ნუკი კოშკელიშვილმა გადაცემა „იმედის დღეში“ ოჯახური იდილიის შესახებ ისაუბრა:
„ოჯახური იდილიის საიდუმლო არ არსებობს. ვინც გეტყვით, რომ არსებობს, ის აუცილებლად გატყუებთ. შემჩნეული მაქვს, რომ როგორც კი ვინმეს ავიჩემებ, ვიტყვი, ეს რა კარგი წყვილია, როგორ მშურს, რა კარგი ურთიერთობა აქვთ-მეთქი, მაშინვე შორდებიან. როგორც კი ვხედავ, რომ ადამიანი საჯაროდ ქადაგებს იდილიაზე და ყვება, რომ რაღაც საიდუმლო აქვს, ყველაფერი ცუდად მთავრდება.“
ნუკის თქმით, მას ოჯახური იდილიის საიდუმლო არ აქვს:
„მე არ მაქვს ოჯახური იდილიის საიდუმლო. ჩვენ ვჩხუბობთ, ერთმანეთს ვეუბნებით კიდეც: „აღარ დაგინახო!“ მე ვფიქრობ, რომ არ უნდა მოატყუოთ ერთმანეთს, თავიდანვე უნდა აჩვენოთ პარტნიორს, ვინ ხართ რეალურად, რომ მერე სიურპრიზები არ არსებობდეს. ვფიქრობ, რომ მეგობრობა და პარტნიორობა ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ერთად აკეთებდეთ ყველაფერს და არ იყოს გამოკვეთილი ლიდერი. ახლა ისეთ რაღაცებს ვამბობ, რაც ისედაც იცით. კი ვამბობ, რომ გამოკვეთილი ლიდერი არ უნდა იყოს-მეთქი, მაგრამ მე სულ თავზე ვაზივარ ბენს და ვურტყამ ხოლმე, იმიტომ, რომ ლიდერი ვარ ურთიერთობაში. დათმობებზე წასვლა ძალიან მიჭირს, მე და ბენს ორივეს ლიდერული ხასიათი გვაქვს. როდესაც გადაწყვეტილების მიღებაზე დგება საქმე, აუცილებლად ვჩხუბობთ. ბავშვის დაბადების დღეა, მე ვფიქრობ, რომ სადმე წავიყვანო და გავართო. ბენი მეუბნება, რომ ახლა რთული პერიოდია და არ უნდა წავიყვანო. მირჩევს, ისეთი რამ გავაკეთო, რაც ბავშვს დაამახსოვრდება. მე ვუწყებ ჩხუბს, რომ გაერკვეს რა უნდა, დაამახსოვრდეს ბავშვს დაბადების დღე, თუ არ დაამახსოვრდეს. ასეთ წვრილმან რაღაცებზე ყოველთვის ჩხუბი მოგვდის.“
„ჩემი და ბენის ურთიერთობა თავიდანვე შორი მანძილიდან დაიწყო. ორი წელი ასე ვცხოვრობდით, ჩავდიოდი, იქ ორი კვირა ვიყავი, მერე, შეიძლება, ექვსი თვე ან ერთი წელი არ მენახა. შესაბამისად, მესიჯები და ტელეფონით ლაპარაკი ჩვენთვის ურთიერთობის მისაღები ფორმაა. მეტსაც გეტყვით, ვამბობთ ხოლმე, რომ კარანტინში ერთად რომ ვყოფილიყავით, აუცილებლად დავშორდებოდით,“ - აღნიშნა ნუკი კოშკელიშვილმა.
,,ყველაფრის იუმორში გადატანა მეგობრულ ურთიერთობას შესაძლოა აძლიერებდეს, მაგრამ ქორწინებაში არამომგებიანია''
სიცილისა და დაცინვის თემაზე ფსიქოლოგმა გაგა ნიჟარაძემ პირველი არხის გადაცემაში ,,დღის კოდი'' ისაუბრა.
,,სიცილის წარმომავლობაზე დიდი კამათი იყო, ბევრ ადამიანს „უმტვრევია“ თავი. ითვლებოდა რომ სიცილსა და იუმორზე მონოპოლია ადამიანს აქვს, მაგრამ ამ ბოლო დროს აღმოაჩინეს, რომ მთლად ასე არ არის. უმაღლეს მაიმუნებში - შიმპანზეს, ორანგუტანგს, გორილას აქვთ იუმორის მსგავსი რამ, იცინიან ღიტინის დროს, სპეციფიკურ გამომეტყველებას ღებულობენ უწმაწურ ქმედებებზე, რომელსაც თვითონვე აკეთებენ და უხარიათ. რა თქმა უნდა, მას შემდეგ იუმორმა ფორმირება განიცადა და ბევრი მოსაზრება არსებობს თუ რატომ განვითარდა. პირველი, ეს არის სტრესის მოსახსნელი საშუალება და მეორე, ფლირტი. იუმორის მქონე ადამიანები, განსაკუთრებით მამაკაცები, წარმატებით სარგებლობენ საწინააღმდეგო სქესთან.''
გაგა ნიჟარაძის თქმით, ითვლება, რომ ადამიანს იუმორი უჩნდება პირველი წლის ბოლოდან. როდესაც ერთი წლის ბიჭი ან გოგო ხედავს, რომ დედამისი მის საწოვარიან ბოთლს იღებს და ვითომ სვამს, ამაზე ეღიმება. ესე იგი, ის ხედავს შეუსაბამობას, შეუსაბამობა კი აუცილებელი ნიშანია იუმორისა. ერთი ფრანგი ფსიქოლოგი აღწერს შესანიშნავ ამბავს. ზაფხულის დილაა, ის ზის თავის ოთახში და შემოდის მისი პატარა შვილიშვილი, სამი წლის გოგო. მიდის და ეუბნება- „ბაბუ, საღამომშვიდობისა“ (ამ დროს დილაა) და ამაზე ბავშვი იცინის. ეს არის დიდი ნაბიჯი ადამიანის განვითარებაში, როდესაც ის ხვდება, რომ შეუძლია გადატრიალების შექმნა სამყაროში, თავისი სიტყვით. ანუ, შეუძლია თქვას დილით - საღამომშვიდობის და ამით არ დაინგრევა ქვეყანა.
,,როდესაც ადამიანი ცუდ მდგომარეობაშია და ამ დროს, იუმორს არ კარგავს, ეს მის თავისუფლებაზე მეტყველებს. ცნობილ პოეტს, ფრანცუა ვიიონს ჩამოხრჩობა მიუსაჯეს და მან სიკვდილის წინ დაწერა - „რას იწონის ჩემი ტანი, ხვალ ჩემი კისერი გაიგებს“- ამას რომ დაწერ სიკვდილის წინ დიდი შინაგანი თავისუფლების მატარებელი უნდა იყო.''
როგორც ფსიქოლოგი აღნიშნავს, იუმორის გრძნობა არის ინდივიდუალური. სად გადის ზღვარი არ ვიცი, ვიღაცას აქვს, ვიღაცას არა. აი მაგალითად, მე წამიკითხავს ნაწარმოები, რომელიც თურმე იუმორისტულად არის დაწერილი, მაგრამ ვერ მივხვდი, გერმანული იუმორია ასეთი. ასევე, ეთნიკური იუმორიც თავისებურია, ის რაც ერთ ადგილას სასაცილოა, მეორეგან სრულიად შეუსაბამოა.
,,ხშირად, იუმორი არის თავდაცვის საშუალება. აი, ახლა მე რომ ჩამოვვარდე ამ სკამიდან, შევეცდები გავიცინო, რადგან ამ მარცხის გადაფარვას იუმორით შევძლებ. მაგალითად, საშუალო ასაკის მასწავლებელი, რომელიც მარტოა სახლში და დაჯდომის დროს ჩაუტყდა სკამი, არაფერს იტყვის, შეიძლება ქმარი მოიხსენიოს, რატომ არ იყიდა სკამიო და ა.შ. ის არ ეცდება იუმორი შემოიტანოს მოქმედებაში. ასევე იქნება პირველ კლასელებთან, რადგან ამ ბავშვების წინ ეს მარცხი მის თვითშფასებას ზიანს არ მიაყენებს, მაგრამ თუ იგივე მოხდა თანამშრომლების თანდასწრებით, მაშინვე დაიწყებს სიცილს,'' - დასძინა გაგა ნიჟარაძემ.
რამდენად შეიძლება დაცინვა იყოს მსუბუქი?
,,თუ რომის პაპს დასცინებ - ერთია და თუ შენს მეგობარს - მეორე. ყველაფრის იუმორში გადატანა მეგობრულ ურთიერთობას შესაძლოა აძლიერებდეს, მაგრამ ქორწინებაში არამომგებიანია. თუ პრობლემა იუმორში გადაჰყავს ქმარს, ცოლი ამას ვერ გაუგებს. ასე რომ, იუმორს თავისი ადგილი აქვს.
ასევე, არსებობს შავი იუმორი, როდესაც ვიცინით ისეთ რამეზე, რაზეც არ უნდა ვიცინოდეთ. შავი იუმორის განსაზღვრებაა ასეთი, რომ ის ჰგავს ფეხებს, ზოგს აქვს, ზოგს არა. ცნობილია, რომ შავკანიანები, შავკანიანების შესახებ ანეგდოტებზე არანაკლებად იცინიან, ვიდრე თეთრკანიანები. ეს იმის მაჩვენებელია რომ ორ ერს შორის გარკვეული დაძაბულობა არსებობს, მაგრამ სერიოზული არა. აი, ოსური ანეგდოტები იმ დღეს მოისპო, როდესაც ცხელ ფაზაში გადავიდა ქართულ-ოსური ურთიერთობები.
ბატონი ზიგმუნდ ფროიდი ამბობდა, რომ ანეგდოტის სამი ძირითადი თემა არსებობს: სექსი, ტუალეტი და პოლიტიკა. დიდი ხანია აღარ გამიგია პოლიტიკაზე ანეგდოტები (როგორც ორთქლის გამოშვების საშუალება), რაც შეიძლება იმის ნიშანი იყოს რომ არ ვართ ისე ცუდად, რომ ეს დაგვჭირდეს. ადამიანს, რომელსაც თვითონ უფლებები დათრგუნული აქვს და არ არის კარგად, ყველაზე ძლევამოსილი ფიგურა გამოჰყავს ისე, როგორც იდიოტი.''
,,ინტერნეტის დიდი ჭია არ ვარ და კარგად არ ვიცნობ ამ სამყაროს, მაგრამ შემიძლია ვთქვა, რომ როდესაც პასუხისმგებლობა მოხსნილია (ანონიმურობიდან გამომდინარე), ადამიანი აკეთებს უფრო უარყოფითს, ვიდრე მაშინ როდესაც ეშინია რომ გამოიჭერენ.''
