Baby Bag

​„თუ ბედავ სწავლებას, თავადაც არასდროს შეწყვიტო სწავლა“ - პედაგოგების მოხალისეობრივი შრომა პანდემიის პირობებში

​„თუ ბედავ სწავლებას, თავადაც არასდროს შეწყვიტო სწავლა“ - პედაგოგების მოხალისეობრივი შრომა პანდემიის პირობებში

„მოტივირებულ პედაგოგთა კლუბი“, რომელიც სოციალურ ქსელში, Facebook-ზე შეიქმნა, ინფორმაციული და საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების პედაგოგების - ნატალია თურქაძისა და მზია კახაძის მიერ, 24 ათასზე მეტ პედაგოგს აერთიანებს. ჯგუფის ერთ-ერთი მთავარი მიზანია, დაეხმაროს პედაგოგებს, გაუმკლავდნენ იმ გამოწვევებს, რომელსაც „მასწავლებლის საქმიანობის დაწყების, პროფესიული განვითარებისა და კარიერული წინსვლის სქემა“ სთავაზობს, განვითარდეს პედაგოგებს შორის თანამშრომლობითი გარემო და გაუმჯობესდეს მოსწავლეთა აკადემიური შედეგები.

  

ჯგუფის ერთ-ერთმა ხელმძღვანელმა ნატალია თურქაძემ ჩვენთან ისაუბრა იმ გამოწვევებზე, რომელთა წინაშეც აღმოჩდნენ პანდემიის პერიოდში:

„მოგეხსენებათ, პანდემიამ ახალი გამოწვევების წინაშე დაგვაყენა. ჩვენ, პედაგოგებს გამუდმებით გვიწევს ახალ-ახალი უნარ-ჩვევების გამომუშავება, სხვადასხვა პლატფორმის ათვისება სასწავლო რესურსების მოსამზადებლად. ჯონ კოტონ დანას გამონათქვამი - „თუ ბედავ სწავლებას, თავადაც არასდროს შეწყვიტო სწავლა“ ჩვენი ჯგუფის დევიზია და ჩვენც ვიზიარებთ ამ მოსაზრებას. ვფიქრობთ, სწორედ ამიტომ არის მნიშვნელოვანი ისეთი ურთიერთობების განვითარება, რაც ხელს შეუწყობს მასწავლებლებს შორის თანამშრომლობის განვითარებას, რომელიც ზრდის პედაგოგის პროფესიული განვითარების ტემპს, თავის მხრივ კი, ეს იმას ნიშნავს, რომ სკოლა იღებს მაღალკვალიფიციურ მასწავლებელს, რაც პირდაპირ კავშირშია მოსწავლის დადებით აკადემიურ შედეგთან.

მეგობრები ერთმანეთთან საუბრისას ხშირად ვიხსენებთ რონალდ ბარტის სიტყვებს, რომელიც თანამშრომლობის საჭიროებას შემდეგნაირად აფასებს: „საინტერესოა, რამდენი ბავშვის ცხოვრებას გავხდით წარმატებულს, თუ მასწავლებლები ერთმანეთს გავუზიარებდით იმას, რაც ვიცით“. სწორედ, ამიტომ ქალბატონ მზიასთან ერთად მოვიდა იდეა - ჩვენი კოლეგებისთვის შეგვეთავაზებინა ტრენინგები, ვებინარები და შეხვედრები სხვადასხვა თემაზე. ამისათვის Teams-ში შეიქმნა იგივე დასახელების ჯგუფი, სადაც ძალიან სწრაფად მოხდა პედაგოგების გაწევრიანება და ნოემბრის თვიდან ჯგუფმა ინტენსიურად დაიწყო შეხვედრების განხორციელება. დღემდე ჩატარებული გვაქვს 15 შეხვედრა სხვადასხვა თემაზე, სადაც ერთმანეთს ვუზიარებთ პროფესიულ გამოცდილებას. დაინტერესება იმდენად დიდია, რომ თავდაპირველად პირველივე კვირას მოგვიწია 3-4 შეხვედრის ჩატარება. ჩვენი ჯგუფის მეშვეობით ჩავატარეთ გამოკითხვები, თუ რომელ თემებზე სურდათ პედაგოგებს ტრენინგები. თითოეული მასწავლებელი დაინტერესებულია, რაც შეიძლება მეტად დაეუფლოს ახალ ტექნოლოგიებს, გაიგოს მეტი და სიახლეები დანერგოს თავის პრაქტიკაში, რაც მიმართულია სწავლებისა და კლასის მართვის სტრატეგიების გაუმჯობესებისკენ. ჩვენი მიზანიც ეს არის - კოლეგათა თანამშრომლობა მხოლოდ შეხვედრების დონეზე არ დარჩეს და იგი გაგრძელდეს საკლასო ოთახებსა (იმედია, მალე დავბრუნდებით) და ყოველდღიურ სამუშაო პროცესში,“ - აღნიშნა ნატალია თურქაძემ.

მისივე თქმით, მომავალშიც ბევრ სიახლეს შესთავაზებენ კოლეგებს:

„პედაგოგისთვის მნიშვნელოვანია პროფესიული ქცევა და პროფესიულ განვითარებაზე მუდმივი ზრუნვა. ყველას მოგეხსენებათ, რომ პირველ მათგანს არეგულირებს „მასწავლებლის ეთიკის კოდექსი“. რაც შეეხება პროფესიულ განვითარებაზე ზრუნვას, იგი გულისხმობს პედაგოგიური პრაქტიკის გაუმჯობესებისკენ მუდმივ სწრაფვას, რომელიც ჯანსაღი, კოლაბორაციული თანამშრომლობით მიიღწევა.

აღსანიშნავია ის, რომ შეხვედრების განხორციელებაში სრულად უფასოდ, დიდი დახმარება გაგვიწია სხვადასხვა ტრენერმა და ორგანიზაციამ, რიგითმა პედაგოგებმა. ამისათვის კიდევ ერთხელ გამოვხატავთ უდიდეს მადლიერებას და პატივისცემას მათ მიმართ.

ახალი წლიდან კვლავ ვგეგმავთ მუშაობის გაგრძელებას ამ მიმართულებით და ბევრ სიახლეს შევთავაზებთ ჩვენს კოლეგებს. ბედნიერ შობა-ახალ წელს გისურვებთ, ჯანმრთელობას, სიახარულს, წარმატებას და უფლის წყალობას,“ - აღნიშნა ნატალია თურქაძემ.

თუ გინდათ, რომ განათლების სფეროში მიმდინარე სიახლეების შესახებ ინფორმირებულები იყოთ, მოიწონეთ გვერდი „მასწავლებლების სანდო წყა​რო“

შეიძლება დაინტერესდეთ

​ჩემი პირველი მასწავლებელი

​ჩემი პირველი მასწავლებელი

ჩემი პირველი მასწავლებელი დედაჩემი იყო. მშვიდი და წყნარი, დარდით გატეხილი, თუმცა მაინც მომღიმარი, შავებში ჩაცმული ქალი, ნაადრევი ჭაღარით.

დედას რიტუალი
სოფლის სკოლაში ვსწავლობდი. ნაძვნარში ოდნავ მოჩანდა ორსართულიანი შენობა, რომელსაც უზარმაზარი ეზო და სათამაშო მოედანი ჰქონდა. სკოლის გვერდით მდინარე ჩამოდიოდა და სანამ ღობეს გაავლებდნენ, სათითაოდ გვდარაჯობდნენ ხოლმე მასწავლებლები პირველკლასელებს, ვაითუ, ნაპირს ზედმეტად მივახლოვებოდით.

​დედაჩემს ერთი რიტუალი ჰქონდა. პირველივე დღეს პირველი კლასის ყველა მოსწავლეს ხელს ჩაჰკიდებდა და სკოლის მთელ შემოგარენს შემოატარებდა. ეს შეცნობა იყო. დედა ფიქრობდა, რომ ნამტირალევი, დედებს მონატრებული პატარები უცხო გარემოს უნდა შეჩვეოდნენ, სადაც წლების გატარება მოუწევდათ.
ამის შესახებ მე ცოტა მოგვიანებით გავიგე და დავფიქრდი, როდესაც ერთ-ერთ პირველ დღეს სკოლაში სკოლის მოედანზე მოსეირნე დედა და პატარები შევნიშნე. უცნაურია, რომ მანამდე ამისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია. ცხადია, ჩემი „შეცნობა“ არ მემახსოვრებოდა, თუმცა მახსოვდა ის პირველი დღე, როდესაც სკოლაში ყველაზე თბილი და ყველაზე ლამაზი ოთახის ნაწილი გავხდი.
ფერადი გეომეტრიული ფიგურები
ჩემი კლასი დედასთვისაც პირველი იყო. პირველი „პირველი კლასი“ და ალბათ სწორედ ამიტომ ვიყავით მისთვის განსაკუთრებულები, გამორჩეულები და საუკეთესოები. თვითონ ასე ამბობდა.
დედას პირველ „პირველ კლასში“ ერთი კარადა იდგა, ლამაზი, ნაცრისფერი ფარდებით. ეს კარადა ძალიან ბევრ მნიშვნელოვან და საჭირო რამეს ინახავდა, თუმცა ჩემთვის ყველაზე გამორჩეული მაინც ფერადი გეომეტრიული ფიგურები იყო, რომელთა დახმარებითაც დედამ მათემატიკა გვასწავლა. მე და ჩემს კლასელებს ყოველთვის გვემახსოვრება ის წითელი წრე, მწვანე კვადრატი და ყვითელი სამკუთხედი და დედაჩემი, მუქი ყავისფერი დაფის წინ მდგომი, რომელსაც ჩვენთვის ციფრები გამოჰყავდა.
წლების შემდეგაც, როცა სკოლას ვსტუმრობ, საკუთარ კლასზე მეტად, სწორედ ამ ოთახის დანახვა მახარებს და იმ კარადის, ალბათ, მეათასეჯერ დათვალიერება, სადაც ისევ ისე ლამაზად და ფაქიზად უწყვია დედას ქაღალდის ყუთში წითელი წრე, მწვანე კვადრატი და ყვითელი სამკუთხედი.
პირველი გაკვეთილი პირველი მასწავლებლისგან
მახსოვს, ერთხელ კლასში ვიჩხუბე. ზამთარი იყო. გარეთ თეთრად ბარდნიდა. დიდ შესვენებაზე რაღაცაზე ნაწყენმა ჩემს კლასელს კალამი ვატაკე მუცელში. მან სამაგიერო ხელის კვრით გადამიხადა და მეც თავი ვერ შევიკავე, კედელს შევასკდი. ჩხუბს ჩემი მარჯვენა ყურის ნაწილი შეეწირა, თუმცა ამ ამბავს დედაჩემი დიდად არ აუღელვებია. სისხლი მდიოდა და მტკიოდა და მას მაინც ვუსმენდი, ქალს, მასწავლებელსა და ყველაზე ბოლოს, დედაჩემს, რომელიც მტკიცედ და მკაცრად მიმითითებდა ჩემი არასწორი საქციელისკენ. მაშინ იმ ფაქტმა, რომ დედასთვის სკოლაში არა შვილი, არამედ მისი მოსწავლე ვიყავი, სხვებისგან არაფრით გამორჩეული, ძალიან გამაბრაზა.
მერე ცხადი გახდა, რომ დედაჩემმა მაშინ თავისი პირველი, პერსონალური გაკვეთილი ჩამიტარა, ჯერ როგორც მოსწავლეს და შემდეგ, როგორც შვილს.
ტვირთის შესახებ
ცოტა ხნის წინ ერთმა კარგმა ადამიანმა ახალგაზრდა მასწავლებლებს გვითხრა, რომ ჩვენ ადამიანები, ყველანი ჩვენი ტვირთებით მოვდივართ, თუმცა ეს ტვირთი კლასის კარებთან უნდა დავტოვოთ და მოსწავლეებთან ცარიელი ზურგებით შევიდეთ, რადგან მათ ჩვენი ტვირთების ტარება არ ევალებათ.
ტვირთი დედასაც ჰქონდა, ძალიან მძიმე და ძალიან მტკივნეული. უჭირდა, მაგრამ ყოველი გაკვეთილის წინ სარკესთან იდგა და საკუთარ თავს უმეორებდა, რომ მასწავლებელი იყო და მოსწავლეებს სჭირდებოდა. მან იცოდა, რომ მისი ცხრა მოსწავლე მოთმინებით იცდიდა, სანამ კარი გაიღებოდა და კლასში შავი ტანსაცმლით და ჭაღარა თმით, მომღიმარი ახალგაზრდა ქალი შევიდოდა.
შემდეგ გაცილებით მარტივი იყო. მთავარი კლასის კარებთან იწყებოდა, თუმცა ბევრი სხვა მასწავლებლის მსგავსად, დედაც იხსნიდა თავის ტვირთს და ტოვებდა, ტოვებდა, რათა ცარიელი ზურგით შესულიყო პატარა ადამიანებთან.
ისევ დედას რიტუალი

დედაჩემს ერთი რიტუალი აქვს. სასწავლო წლის პირველ დღეს თავისი პირველკლასელები სასეირნოდ მიჰყავს. ეს შეცნობაა, რომლის დროსაც ნამტირალევი, დედებს მონატრებული პატარები უცხო გარემოს სწავლობენ და ეჩვევიან.
დედაჩემს ერთი რიტუალი აქვს, ერთი რიტუალი, უკვე მეოცე წელია. 

ავტორი: მარიამ გვარამია 

    წაიკითხეთ სრულად