედებს, ასე გვპასუხობს: 
„ყველას საქმე ინდივიდუალურია, ამიტომ რთულია სხვას რჩევა მისცე. ერთადერთი, რისი თქმაც შემიძლია, ისაა, რომ, მიუხედავად დიდი მანძილისა, რაც შეიძლება ახლოს უნდა იყვნენ, მოუსმინონ და გაუგონ შვილებს.“
ავტორი: სოფიკო ტაბატაძე
წაიკითხეთ სრულად