Baby Bag

ქალს, რომელსაც 15 წლის შვილი ტელეფონის გამო მოუკლეს, სურს, რომ სუროგაციის გზით დედა კიდევ ერთხელ გახდეს

ქალს, რომელსაც 15 წლის შვილი ტელეფონის გამო მოუკლეს, სურს, რომ სუროგაციის გზით დედა კიდევ ერთხელ გახდეს

ეკა ქოჩორაშვილს ხუთი წლის წინ 15 წლის შვილი ტრაგიკულად დაეღუპა. არასრულწლოვანი თანატოლებმა მობილური ტელეფონის წართმევის მიზნით მოკლეს. ეკა ქოჩორაშვილს სურს, რომ სუროგაციის გზით დედა მეორედ გახდეს:

„ჩვეულებრივი დღე გათენდა, ეს იყო კვირა დღე, კარგად მახსოვს. არ უყვარდა ქუჩაში სიარული. არ მოსწონდა ქუჩური ყოფა, სკოლიდან სახლში მოდიოდა, მასწავლებლებთან დადიოდა და ასე ატარებდა დროს. სამის-ნახევრისკენ წავიდა იმ ავბედით დღეს, მეგობრებს იყო შეპირებული. რატომღაც არ გვინდოდა, რომ გაგვეშვა. არც ზედმეტად დამირეკავს, უბრალოდ, რომ შებინდდა, დავურეკეთ, რომ მივაკითხავდით. მან ამაზე უარი განაცხადა. ცოტა ხანში პოლიციამ დარეკა. წარმოუდგენელია, რომ XXI საუკუნეში თანატოლი ასე გაიმეტო ტელეფონის გამო, ეს იყო გამიზნული მკვლელობა.“

„თავიდან ჩვენ არ გვითხრეს. ნათესავებმა, ახლობლებმა იცოდნენ. 3 მარტს 16 წლის გახდებოდა ჩემი შვილი. 12 თებერვალს შეწყდა ეს ყველაფერი. ეს იყო ერთადერთი შვილი, რომელიც გვყავდა. დამნაშავეები 18 და 15 წლის იყვნენ. მე დიდხანს ვლოცულობდი მათთვის. კარგი დრო აქვთ მიცემული, რომ სულის გადასარჩენად იზრუნონ. მე ვთვლი, რომ ამ დროს დედაც უნდა ისჯებოდეს, იმიტომ, რომ ბავშვი მკვლელად არასდროს არ იბადება. ახლობლების, თანამშრომლების, მეგობრების, ოჯახის დახმარებით გავაგრძელე ცხოვრება. ჩვენ ვსინჯეთ ინ ვიტრო განაყოფიერება, მაგრამ არ გამოგვივიდა,“- პირადი ტრაგედიის შესახებ ეკა ქოჩორაშვილმა ტელეკომპანია „მთავარის“ გადაცემაში „სხვა ნანუკა“ ისაუბრა.

გადაცემის მსვლელობისას ქალბატონმა დარეკა, რომელიც ორჯერ იყო სუროგატი და განაცხადა, რომ მზად არის ეკა ქოჩორაშვილისთვის სრულიად უსასყიდლოდ იყოს სუროგატი დედა.

წყარო: ​„სხვა ნანუკა“

შეიძლება დაინტერესდეთ

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა

„ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი“ - ემიგრანტი დედა
რთული ეკონომიკური პირობების გამო საქართველოდან უამრავი ქალი ემიგრაციაშია წასული. იმისთვის, რომ შვილებს უკეთესი მომავალი შეუქმნან, იძულებულები არიან, ​მათგან ათასობით კილომეტრით შორს იყვნენ. ერთ-ერთია ნინო ქვათაძე, რომელიც ექვსი წლის წინ წავიდა იტალიაში სამუშაოდ. მას ოთხი შვილი და ორი შვილიშვილი ჰყავს.
„2014 წელს ჩამოვედი იტალიაში. ემიგრაციაში ყოფნის მთავარი მიზანი შვილების სწავლაზე ზრუნვაა. უამრავი ხარჯია სწავლასთან დაკავშირებული. ეს ხარჯები კიდევ უფრო ორმაგდება, თუ საცხოვრებელი ბინა არ გაქვს. მინდა, შვილებს უკეთესი მომავალი შევუქმნა. იმედი მაქვს, ერთ დღეს საცხოვრებელ ბინასაც შევუძენ“, - გვეუბნება ნინო.
იგი ემიგრაციაში ყოფნასთან დაკავშირებულ სირთულეებზე გვესაუბრება და აღნიშნავს, რომ ყველაზე ძნელი შვილებისგან განშორება აღმოჩნდა.
„ყველაზე რთულია შვილებისა და ახლობლებისგან შორს ყოფნა. უცხო კულტურაში, უცხო ხალხში გიწევს ყველაფერის თავიდან დაწყება. ისინი თანასწორად არ აღგიქვამენ, ფიქრობენ, რადგან უცხოელი ხარ, არაფერი არ იცი. ენის არცოდნა კი ამ ყველაფერს უფრო ართულებს. პირველი ორი წელი ძალიან მიჭირდა, ერთი სული მქონდა, როდის წამოვიდოდი სამშობლოში, მერე თანდათან ეჩვევი ყველაფერს, თუმცა შვილებისგან შორს ყოფნას ვერასდროს შეეჩვევი,“ - გვიყვება ნინო.
ემიგრაციაში წასვლის შემდეგ ნინომ საქართველოში ჩამოსვლა ვერც ერთხელ ვერ მოახერხა. 6 წელია, არ უნახავს შვილები. როგორც აღნიშნავს, განშორებას ვერ ეჩვევა და სწორედ ამიტომ დღეში არაერთხელ ეხმიანება მათ...

„ბავშვები ძალიან განიცდიან დედისგან შორს ყოფნას, ეს დიდი სტრესია მათთვის. მუდმივად სჭირდებათ დედის გვერდით ყოფნა, რჩევა-დარიგება და მხარდაჭერა. დედა მათთვის მთავარი დასაყრდენია. განსაკუთრებით უმცროს გოგონას გაუჭირდა ჩემგან შორს ყოფნა, 14 წლის იყო, როცა წამოვედი და დედის მოვალეობის რაღაც ნაწილის შეთვისება მოუწია. არც ერთი დედა არ უნდა იყოს შორს შვილებისგან შორს, მაგრამ იძულებულები ვართ ასე ვიცხოვროთ. ყოველდღე 10-ჯერ ან 20-ჯერ მაინც ვურეკავ, ვკითხულობ, ეძინათ თუ არა, ჭამეს თუ არა. შეიძლება, ეს შემაწუხებელიც იყოს მათთვის, მაგრამ მე ხომ დედა ვარ?! ვცდილობ, დედისგან შორს ყოფნა არ იგრძნონ. ამიტომ ხშირად ველაპარაკები, ვიზიარებ მათ განცდებს, ემოციებს, ვუსმენ მათ პრობლემებს და ვაძლევ რჩევებს,“ - ამბობს ნინო.

კითხვაზე, რას ურჩევდა ემიგრანტ დედებს, ასე გვპასუხობს: 
„ყველას საქმე ინდივიდუალურია, ამიტომ რთულია სხვას რჩევა მისცე. ერთადერთი, რისი თქმაც შემიძლია, ისაა, რომ, მიუხედავად დიდი მანძილისა, რაც შეიძლება ახლოს უნდა იყვნენ, მოუსმინონ და გაუგონ შვილებს.“
ავტორი: სოფიკო ტაბატაძე
წაიკითხეთ სრულად