Baby Bag

„მთავარია აზროვნება და არა ის, რასაც შემდეგ მიაღწევ. ამ აზროვნებაშია თვითონ შედეგი,“ - ზურაბ კიკნაძე

პროფესორი ზურაბ კიკნაძე შედეგზე ორიენტირებული სწავლების შესახებ საუბრობს და აღნიშნავს, რომ სწავლას საბოლოო შედეგი საერთოდ არ აქვს და პროცესს უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭება:

„რა არის მთავარი თამაშში: შედეგი თუ პროცესი? თუ მარტო შედეგია მთავარი, მაშინ ჩვენ თამაშის ყურება საერთოდ არ გვინდა. თამაშის შედეგი ყოველთვის შეიძლება მომწვდეს და გავიგო, მაგრამ მთავარია, რომ თამაში ვნახო. ახლა ძალიან გავრცელებულია პედაგოგიკაში შედეგზე ორიენტირებული სწავლება, ეს არის დამღუპველი, ეს არის ძირის გამომთხრელი სწავლის პროცესისა საერთოდ. შედეგი სწავლის პროცესს არასდროს არ აქვს. მამა გიორგიმ წარმოთქვა ქრისტეს სიტყვა: „მე ვარ გზა.“ ქრისტე არ ამბობს, რომ მე ვარ თვითონ და ჩემთან მოდით. გზაა მთავარი. ქრისტესთან ჩვენ შეიძლება ვერ მივიდეთ ვერასდროს. გრიგოლ ნოსელი ამბობს, რომ ადამიანი არის მგზავრი, მარადიული მგზავრი, რომელიც აქაც მოგზაურობს და იქაც იმოგზაურებს, ის ვერასდროს მისწვდება ღმერთს, იმიტომ, რომ ის შეუცნობელია. ნიკოლოზ კუზელმა თქვა: „ღმერთის შეცნობა მხოლოდ მისი შეუცნობლობით შეიძლება.“ ღმერთი შეცნობილია იმიტომ, რომ ის არის შეუცნობელი. ეს გასაგებად ცოტა რთულია, მაგრამ მთავარი რა არის? მთავარი გზაა.“

ზურაბ კიკნაძის თქმით, შემეცნების გზა ადამიანმა ყურადღებით უნდა გაიაროს, არ უნდა ეცადოს მის სწრაფად გარბენას:

„როდესაც ჩვენ მივდივართ რომელიმე პუნქტში, რა თქმა უნდა, ჩვენ გვინდა, რომ იქ მივიდეთ. ეს არის ჩვენი მიზანი, იქ გველოდებიან, იქ დავისვენებთ, მაგრამ ეს გზა არ არის გამოსარიცხი, იმიტომ, რომ ამ გზაზე ჩვენი გამოცდილებაა, ამ გზას უნდა მივაქციოთ ყურადღება. ეს გზა არის ჩვენი, ჩვენთვის არის მოცემული. ეს გზა არ უნდა გავირბინოთ, არ უნდა ვიძინოთ ამ გზაზე. ეს გზა არის შემეცნების გზა.“

„აქ არის მერაბ მამარდაშვილის წიგნი „საუბრები ფილოსოფიაზე.“ მამარდაშვილის არცერთი ლექცია არ მთავრდება დასკვნით. მას არ აქვს რაღაც შედეგი, რომ აი, ჩვენ ეს აღმოვაჩინეთ. მისი ფილოსოფია არის აზროვნების პროცესი. მთავარია აზროვნება და არა ის, რასაც შემდეგ მიაღწევ. ამ აზროვნებაშია თვითონ შედეგი. სწავლის პროცესშიც, როდესაც რაღაცას ვსწავლობთ, მაგ. მათემატიკას, საბოლოო პუნქტამდე ვერასდროს მივალთ. მთავარია, რომ ეს პროცესი გავიაროთ. შეიძლება ბევრი რამ დაგვავიწყდეს. მე დამავიწყდა, აღარ მახსოვს ნიუტონის ბინომი, მაგრამ ის პროცესი, რაც გავიარე, დალექილია ჩემს ცნობიერებაში და ამან მე რაღაც შემძინა,“ - აღნიშნავს ზურაბ კიკნაძე.

წყარო: ​აზროვნების აკადემია

არ დაგავიწყდეთ !!!

დაემატეთ ჯგუფში საბავშვო რეცეპტები

ერთ დღეს ჩემს მოსწავლეებს ეს იგავი წავუკითხე
​ ამის შესახებ ფილოლოგი, პედაგოგი გია მურღულია სოციალურ ქსელში წერს.

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ჩემს ქმარს შვილებზე წინ ვაყენებ, ის ყველაზე მეტად მიყვარს,“ - ბლოგერი დედის გულწრფელი აღიარება

„ჩემს ქმარს შვილებზე წინ ვაყენებ, ის ყველაზე მეტად მიყვარს,“ -  ბლოგერი დედის გულწრფელი აღიარება

ქალების დიდი ნაწილი ბავშვის გაჩენის შემდეგ შვილის გარდა ყველას და ყველაფერს ივიწყებს. მათ მთავარ მისიას ბავშვის აღზრდა და მათზე გამუდმებული ზრუნვა წარმოადგენს. შვილი ქალის სამყაროს ცენტრი ხდება და ქმარი ხშირად მეორე პლანზე ინაცვლებს. ბავშვებისადმი მსგავსი მიჯაჭვულობა არაჯანსაღია და ზოგჯერ მსგავსი დამოკიდებულება მეუღლეებს შორის ურთიერთობას აფუჭებს. ცნობილი ბლოგერი და ორი შვილის დედა ემბერ დოტი გულწრფელად საუბრობს, თუ რატომ არის ქმარი მისთვის პირველ ადგილზე. ემბერის თქმით, არ შეიძლება, რომ ქალმა მეორე პლანზე დააყენოს ის ადამიანი, რომლის სიყვარულის წყალობითაც მისი შვილები ქვეყანას მოევლინენ.

ემბერ ლის პოსტი ინტერნეტ მომხმარებლებში დიდი პოპულარობით სარგებლობს. ქალის გულწრფელ აღიარებას უცვლელად გთავაზობთ:

„დაქორწინებიდან ზუსტად ერთ თვეში გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი. ქორწილში მოსული სტუმრებისთვის მადლობის თქმაც კი ვერ მოვახერხე, როდესაც აღმოვაჩინე, რომ დედა გავხდებოდი.

ცხრა თვეში, როდესაც ჯერ კიდევ ცოლისა და ქმრის როლების მორგებას ვცდილობდით, უკვე მშობლები გავხდით. ვერ ვიტყვი, რომ ჩვენს ბიჭს არ ველოდით. ორივეს ძალიან გვინდოდა, შვილები გვყოლოდა. აღმოვაჩინე, რომ ერთი წლის განმავლობაში ცოლისა და დედის სტატუსის მორგება არც ისე მარტივი საქმე ყოფილა.

ჩვენი ვაჟის ცხოვრების პირველი წელი ორივესთვის საკმაოდ რთული იყო. სწორედ მაშინ აღმოვაჩინე, რომ ჩემი ქმარი ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის პირველ ადგილზე იქნება. გთხოვთ, არასწორად ნუ გამიგებთ. მე ძალიან მიყვარს ჩემი შვილები, მათთვის ყველაფერს გავაკეთებ, მაგრამ ჩემი ქმარი ყველაზე მეტად მიყვარს.

ჩემი გრძნობები მეგობრებს რომ გავანდე, ისინი აღშფოთდნენ, თავს შეურაცხყოფილად გრძნობდნენ. დაუწერელი ოქროს წესის მიხედვით, დედას ყველაზე მეტად შვილები უნდა უყვარდეს და მათთვის საკუთარი ბედნიერება მსხვერპლად უნდა გაიღოს. ბევრი ადამიანი ფიქრობს, რომ ქმართან ურთიერთობისთვის განსაკუთრებული მნიშვნელობის მინიჭება და მეუღლის შვილებზე წინ დაყენება აღმაშფოთებელია.

ეჭვი არ მეპარება, რომ დედასა და შვილს შორის განსაკუთრებული, დაურღვეველი კავშირი არსებობს. თუმცა ქმართან ურთიერთობა ოჯახში არსებული ზოგადი განწყობისა და ერთმანეთისადმი დამოკიდებულების განმსაზღვრელად მიმაჩნია. მეუღლეს განსაკუთრებით დიდ ყურადღებას ვუთმობ, რაც ჩვენ შორის ბზარის გაჩენის რისკს ამცირებს. ჩემი შვილები სრულფასოვან და ბედნიერ ოჯახში იზრდებიან.

ჩვენი ურთიერთობის შემყურე ბავშვები თავადაც სწავლობენ ჯანსაღ ურთიერთობას. მე და ჩემი მეუღლე ნათელი მაგალითი ვართ იმისა, თუ როგორ უნდა ცხოვრობდეს ბედნიერი ცოლ-ქმარი. ვფიქრობ, რომ შეყვარებული მეუღლეების ოჯახში ბავშვები ძალიან ბევრ რამეს სწავლობენ. ისინი ხედავენ, როგორ აფასებენ მშობლები ერთმანეთს.

ჩვენს შვილებს არასდროს სძინავთ ჩვენთან ერთად, მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში. თუ შვებულების ერთად გატარების შესაძლებლობა გვეძლევა, მე და ჩემი მეუღლე ყოველთვის მარტოები მივდივართ. თავს დამნაშავედ არ ვგრძნობ, რომ ბავშვებს ჩვენს მშობლებთან ვტოვებთ, თავად კი დროს ერთად ვატარებთ. ამ დროს შესაძლებლობა გვეძლევა თავისუფლად ვისაუბროთ ჩვენთვის საინტერესო თემებზე. როდესაც ჩემი შვილები დაოჯახდებიან და დამოუკიდებელ ცხოვრებას დაიწყებენ, მინდა ჩემი დარჩენილი ცხოვრება საყვარელ, ახლობელ ადამიანთან გავატარო და არა უცხო მამაკაცთან, როგორადაც თავისუფლად შეიძლება იქცეს კაცი წლების მანძილზე, თუ ქალი გამუდმებით შვილებზეა ორიენტირებული და მეუღლისთვის ვერასდროს იცლის.“

მომზადებულია​ ihappymama.ru - ს მიხედვით

თარგმნა ია ნაროუშვილმა 

წაიკითხეთ სრულად