Baby Bag

„დღეს ოჯახები ხშირად ელემენტარული რაღაცის გამო ინგრევა... როგორც კი პატარა პრობლემა ჩნდება, იწყება ლაპარაკი ოჯახის დანგრევაზე,“ - დეკანოზი შალვა კეკელია

„დღეს ოჯახები ხშირად ელემენტარული რაღაცის გამო ინგრევა... როგორც კი პატარა პრობლემა ჩნდება, იწყება ლაპარაკი ოჯახის დანგრევაზე,“ - დეკანოზი შალვა კეკელია

დეკანოზმა შალვა კეკელიამ თანამედროვე საზოგადოებაში ოჯახების ნგრევის სიხშირის პრობლემაზე ისაუბრა:

„დღეს ოჯახები ხშირად ელემენტარული რაღაცის გამო ინგრევა. ინგრევა იმის გამო, რომ ადამიანებს ერთმანეთთან პასუხისმგებლობის აღება არ უნდათ. როგორც კი რაღაც პატარა პრობლემა წარმოიშვება ოჯახში, იმ წუთში იწყება ლაპარაკი, რომ მოდი, ოჯახი დავანგრიოთ. საშინელებაა, როდესაც გათავისებული და გააზრებული არ გაქვს ოჯახის შექმნა. ძალიან მძიმე მდგომარეობაში ვარდება ადამიანი, როდესაც ოჯახს გაუაზრებლად ქმნის.

ყველაზე ცუდი ის არის, რომ ადამიანს მეგობარიც არ ჰყავს, რომელმაც შეიძლება ურჩიოს, რომ ოჯახი შეინარჩუნოს. სადაც ვყოფილვარ და მომისმენია, თითქმის ყველა ასე მსჯელობს: „აბა რა, ხომ არ აიტანს ამას? ერთმანეთი ხომ არ უნდა აიტანონ? სჯობს, რომ ოჯახი დაანგრიოს.“ როგორც კი რამე პრობლემა წარმოიქმნება, თითქმის ყველა მეგობარს ურჩევს, რომ ოჯახი დაანგრიოს. ათასში ერთი ადამიანია, რომელიც იტყვის: „მოდი, მოვითმინოთ. ვნახოთ, შეიძლება გამოვასწოროთ.“

მე ბევრი შემთხვევა მქონია, რომ ბევრი ოჯახი გადამირჩენია დანგრევას იმით, რომ რაღაც საერთო გამოგვინახავს ამ ადამიანებს შორის. ერთს დაუთმია, ან მეორეს დაუთმია, ოჯახი შეუნარჩუნებიათ, შვილებიც გაუჩენიათ მერე და დღეს ძალიან ტკბილი ოჯახები აქვთ ამ ადამიანებს. მათ პასუხისმგებლობა აიღეს ერთმანეთზე. ადამიანის წინაშე ვალდებულება იგრძნეს. ადამიანი ხარ მაშინ, როდესაც ვალდებულებებს გრძნობ. დღევანდელ საზოგადოებაში ვალდებულება არავის წინაშე არ გაქვს. ეს მუხტი შემოვიდა ერში, რომ შენ არავის წინაშე ვალდებული არ ხარ, შენ შენი ცხოვრება გაქვს. არ არის კარგი, რომ შენ ცხოვრებაში ვიღაც ერევა, გაკრიტიკებს, ჩხირკედელაობს, გირკვევს საით წახვიდე-წამოხვიდე, რა ჩაიცვა ან არ ჩაიცვა. ეს ძალიან ცუდია, როდესაც ვიღაც შენს ცხოვრებაში ერევა, მაგრამ როდესაც შენ ადამიანი ხარ, შენ გაქვს პასუხისმგებლობა საზოგადოების წინაშე, ოჯახის წინაშე, ღვთის წინაშე. როდესაც შენ ადამიანად თვლი თავს, საზოგადოების ნაწილიც ხარ აუცილებლად.

ოჯახის სიმტკიცე და სიძლიერე მოდის ერთმანეთის სიყვარულიდან, ერთმანეთისთვის დათმობიდან. სიყვარული არის ღმერთი. თუ საღმრთოდ აკეთებ ყველაფერს და ღმერთით აკეთებ, მაშინ მტკიცედ გაქვს ყველაფერი გათავისებული,“- მოცემულ საკითხზე მამა შალვა კეკელიამ „მედია-კავშირი ობიექტივის“ ეთერში ისაუბრა.

წყარო: ​„მედია-კავშირი ობიექტივი“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„რჩევის მიცემა: „მე შენს ადგილას ამას ვიზამდი,“ არის შეცდომა კომუნიკაციის,“ - მარინა კაჭარავა

„რჩევის მიცემა: „მე შენს ადგილას ამას ვიზამდი,“ არის შეცდომა კომუნიკაციის,“ - მარინა კაჭარავა

ფსიქოლოგმა მარინა კაჭარავამ იმ ადამიანების შესახებ ისაუბრა, რომლებსაც გადაწყვეტილების მიღება აშინებთ. მისი თქმით, მსგავს ადამიანებს ყოველთვის სჭირდებათ დირიჟორი, რომელიც მათ უხელმძღვანელებს:

„არსებობს ასეთი დაავადება, აბულია ჰქვია. ადამიანი ვერ იღებს გადაწყვეტილებას, არ შეუძლია. არ შეუძლია იმიტომ, რომ თუ ვინმე არ მოქაჩავს და არ წაიყვანს, ისე ვერ მიდის. ეს არის ინფანტილიზმის ერთ-ერთი გამოხატულება. ​მას მუდმივად სჭირდება დირიჟორი, სცენარისტი, ადამიანი, ვინც მას სადღაც წაუძღვება. არსებობს მთელი რიგი ტექნიკები გადაწყვეტილების მისაღებად. კვადრატში ჩავწეროთ ყველა დადებითი და უარყოფითი მხარე, სქემა კეთდება. დადებითია ნებისმიერი რამ, რაც შეიძლება იყოს კარგი ამ არჩევანის დროს.“

მარინა კაჭარავამ აღნიშნა, რომ ადამიანისთვის რჩევის მიცემა რთულია და ამ კუთხით ხშირად შეცდომას ვუშვებთ:

„ძალიან რთულია რჩევა მისცე ადამიანს. როდესაც რჩევას გეკითხებიან, ერთი ისაა, რომ ის არ შეასრულებს. თუ შეასრულა და ცუდად გამოვიდა, შენ დაგაბრალებს. თუ კარგად გამოვიდა, იტყვის, რომ მე მაინც ასე ვაპირებდი და იმისთვის არ მომისმენია. რჩევის მიცემა: „მე შენს ადგილას ამას ვიზამდი,“ ​ეს არის შეცდომა კომუნიკაციის. თვითონ რას ფიქრობს ადამიანი, თვითონ როგორ ფიქრობს, მისთვის რა არის უკეთესი, თვითონ გადაწყვიტოს. მშობელზე უკეთ არავინ იცის მის შვილს რა სჭირდება. ვერავის მე ჭკუას ვერ ვასწავლი, ბუნებრივია. არც არის საჭირო. ლაპარაკია იმაზე, რომ ბავშვს მივცეთ ალტერნატივა, არჩევანის საშუალება. მისი არა მივიღოთ. თუ ეს სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან თემას ეხება, ამ შემთხვევაში, რა თქმა უნდა, ვერ განვიხილავ და არ განვიხილავ ამას. ბავშვი რომ ფანჯარაზე აძვრება, იქ მასთან პოლემიკაში არ შედიხარ. მოკიდებ ხელს და ჩამოსვამ.“

„ცხოვრებისეულ საკითხებში უნდა მივცეთ არჩევანი, რა ჩაიცვას, რა ჭამოს. შეიძლება მეტი არაფერი არ მაქვს და ნუ შეჭამს მაშინ. არაფერი არ მოუვა ერთხელ რომ არ შეჭამოს. ეს უნარები ბავშვობიდანვე მუშავდება. როდესაც ის გაიზრდება, ვექტორი გადის გარეთ. თავიდან მშობელია ავტორიტეტი, მერე მოდის მასწავლებელი. ძალიან დიდი ბედნიერებაა კარგი პედაგოგი რომ ჰყავს ბავშვს, კარგი დამრიგებელი და კარგი ქართულის მასწავლებელი. 11-12 წლიდან ბავშვები ავტორიტეტებს კარგავენ მეტ-ნაკლებად. მშობელი ძალიან უნდა ეცადოს, რომ დარჩეს ავტორიტეტად. მე ხშირად ვამბობ ხოლმე: ნუ დააძახებინებთ შვილებს სახელებს. ​დედა და მამა ერთადერთია ამქვეყანაზე. ეს არის ის, რასაც სხვას ვერასდროს ვერ დაუძახებ. მშობელი უნდა დარჩეს ავტორიტეტად, გადამწყვეტ სიტყვას ის უნდა ამბობდეს, მაგრამ ბავშვს უსმენდეს,“ - აღნიშნულ საკითხებზე მარინა კაჭარავამ საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „განთიადი“ ისაუბრა.

წყარო:​ „განთიადი“

წაიკითხეთ სრულად