Baby Bag

„შვილიშვილი შვილზე ტკბილიაო, ყველა ბაბუა ამას მეუბნება,“ - ფსიქოლოგი ზურა მხეიძე

„შვილიშვილი შვილზე ტკბილიაო, ყველა ბაბუა ამას მეუბნება,“ - ფსიქოლოგი ზურა მხეიძე

ფსიქოლოგმა ზურა მხეიძემ ხანდაზმულობასთან და საპენსიო ასაკთან შეგუების უნარების მიხედვით ქალებსა და მამაკაცებს შორის არსებული განსხვავებების შესახებ ისაუბრა:

„ქალები უფრო ადაპტირებულები არიან ამასთან. საპენსიო ასაკში, სამსახურიდან თუ გამოუშვეს ქალი, მას შეუძლია დატვირთვა უფრო სწრაფად აკრიფოს, ბავშვს მოუაროს, სახლი დაალაგოს. მას ფუნქცია აქვს. კაცმა არ იცის რა გააკეთოს. სამსახური არ აქვს და ბოდიალს იწყებს სახლში, ფეხებში გედება.“

ზურა მხეიძის თქმით, ბაბუებს შვილიშვილები ფუნქციას სძენენ, რის გამოც მათ ისინი განსაკუთრებუთ უყვართ:

„ამიტომ უხარიათ ბაბუებს შვილიშვილები. შვილები დიდი ჰყავს, არავინ ეფერება. ერთი სული აქვს შვილიშვილი ჰყავდეს, იმიტომ, რომ შვილიშვილს უყვარს ბაბუ. მე ბაბუა ჯერ არ ვარ, მაგრამ ბაბუებს რომ ვეკითხები, შვილიშვილი შვილზე ტკბილიაო, ყველა ამას მეუბნება. სულ სხვა განცდააო, ამბობენ. ფუნქციას ნახულობს ადამიანი.“

„კაცისთვის სამსახურიდან გათავისუფლება უფრო რთულად ასატანია. სამსახური რომ არ აქვს კაცს, იმის გამო, რომ „ამტკიცოს, რომ კაცია,“ სახლში ყვირის, სვამს. სხვანაირად ვერაფერს ვერ ამტკიცებს,“- აღნიშნა ზურა მხეიძემ.

წყარო: ​„აზროვნების აკადემია“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ეს არის მოუნელებელ ტრავმაზე ახალი რეტრავმატიზაცია,“- ფსიქოლოგი მარინა კაჭარავა

„ეს არის მოუნელებელ ტრავმაზე ახალი რეტრავმატიზაცია,“- ფსიქოლოგი მარინა კაჭარავა

ფსიქოლოგმა მარინა კაჭარავამ იმ ზეგავლენის შესახებ ისაუბრა, რომელსაც უკრაინაში მიმდინარე ომი ადამიანების ფსიქიკაზე ახდენს:

„ეს რეტრავმატიზაცია ჩვენზე აბსოლუტურად გადმოვიდა. 2008 წლის ამბების განახლება მოხდა. სხეულებრივად იმავე მდგომარეობაშია ძალიან ბევრი ადამიანი ჩავარდნილი. ეს არის 90-იანი წლები, მერე სოხუმის დაცემა, ცხინვალის ომი, უკრაინა. ბევრი ადამიანი არის ამ ყველაფრის მომსწრე. ეს არის მოუნელებელ ტრავმაზე ახალი რეტრავმატიზაცია.“

მარინა კაჭარავას თქმით, მსგავსი დიდი სტრესის პირობებში ადამიანები რამოდენიმე ფაზას გადიან:

„გლობალურ დონეზე არის განგაშის ფაზა, გაფრთხილების ფაზა, რომელიც იწყება. შემდგომში ყველა დაეხმარება, გაუგზავნის დახმარებას, როგორც ჩვენგან იგზავნება რაღაც. ეს როდესაც გაივლის, მოდის საოცარი სიცარიელის და ფრუსტრაციის განცდა. ის, რაც დაემართათ ჩვენს დევნილებს. შემდეგ ეს განცდა შოკიდან ბრაზში გადადის: „რატომ მე?“ ჯერ არ გჯერა. ბრაზობ: რატომ დამემართა მე. მერე ეს სევდაში გადადის და მერე ადაპტაციაში.“

„ჩვენ გვგონია, რომ პანიკა არ არის, მაგრამ სადაც ბავშვები იხოცებიან და ბავშვი მიწისქვეშა გადასასვლელში იბადება, როგორ შეიძლება არ იყოს პანიკა?! ეს არის მობილიზაცია, რაც სტრესმა იცის. გვერდით უნდა დავუდგეთ ერთმანეთს, ვილოცოთ და ვიზრუნოთ ერთმანეთისთვის,“- აღნიშნულ თემაზე მარინა კაჭარავამ საპატრიარქოს ტელევიზიის გადაცემაში „განთიადი“ ისაუბრა.

წყარო: ​„საპატრიარქოს ტელევიზია“

წაიკითხეთ სრულად