Baby Bag

„7 წლის ვიყავი, როდესაც ფიზიკურად შემეხო გამზრდელის მეორე ქმარი“ - „მასტერშეფის“ მონაწილე ბავშვობის წლებზე

გადაცემა „მასტერშეფის“ მონაწილე, 29 წლის მარტა ბარამიძე თავისი ბავშვობის უმძიმეს წლებს იხსენებს:

„ჩემი ბავშვობა იყო ძალიან განსაკუთრებული, თუმცა, სამწუხაროდ, არა კარგის მხრივ. ჩემი ბავშვობა არ იყო ისეთი ნათელი, ბედნიერი და მხიარული, როგორიც არის ხოლმე... დღემდე არ ვიცნობ და არ ვიცი, ვინ არიან ჩემი მშობლები, არასდროს მინახავს ისინი, თუმცა თვალი ყოველთვის ეძებს მათ. რამდენადაც მე ვიცი, როდესაც გავჩნდი, მიმყიდეს ერთ ქალს, ვისთანაც გავატარე ბავშვობის წლები. გარემო, სადაც ვიზრდებოდი, საკმაოდ მძიმე და რთულად ასატანი იყო. გადავიტანე ფიზიკური და მორალური ძალადობა... თავს ვგრძნობდი არასაყვარელ ადამიანად, არამედ საგნად, რომელსაც მათთვის არ გააჩნია არანაირი ემოცია. ჩემი ერთადერთი დანიშნულება იყო, რომ მეარსება ისე, რომ სხვებისთვის ხელი არ შემეშალა. 7 წლის ვიყავი, როდესაც ფიზიკურად შემეხო გამზრდელის მეორე ქმარი. ეს გრძელდებოდა ინტენსიურად. დავისახე მიზანი, რომ მე აქედან უნდა გავქცეულიყავი,იმ გარემოსგან თავი დამეღწია“, - იხსენებს მარტა ბარამიძე.

შეიძლება დაინტერესდეთ

„დღეს ოჯახები ხშირად ელემენტარული რაღაცის გამო ინგრევა... როგორც კი პატარა პრობლემა ჩნდება, იწყება ლაპარაკი ოჯახის დანგრევაზე,“ - დეკანოზი შალვა კეკელია

„დღეს ოჯახები ხშირად ელემენტარული რაღაცის გამო ინგრევა... როგორც კი პატარა პრობლემა ჩნდება, იწყება ლაპარაკი ოჯახის დანგრევაზე,“ - დეკანოზი შალვა კეკელია

დეკანოზმა შალვა კეკელიამ თანამედროვე საზოგადოებაში ოჯახების ნგრევის სიხშირის პრობლემაზე ისაუბრა:

„დღეს ოჯახები ხშირად ელემენტარული რაღაცის გამო ინგრევა. ინგრევა იმის გამო, რომ ადამიანებს ერთმანეთთან პასუხისმგებლობის აღება არ უნდათ. როგორც კი რაღაც პატარა პრობლემა წარმოიშვება ოჯახში, იმ წუთში იწყება ლაპარაკი, რომ მოდი, ოჯახი დავანგრიოთ. საშინელებაა, როდესაც გათავისებული და გააზრებული არ გაქვს ოჯახის შექმნა. ძალიან მძიმე მდგომარეობაში ვარდება ადამიანი, როდესაც ოჯახს გაუაზრებლად ქმნის.

ყველაზე ცუდი ის არის, რომ ადამიანს მეგობარიც არ ჰყავს, რომელმაც შეიძლება ურჩიოს, რომ ოჯახი შეინარჩუნოს. სადაც ვყოფილვარ და მომისმენია, თითქმის ყველა ასე მსჯელობს: „აბა რა, ხომ არ აიტანს ამას? ერთმანეთი ხომ არ უნდა აიტანონ? სჯობს, რომ ოჯახი დაანგრიოს.“ როგორც კი რამე პრობლემა წარმოიქმნება, თითქმის ყველა მეგობარს ურჩევს, რომ ოჯახი დაანგრიოს. ათასში ერთი ადამიანია, რომელიც იტყვის: „მოდი, მოვითმინოთ. ვნახოთ, შეიძლება გამოვასწოროთ.“

მე ბევრი შემთხვევა მქონია, რომ ბევრი ოჯახი გადამირჩენია დანგრევას იმით, რომ რაღაც საერთო გამოგვინახავს ამ ადამიანებს შორის. ერთს დაუთმია, ან მეორეს დაუთმია, ოჯახი შეუნარჩუნებიათ, შვილებიც გაუჩენიათ მერე და დღეს ძალიან ტკბილი ოჯახები აქვთ ამ ადამიანებს. მათ პასუხისმგებლობა აიღეს ერთმანეთზე. ადამიანის წინაშე ვალდებულება იგრძნეს. ადამიანი ხარ მაშინ, როდესაც ვალდებულებებს გრძნობ. დღევანდელ საზოგადოებაში ვალდებულება არავის წინაშე არ გაქვს. ეს მუხტი შემოვიდა ერში, რომ შენ არავის წინაშე ვალდებული არ ხარ, შენ შენი ცხოვრება გაქვს. არ არის კარგი, რომ შენ ცხოვრებაში ვიღაც ერევა, გაკრიტიკებს, ჩხირკედელაობს, გირკვევს საით წახვიდე-წამოხვიდე, რა ჩაიცვა ან არ ჩაიცვა. ეს ძალიან ცუდია, როდესაც ვიღაც შენს ცხოვრებაში ერევა, მაგრამ როდესაც შენ ადამიანი ხარ, შენ გაქვს პასუხისმგებლობა საზოგადოების წინაშე, ოჯახის წინაშე, ღვთის წინაშე. როდესაც შენ ადამიანად თვლი თავს, საზოგადოების ნაწილიც ხარ აუცილებლად.

ოჯახის სიმტკიცე და სიძლიერე მოდის ერთმანეთის სიყვარულიდან, ერთმანეთისთვის დათმობიდან. სიყვარული არის ღმერთი. თუ საღმრთოდ აკეთებ ყველაფერს და ღმერთით აკეთებ, მაშინ მტკიცედ გაქვს ყველაფერი გათავისებული,“- მოცემულ საკითხზე მამა შალვა კეკელიამ „მედია-კავშირი ობიექტივის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო: ​„მედია-კავშირი ობიექტივი“

წაიკითხეთ სრულად