Baby Bag

„ბავშვებს ვხედავთ საჭესთან, მძღოლის გვერდით ფანჯრებიდან გადმოწოლილებს... ჩვენთან ბავშვების სიცოცხლე არ არის დაცული,“- ორგანიზაცია „your car seat“-ის წარმომადგენელი ლანა გიორგიძე

„ბავშვებს ვხედავთ საჭესთან, მძღოლის გვერდით ფანჯრებიდან გადმოწოლილებს... ჩვენთან ბავშვების სიცოცხლე არ არის დაცული,“- ორგანიზაცია „your car seat“-ის წარმომადგენელი ლანა გიორგიძე

ორგანიზაცია „your car seat“-ის წარმომადგენელმა ლანა გიორგიძემ საბავშვო სავარძლის გამოყენებასთან დაკავშირებით საქართველოში კანონმდებლობით განსაზღვრული წესების შესახებ ისაუბრა. მან აღნიშნა, რომ ჩვენს ქვეყანაში კანონი მშობლებს სამგზავრო სავარძლის გამოყენებას არ ავალდებულებს, რაც ბავშვის სიცოცხლეს საფრთხის წინაშე აყენებს:

„საქართველოს კანონის თანახმად, სამ წლამდე ასაკის ბავშვი უნდა იჯდეს სავარძელში ან 16 წელზე უფრო დიდი მოზარდის მუხლებზე. ეს ნიშნავს, რომ ჩვენ ამ ბავშვის სიცოცხლეს ვრისკავთ. მუხლებზე ვერ დავიცავთ ბავშვის სიცოცხლეს. შეჯახების დროს ბავშვი ინერციით წავა წინ, ჩვენი წონაც ემატება მას და უფრო დიდი ძალით გადავისვრით ბავშვს. 40 კილომეტრი საათი სიჩქარით თუ მივდივართ და შეჯახება მოხდება, ბავშვის ხელში დაჭერის შანსი იგივეა, რომ 300 კილოგრამი დავიჭიროთ ხელში. ეს ხომ წარმოუდგენელია. შეუძლებელია, რომ ასე უსაფრთხოდ შევინარჩუნოთ ბავშვი ხელში. ამიტომ აუცილებელია, რომ ბავშვი იჯდეს სამგზავრო სავარძელში.

ევროპის ქვეყნებსა და აშშ-ში სავალდებულოა სამგზავრო სავარძლის ტარება. ევროპის ქვეყნებში ეს არის 12 წლამდე, აშშ-ში 8 წლამდე. გარდა ევროპისა და ამერიკისა, ეს სავალდებულოა აზიის ქვეყნებშიც. ჩვენთან კი ბავშვების სიცოცხლე არ არის დაცული, იმიტომ, რომ ეს არ არის სავალდებულო. გარდა სამგზავრო სავარძლებისა, ბავშვებს ვხედავთ საჭესთან, მძღოლის გვერდით ფანჯრებიდან გადმოწოლილებს. ეს ხომ არ არის ფინანსებთან დაკავშირებული, რომ ჩვენი შვილების სიცოცხლე დავიცვათ და მოვათავსოთ უკანა სავარძელზე,“- მოცემულ საკითხზე ლანა გიორგიძემ საქართველოს პირველი არხის გადაცემაში „ახალი დღე“ ისაუბრა.

წყარო:​ „ახალი დღე“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„თანამედროვე ბავშვების აზროვნება უფრო დაწინაურებულია, ამათ უფრო მეტი ნიჭიერება მოაქვთ, ვიდრე ჩემმა თაობამ მოიტანა,“ - შალვა ამონაშვილი

პედაგოგი და ფსიქოლოგი შალვა ამონაშვილი „იმედის დღეში“ თანამედროვე ბავშვებთან ურთიერთობის და მათთან გამოყენებული სწავლების ახალი მეთოდების შესახებ საუბრობს. ის აღნიშნავს, რომ ბავშვებს ფიქრი არ უყვართ და ისინი დაფიქრებას უნდა მივაჩვიოთ:

„ბავშვის წესი ასეთია: არ ფიქრობს და ამბობს. კითხვას რომ აძლევს მასწავლებელი, ბავშვს არც ესმის რა იკითხა და ხელს იწევს უკვე, განსაკუთრებით პირველ კლასში. მას ხელის აწევა უფრო მნიშვნელოვნად მიაჩნია. ბავშვი ხომ უნდა შევაჩვიოთ, რომ ჯერ მოიფიქროს. ბავშვს თითებს ვუჩვენებ, ჯერ ერთს, მერე ორს, მერე ისევ ორს, ის კი სამს იძახის. შემდეგ ვაფრთხილებ, რომ ჯერ დაინახოს და მერე თქვას, მაგრამ სწრაფად. ენა არ უნდა გისწრებდეს. ჩვენი ცხოვრების მრავალი შეცდომა ენით არის გამოწვეული.“

შალვა ამონაშვილის თქმით, როდესაც მასწავლებელი კითხვას სვამს, ბავშვებმა მას პასუხები ჩუმად უნდა გასცენ, რათა კლასმა მოტივაცია არ დაკარგოს:

„როდესაც პასუხი უნდა მივიღოთ, თუ ერთი ბავშვი ხმამაღლა იტყვის, სხვა ბავშვებისთვის ეს ამოცანა დაკარგავს მნიშვნელობას. თუ ბავშვი მოდის ჩემთან და სწორ პასუხს ჩურჩულით მეტყვის, მივხვდები, რომ ის ძლიერია. ამიტომ, უნდა დავაბნიო ბავშვი, უფრო მეტ სიძნელეს შევაჭიდო. ვეტყვი, რომ არ არის მართალი და კიდევ გადაამოწმოს, ასე ავუმაღლებ თამასას. თუ ვინმეს უჭირს და მეჩურჩულება, მას მისახვედრ კითხვას მივცემ. ასე გამოვა, რომ ერთი გაკვეთილი ყველასთვის ცალ-ცალკე გაკვეთილია.“

შალვა ამონაშვილის თქმით, მთავარია, რომ ბავშვს აზროვნების წესი განვუვითაროთ:

„თუ ჩვენ ბავშვს არ განვუვითარეთ აზროვნების წესი, ის ბევრს ვერაფერს მოიგებს ცხოვრებაში. მიხვედრა, განცდა, სწრაფად ამოხსნა, ძლიერი ინტერესის გაჩენა, ეს ყველაფერი აზროვნების ატრიბუტიკაა. ამას ვცდილობ ბავშვებთან. ასეთი გაკვეთილი 100 რომ ჩავუტარო, ბავშვები სულ სხვა გახდებიან. ბავშვს სითამამე უნდა შესძინო, უნდა უთხრა: „შენ ნუ გეშინია!“ ბავშვს უნდა ურჩიო, რომ მოესიყვარულოს მაგალითს, ჯადოსნურ კვადრატს, საკუთარ თავს უთხრას: „მე მათემატიკოსი ვარ, მე მიყვარს სიძნელე.“ მე გავამხნევე ბავშვი, რომ არ გამემხნევებინა ბავშვები, ბევრი ამოცანას ვერ გაიგებდა.“

„თანამედროვე ბავშვები ჩემი თაობის ბავშვებისგან განსხვავდებიან. მეც ხომ ვიყავი მეოთხე კლასში, მე ასეთ დავალებას მასწავლებელი ვერ მომცემდა, განა იმიტომ, რომ ვერ მოძებნიდა. მე ვერ ამოვხსნიდი, ის ვერ მიმიყვანდა ამ დონემდე. თითქოს ჭკვიანი კაცი ვარ, მაგრამ მე სხვა თაობა ვარ. თანამედროვე ბავშვების აზროვნება უფრო დაწინაურებულია, ამათ უფრო მეტი ნიჭიერება მოაქვთ, ვიდრე ჩემმა თაობამ მოიტანა. ეს თაობა უნდა იყოს არა მომხმარებელი, არამედ მწარმოებელ-შემქმნელი, აღმომჩენი. ამ ახალ თაობას როგორი პედაგოგიკა უნდა? გამოადგებათ თითის ქნევის პედაგოგიკა, ნიშნების პედაგოგიკა? აბა გაკვეთილი მომიყევიო, ამის პედაგოგიკა გამოადგებათ? არა! ახალ ბავშვს ახალი პედაგოგიკა უნდა. ახალი პედაგოგიკა წიგნებში კი არ არის, მასწავლებლის სულში და გულშია,“ - აღნიშნავს შალვა ამონაშვილი.

წყარო: ​იმედის დღე


წაიკითხეთ სრულად